Dat scheelt.

Gisteren zat tussen de post ook de jaarafrekening van gas en elektrisch. Toch altijd even een moment dat ik mijn hart en mijn beurs even goed vast houd: vorig jaar moest ik € 185 bijbetalen.

Dit jaar valt het mee. Daar zijn verschillende oorzaken voor. Ten eerste zijn de bedragen per kWh en M3 lager dan in 2009. Waar dan wel weer tegenover staat dat de bedragen voor vastrecht behoorlijk hoger zijn geworden. Bovendien hebben we een lange en koude winter gehad zodat het gasverbruik iets hoger uit kwam. Eigenlijk is het enige dat niet veranderd is het bedrag van de voorschotnotoa's.Dat maakt de vergelijking er niet makkelijker op.

Maar na wat plussen en minnen kom ik tot de conclusie dat van de teruggave van ruim € 400 (kan ik ondanks de hogere zorgverzekeringskosten voorlopig toch gewoon brood blijven kopen) circa € 120 te danken is aan het in de loop van het jaar vervangen van alle lampen in huis door LED-lampen. Daarmee heb ik dus de eerste handvol (van totaal 21) LED-lampen alvast terug verdient. En volgend jaar moet dat nog beter gaan: dan zitten ze er het hele jaar in terwijl dat dit jaar gemiddeld ongeveer een half jaar geweest zal zijn.

Dat scheelt dus echt. Zowel voor mijn beurs als voor het milieu.

Poedersuiker.

Het is weliswaar geen gesloten sneeuwdek, maar het ziet er wel winters uit. Zo voelt het buiten trouwens ook en vooralsnog blijft ondanks de zon dit laagje dan ook keurig liggen.

Woordeloos.

Gezien de tussenstand van de enquête bij Plato kon het woord voor de WE-300 van december wel eens "Woordeloos" worden.

Dat wordt dan een makkie: gewoon een logje over de PVV.

Want gezien het tempo waarin woordvoerders van die partij wegens (in de meeste gevallen verzwegen) misstappen afvallen/op non-actief worden gesteld kon het daar binnenkort wel eens op uitdraaien met die partij.

Dan had Geert dus net zo goed door kunnen blijven gaan als eenmansfractie.

Vooruitgang.

Vorige week kreeg ik een kaartje van de Gasservice dat ze vanmiddag mijn kachels/geiser zouden komen controleren. Wat zeg ik een kaartje? Ik kreeg er zelfs twee. Dat had misschien een waarschuwing moeten zijn dat er iets niet helemaal goed ging bij die jongens.

Vanmiddag om twaalf uur dus de kachel in de kamer conform het verzoek op de kaartjes uitgezet. De drie gevelkacheltjes heb ik mooi even aan gelaten: ik ga terwijl er buiten natte sneeuw valt en de temperatuur nauwelijks boven nul ligt toch echt niet alle kachels uit doen in afwachting van iemand die tussen 12:00 en 16:30 kan komen. Desondanks was het tegen half drie aardig afgekoeld in huis dus ik was blij toen de servicemonteur er was. Om vervolgens iets minder blij te worden: hij bleek namelijk in zijn handheldcomputertje maar één opdracht te hebben staan voor het gevelkacheltje in de zijkamer. Wat het tweede kaartje nog onlogischer maakte.

Gelukkig kon hij na wat bellen zijn planning voor de rest van de dag aangepast krijgen zodat toch alles in een keer aangepakt kon worden. De oorzaak scheen te liggen bij een onlangs in gebruik genomen nieuw computersysteem.

Niet elke vernieuwing blijkt dus ook vooruitgang te betekenen.

P.S.: het gevelkacheltje in de hal leverde wat problemen op: eerst was de thermokoppel aan zijn eind. Het vervangen daarvan viel nog wel mee. Vervolgens bleek echter het stukje gasleiding dat de waakvlam van brandstof voorziet niet meer geheel gasdicht te zijn. En dat onderdeel had hij niet zo snel bij de hand. Het moet bovendien gemaakt worden met de juiste koppelstukjes aan het begin en einde dus volgt maandag een nieuw bezoek om ook deze kachel weer aan de praat te krijgen. Morgen gaat niet lukken vanwege een al volgeboekte planning en een personeelsfeestje dat er voor zorgt dat er niemand in het magazijn aanwezig is die dat stukje leiding kan fabriceren.

Wel lastig nu het echt koud wordt: dat kacheltje in de hal zorgt er ook voor dat de bovenverdieping op een acceptabele temperatuur blijft. De komende dagen moet ik de kachel in de woonkamer dus 's nachts maar iets hoger laten staan en de kamerdeur vanaf een uur voor ik op bed ga open zetten.

Met IQ?

Al geruime tijd geleden is mijn apotheek een Mediq apotheek geworden. Zo'n apotheek met IQ die een mannetje levert voor in je medicijnkast om je ongevraagde adviezen te geven en de lege doosjes voor je in elkaar te trappen en die vervolgens in de prullenbak te donderen.

Ik heb tot nu toe niet zo'n mannetje van ze gekregen, of een die erg goed is in verstoppertje spelen en daar ben ik blij om. Ik zou het namelijk nogal een aantasting van mijn privacy vinden.

Bovendien twijfel ik nogal al aan het IQ van die mannetjes én van Mediq. Als ze echt intelligent over willen komen zouden ze toch eerst wel eens enig milieubewustzijn mogen tonen en het goede voorbeeld dienen te geven.

Mediq: zo'n leeg doosje hoort bij het oud papier!

Onafhankelijk.

Volgens Maxime V. moet Nederland dringend aan meer kernenergiecentrales. Want dan zijn we voor onze energie minder afhankelijk van het buitenland.

Fraai argument.

Moet hij mij alleen nog even uitleggen waar die uraniummijn in Nederland zich bevindt.

Zorg-kosten.

Ik begin langzaam maar zeker te begrijpen waarom wat vroeger ziekenfonds of ziektekostenverzekering heette tegenwoordig naar de naam zorgkostenverzekering luistert.

Je bent er tegenwoordig van verzekerd dat je je aan het einde van het jaar stevig zorgen kunt gaan maken over de oplopende kosten.

Voor mij stijgt de premie volgend jaar met € 12 per maand en ik heb er weinig hoop op dat dit zelfs maar ten dele gecompenseerd gaat worden door stijging van de zorgtoeslag of mijn uitkering. Ik moet dus maar weer zorgen dat mijn kosten lager worden.

Misschien voortaan negen volkoren broden per maand minder eten? Oh nee: dat zal niet lukken, ik eet er maar anderhalf a twee per week dus dan moet ik iedere maand een brood terug leveren aan de bakker.

Rare jongens die reclamemakers.

In afwachting van het journaal krijg ik af en toe een stuk tv reclame mee. Geregeld rijst bij mij daarbij de vraag welk punt de makers van die reclame nu eigenlijk willen maken.

Neem nu die reclame van Mars. Weer zo een in twee delen omdat daarmee een sterker effect schijnt te worden bereikt. Het eerste deel is nog redelijk recht toe recht aan. "Mars geeft direct weer energie" en om dat duidelijk te maken gaat een stel monniken na het eten van een Mars zo hard aan de klokkentouwen staan rukken dat ze daar vervolgens door van de grond gelicht worden. De ondoordachte manier waarop ze met hun klokkenspel omgaan roept weliswaar de vraag op of Mars wel zo goed is voor je verstandelijke vermogens en je vermogen om zware apparatuur te bedienen, maar het punt is duidelijk.

Even later volgt dan echter het tweede deel waarin gezegd wordt "Mars is verbeterd. Zo bevat Mars onder andere 40% minder verzadigde vetten". Probeert men mij nu te vertellen dat wat ze me eerder verkochten niet in orde was, niet het beste was dat ze konden leveren? Staat ze netjes dan. Bovendien sta ik wat wantrouwig tegenover kreten als "verbeterd", "vernieuwd" en "nu nog beter". In mijn ervaring bestaat zo'n vernieuwing nogal vaak vooral uit meer verpakking en/of minder inhoud voor hetzelfde of zelfs meer geld.

En dan die 40% vet: is dat nu iets is om hoog van de toren van te blazen in een tijd dat obesitas hoog op diverse agenda's staat? Als dat het beste is dat ze over hun product weten te melden, hoe slecht voor je gezondheid is dan die andere 60%? En ook het soort vet roept vragen op. Ik ken "verzadigde vetten", "onverzadigde vetten" en zelfs de term "meervoudig onverzadigde vetten" is mij bekend. Maar wat moet ik mij in vredesnaam voorstellen bij "minder verzadigde vetten"?

Ik denk dat ik voortaan maar geen Mars meer eet. Gewoon voor de zekerheid, ik heb het niet zo op onbekende ingrediënten. Ik betwijfel echter of dat nu werkelijk het doel van deze reclame is.

Nog meer onbeantwoorde vragen.

Nu ik die OV-chipkaart eenmaal geactiveerd heb is het natuurlijk wel handig als ik precies weet hoe een en ander werkt. Daar is echter op een aantal punten niet zo eenvoudig achter te komen.

Zowel de site van de NS als die van OV-chipkaart geven heel wat antwoorden en hebben een FAQ pagina, maar een aantal vragen blijft ook daar onbeantwoord.

Zo heb ik met mijn voordeelurenkaart 40% korting als ik na negen uur reis. Maar als ik in Heerenveen op de trein van 09:01 wil stappen hoe weet die OV chipkaart dan dat ik in een trein ná negen uur stap? Niet dus: dat leidt hij af uit de tijd waarop je incheckt. Maar welke tijd daarbij geldt blijft een vraag. Volgens OV-chipkaart krijg je korting als je na 09:00 incheckt (nogal krap als je de trein van één minuut over wilt halen), volgens de site van de NS krijg je korting als je na 08:55 in checkt. Een nogal cruciaal verschil waar ik toch wel graag duidelijkheid over zou willen hebben. En nog steeds niet echt makkelijker - wat toch volgens zeggen van de vervoersmaatschappijen de bedoeling was van die hele chipkaart - want de bus komt meestal voor vijf voor negen aan zodat ik ook als de NS gelijk heeft heel goed de klok in de gaten zal moeten gaan houden om te voorkomen dat ik net te vroeg incheck en dus mijn korting verspeel.

En dat leidt gelijk tot de tweede vraag. Als ik voorheen voor negen uur vertrok kon ik aan het loket/de servicebalie (die overigens op steeds meer stations helemaal niet meer aanwezig zijn) een kaartje kopen waarmee ik tot het eerste station waar de trein na negen uur passeerde het volle tarief betaalde en voor de rest van de reis keurig mijn korting kreeg. Hoe dat met de chipkaart werkt is nergens te vinden, maar ik maak uit een en ander op dat ik dan gewoon voor de hele reis geen korting krijg. Dat maakt het dus aanzienlijk duurder.

De enige oplossing lijkt om dan maar op het eerste station waar de trein na negen uur stopt de trein te verlaten en uit te checken en onmiddellijk daarna opnieuw in te checken. Hopende dat het systeem daar niet door van slag raakt. Ook niet bepaald gemakkelijker en gezien de korte stoptijden op veel stations en het feit dat er meer mensen daadwerkelijk op dat station uit zullen stappen en dus uit willen checken of hetzelfde willen als ik en dus uit- en weer in- willen checken kon dat in veel gevallen wel eens betekenen dat ik niet in dezelfde trein terug kan komen, mijn bagage dus voor de zekerheid mee moet slepen en mijn reistijd met een half uur verlengt zie worden.

Wat nou "makkelijk"???

Opdatering: Het zoeken naar "Totaal Gemak" waar ik het automatisch opwaarderen zou moeten activeren is inmiddels tot een goed einde gebracht. Zit dus niet aan het Raadhuisplein - het adres in de telefoongids is juist een nog ouder adres dat inmiddels onder de slopershamer ligt - en evenmin op de twee plaatsen aan de Drift die het kaartje van OV-chipkaart aangeeft. Volgens de pijltjes op de kaart zouden ze aan het begin van de straat in of vlak voor de Grote kerk zitten of als je het tweede pijltje geloofde helemaal aan het andere eind van de straat in het busstation of de parkeergarage. Allebei fout: het nummer 2c klopt wel maar dat bevindt zich door al het geschuif ivm de sloopplannen niet zoals je zou verwachten aan het begin van de straat maar ergens halverwege (naast de Dirk en de Mitra in een stukje dat (vooralsnog?) niet op de nominatie voor sloop staat).

(Bijna) alles in orde.

Bij de controle gisteren bleek mijn longfunctie een fractie lager dan voor mij gebruikelijk is. Er waren verder echter geen bijzonderheden, de longen klonken verder prima en ik ben ook niet kortademiger dan anders. Waarschijnlijk lag het dan ook meer aan het feit dat ik al om zes uur op moest om op tijd in Groningen te zijn, met tot gevolg dat ik tegen de tijd dat de longfunctie werd gemeten al weer behoorlijk honger had, en aan een licht maar hinderlijk hoestkriebeltje dat optimaal krachtig uitblazen steeds deed resulteren in een stevige neiging om in een hoestbui uit te barsten. Dat is niet bevorderlijk voor een goed resultaat van de meting dus probeer je dat tegen te gaan en waarschijnlijk heb ik daardoor niet helemaal tot het uiterste geblazen.

Het was allemaal geen reden om een extra controle te overwegen, gewoon zelf in de gaten houden en bellen als ik toch kortademig wordt of koorts krijg, maar dat geldt eigenlijk altijd al en is dus niets bijzonders.

Ook het activeren van reizen op saldo op mijn voordeelurenkaart lukte vlot. Alleen konden ze een vraag die ik had over automatisch op waarderen niet echt bevredigend beantwoorden. Wat ik me afvraag is wat er gebeurd als het saldo op je kaart b.v. zeven euro is. Automatisch opwaarderen gebeurd als het saldo lager is of wordt dan tien euro op het moment dat je incheckt. Maar voor de trein is het instaptarief tien euro. Dus staat er dan te weinig saldo om die tien euro af te boeken. Ik ben dus zeer benieuwd of het systeem dan wel zo werkt dat ik kan volstaan met de kaart voor de incheckautomaat te houden, of dat ik in zo'n geval toch nog eerst moet zorgen dat er voldoende saldo staat voor het instaptarief. Het beste antwoord dat men mij wist te geven was "dat komt vast wel goed". En laat ik nu in zesenvijftig jaar juist afgeleerd hebben al te zeer op "dat komt wel goed" te vertrouwen.

Thuis heb ik vervolgens toch automatisch opwaarderen er maar op gezet. Om dat definitief op de kaart te zetten moet je wel weer langs een ophaalpunt. Ik ben ondertussen met zoeken op internet en het lopen naar de plaatsen waar je alles moet activeren al meer tijd kwijt dan met een jaar lang kaartjes uit de automaat trekken dus het voordeel ontgaat mij nog steeds en zelfs in toenemende mate.

Dat ophalen van automatisch opwaarderen zou moeten gebeuren bij een winkel genaamd "Totaal Gemak" aan de Drift 2c in Drachten. Nu ligt dat deel van het winkelcentrum grootschalig op de schop en blijkt op dat adres dus in ieder geval niet een dergelijke winkel te vinden (nog afgezien van het feit dat ze er een kaartje bij tonen waarop dat adres twee keer op verschillende locaties is aangegeven). Nog wat extra zoekwerk op de pc leverde hopelijk de oplossing: er zit een winkel met die naam op Raadhuisplein 69, een paar honderd meter verderop. Morgen maar eens zien of ik daar inderdaad automatisch opwaarderen kan activeren.

Voorlopig blijf ik bij mijn mening dat het hele systeem op een behoorlijk chaotische manier wordt ingevoerd. Waarbij klantvriendelijkheid en informatie aan de gebruikers er maar wat bijhangen als zijnde noodzakelijk kwaad. Aan mijn vertrouwen in een en ander draagt beslist niet bij dat hier over een paar weken helemaal niet meer met strippenkaarten kan worden gereisd maar dat geen van de bussen waarmee ik gisteren naar Groningen en terug reisde van in/uitcheck apparatuur was voorzien.

Chips.

Morgen moet ik weer eens een keer naar Groningen voor de drie-maandelijkse controle in het ziekenhuis. Een mooie gelegenheid om mijn voordeelurenkaart toch maar eens te activeren als OV-chipkaart. Daarvoor moet je namelijk uiteindelijk op een station zijn om "de bestelling op te halen".

Dat we hier geen station hebben is slechts een van de redenen waarom ik dat tot nu toe niet gedaan had. Een tweede reden was dat ik hier in het noorden nog steeds niet in alle bussen terecht kan met zo'n chipkaart en dat ik geen zin had om én een strippenkaart én saldo op de chipkaart vooruit te betalen voor mijn vervoer. Binnenkort kan ik hier echter helemaal niet meer reizen zonder zo'n kaart dus moet het maar een keer. De provincie heeft overigens de vervoerders recent gewaarschuwd dat ze mensen die een OV-chipkaart hebben niet mogen dwingen een kaartje te kopen als de bus geen in/uitcheck mogelijkheden voor de chipkaart heeft, ze horen dan die mensen gratis mee te nemen.

De derde reden dat ik hem tot nu toe niet activeerde is dat ik al tijden probeer een keer zo uit te komen dat ik mijn strippenkaarten precies op gebruikt heb. Overgebleven strippen kun je namelijk niet inleveren, het enige wat je daar nog mee kunt is weggeven, bij het oud papier gooien of inlijsten als herinnering aan een tijd dat reizen met het OV nog simpel was.

Ook deze keer houd ik uiteindelijk twee strippen over. Geen vermogen, maar de vervoersmaatschappijen krijgen dus wel een onvrijwillige bijdrage in de kosten van de omschakeling van € 1,-- van mij en eigenlijk ben ik het daar helemaal niet mee eens.

Er zal echter weinig anders op zitten, zoals gezegd gaan de strippenkaarten er binnenkort helemaal uit, dus in plaats van nog een strippenkaart te kopen - met het risico over een paar weken met nog veel meer onbruikbaar geworden strippen te blijven zitten - of het risico te lopen dat ik binnenkort gedwongen ben een extra reis naar het dichtstbijzijnde station te maken om het alsnog te regelen kan ik toch beter nu de overstap maken.

Als dus morgen iemand voor je op het station in Groningen de kaartautomaat langdurig in beslag neemt: wind je niet op, ik ben het maar.

Winterkost.

Het was de afgelopen dagen aardig fris (en nat) (en stormachtig) dus leek mij de tijd gekomen om maar eens over te schakelen op winterkost.

Rookworst was snel ingeslagen(doet iemand iets met die codes van Unox? ik heb er drie liggen), een voorraadje spekblokjes was ook geen probleem en aardappels om tot puree te verwerken had ik zelf wel in huis.

Bleef de boerenkool En als je alleen bent krijg je daar of je nu een hele struik of een pak voorgesneden kool koopt veel te veel van.

Na het warm stoken van een rookworst, het uitbakken van 250 gram spekdobbelsteentjes en het omtoveren van 500 gram aardappelen en vijfhonderd gram boerenkool tot een stamppot had ik dus nog één probleem over: ik zit gelijk aan drie dagen stamppot boerenkool vast.

Op andere momenten had ik gewoon twee porties in de diepvries gegooid, maar die zit momenteel al vol omdat ik net de laatste bietjes en worteltjes uit de tuin heb gehaald.

Wellicht moet ik toch maar eens een grotere diepvriezer aanschaffen. Zit ik alleen weer met het probleem waar ik die zou moeten laten, een groter huis kopen vind ik namelijk een wat overdreven actie om twee porties stamppot boerenkool op te kunnen bergen.

Sint Maarten.

Toen ik ruim drieëndertig jaar geleden in Friesland kwam wonen maakte ik na een paar maanden kennis met een voor mij geheel nieuw fenomeen. Dat elf november in het zuiden iets met carnaval te maken had wist ik wel, maar dat het ook in andere delen van het land een bijzondere dag is was mij tot dan toe volledig ontgaan.

's Avonds stonden er ineens om de haverklap kinderen voor de deur met een lampion die na het openen van de deur spontaan in gezang uitbarstten over ene Sint Maarten. Gelukkig was ik van te voren gewaarschuwd en had ik een voorraadje snoep ingeslagen.

Het schijnt namelijk een feestje te zijn waarbij kinderen een wedstrijdje houden wie het meeste snoep in weet te zamelen (waarschijnlijk ooit verzonnen door een tandarts met gebrek aan klanten) en hoewel er geen ernstige repercussiies zijn als je niet mee doet ben je wel gelijk die vreemde eend in de bijt, dat stuk import dat nergens iets van snapt en zich niet aan wenst te passen.

In de loop van de tijd heb ik wel iets aangepast: ze kunnen bij mij kiezen voor diverse mini candybars als Mars, Snickers, Twix en dergelijke, maar ze krijgen er ook altijd een mandarijn bij als tegenwicht voor al dat snoepgoed.

Het zal mij benieuwen hoeveel er vanavond langs komen. In jaren met redelijk weer liep het wel eens op tot boven de dertig, maar de afgelopen jaren is het vaker slecht dan goed weer en blijft de teller soms al tussen de tien en twintig steken. En vanmiddag is het weer bar en boos met het weer: er staat een meer dan stevige wind en water valt er ook genoeg.

Gelukkig heb ik altijd nog mijn vrienden met negen kinderen, dus als er veel overblijft hoef ik niet mezelf in een gesuikerde hyperstaat te eten.

Update 20:00 uur: de teller is deze keer op 11 blijven steken. Als je rekening hebt gehouden met mogelijk 30 en 9 kids van vrienden blijft er dus een flinke mand snoep over. Moeten die kinderen van vrienden maar een keer extra naar de tandarts, dat eet ik zelf niet allemaal op. (met de mandarijnen red ik daarentegen wel helemaal zelf ;) )

Einde aan de Flower-Power?

Heel af en toe kom je er nog een tegen: een hippie. Aanhanger van de beweging die ons een jaar of veertig geleden allemaal naar San Francisco wilde zien trekken om bloemen in ons haar te steken, V-tekens te maken, Ban-de-bom symbolen op kleding, muren, VW-busjes en wat verder voorhanden was aan te brengen en een potje te roken pot te roken. De power van de flowers lijkt wat ingezakt.

Datzelfde geldt voor de kracht van de bloemen bij mij in de tuin. De krachten lijken tanende nu de herfst vordert en de winter nadert. Vaste planten die 's winters afsterven zijn al verworden tot een warrige hoop blad op de grond (die ik tot het voorjaar laat liggen als vorstbescherming en omdat de vogeltjes er graag tussen rommelen), de varens beginnen te verdorren en laten steeds meer gebroken bladeren zien (die eveneens tot het voorjaar blijven staan omdat vooral het roodborstje graag in die koepel van gebroken varenblad wat te eten zoekt - dat ik daar dan ook geregeld neergooi) en verschillende struiken zijn inmiddels van het merendeel van hun bladeren verlost.

Toch is er nog wel wat kleur te ontdekken. In de astertjes heel beperkt: daar zit nog maar een handvol verregende bloemetjes in. Beter is het al met de dahlia's: hoewel niet meer de grootste bloemen zitten er toch nog diverse bloemen en knoppen in. Gezien de weersverwachting begint het langzamerhand echter toch tijd te worden om ze op te graven en ze in een doos turfmolm op een vorstvrije plaats van hun winterslaap te laten gaan genieten.

Er blijft ook dan echter genoeg over: de Rosa "the fairy" staat nog volop in bloei (hoewel veel bloemtrossen wel wat verregend zijn) en de vaste lavatera laat ook nog genoeg bloemen zien. Zelfs een campanula zag in het zachte weer van de afgelopen tijd reden om nog een nieuwe bloeiperiode te overwegen. En de lavendel, blauwe korenbloem en een plantje dat op kamille lijkt maar dan met dubbele bloemen doen net of ze nergens van weten.


Ook divers zaaigoed zorgt nog steeds voor kleur. Zoals "rode" korenbloemen, leeuwenbekjes en een plant met diep paars-rode bloemen die gezien de vorm van de bloemen en de zaaddozen familie is van de eenjarige lavatera. Het mooist doen echter drie planten het nog. Allereerst de alyssum die toen ik hier ruim dertig jaar geleden kwam wonen langs de border stond en die zich nog steeds trouw uitzaait en her en der voor witte plekken blijft zorgen tot het echt hard gaat vriezen (in zachtere winters hebben ze wel eens de hele winter door gebloeid). De monnikskap was dit jaar erg laat en staat nog vol in bloei, hoewel hij nu wel wat achteruit gaat en inmiddels wat schade van regen en harde wind heeft opgelopen. Het kroonstuk wordt echter gevormd door de winterharde fuchsia's die nog volop in bloei staan en daar ook mee door zullen gaan tot het echt gaat vriezen.



















Ondanks deze doorzetters loopt de tijd voor bloemetjes, bijtjes en vlinders echter duidelijk ten einde. Maar gelukkig pakken zij volgend voorjaar, in tegenstelling tot de eerder beschreven beweging, gewoon de draad weer op. Deze flower-power houdt het ongetwijfeld nog heel wat jaren vol.

Koud hè.

Zet ik net de (nieuwe) tv aan omdat ik het buiten wat te fris vond om wat in de tuin te gaan doen en omdat ik verder ook niets speciaals te doen had.

Rijden er ineens allemaal schaatsers over mijn beeldscherm.

IK WIL HELEMAAL NOG GEEN WINTER!!!

Van de weeromstuit heb ik mijn camera gepakt en even vastgelegd wat er zoal nog vrolijk in bloei staat in mijn tuin. Maar daar wijd ik morgen wel een logje aan, nu ga ik naar het schaatsen kijken. Want afgezien van het feit dat het een voorbode is van de naderende winter vind ik het wel een mooie sport.

Verkeerde timing.

Hij stapte op het bordes en schoof zijn pet wat naar achteren. Straks bij moeder de vrouw een lekker bord warm eten, maar nu was het eerst tijd voor een pijpje. Met omslachtige precisie stopte hij zijn pijp en schoof die in de hoek van zijn mond om de lucifers te zoeken.

Op dat moment klonk achter hem een luide kreet “Hee!” Hij haalde zijn schouders op. Kon nooit voor hem zijn, hij heette Jan. Hij stak zijn pijp aan en legde zijn armen op de leuning. Nu kwam een luidspreker met veel gekraak en een luide fluittoon tot leven. “Heeee, in plaats van herinneringen kun je beter de brug ophalen” klonk het deze keer.

Hij draaide zich half om en wees naar beneden. Daar hing een bord: “van 07:00 tot 09:00 en van 16:00 tot 19:00 uur geen brugbediening”. Hij legde zijn armen weer op de leuning en staarde in de verte. Wat een mieters baantje had hij toch. Eigen baas en een fantastisch uitzicht.

Weer werd de rust verstoord door luid gekraak en een aanhoudende fluittoon overgaand in een luid elektronisch gejoel. Kennelijk werd er iemand chagrijnig en had daarom het volume van de megafoon maar vol opengedraaid. Het gejoel stierf weg en maakte plaats voor een inderdaad niet al te vrolijk klinkende stem.

“Het is verd…. nog maar net drie uur, open, NU, of moet ik bij je komen?”

Hij schokschouderde en haalde zijn broek op. Draaide alleen zijn hoofd om en riep over zijn schouder: “ZOMERTIJD”.


Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday (ik loop dus een paar dagen achter). Meer informatie hierover en linkjes naar de verhalen van anderen naar aanleiding van de opdracht "Ophalen" vind je bij Aline

WE-300 november 2010.

Al voordat ik de bocht om liep had ik in de gaten dat er achter die bocht iets aan de hand was. Er werd uitbundig geclaxonneerd en af en toe hoorde ik iets metalig rammelen.

Eenmaal om de hoek werd duidelijk wat er aan de hand was. Er stond een bestelwagen half op de smalle weg. Erachter een aardig rijtje auto’s. Aan de andere kant van de wagen hetzelfde verhaal. Gezien het aantal wachtenden op deze doorgaans zo rustige weg en het humeur van de inzittenden van verschillende van die auto’s bestond de situatie al wat langer. Er werd getoeterd, gevloekt en met lichten geknipperd.

Kennelijk had echter tot op dat moment niemand zich genoeg opgewonden om de moeite te nemen uit te stappen. Evenmin scheen er onder de wachtenden iemand te zijn die zich geroepen voelde eens te zien of hij zelf iets kon doen om de situatie op te lossen.

Terwijl ik verder liep kreeg ik de bestuurder van de bestelwagen in beeld. Die stond verwoed aan een verweerd hek voor een inrit te rukken dat echter absoluut niet mee wilde geven.

Ik keek de situatie even aan en besloot toen de bestuurder maar even aan te spreken. Op zijn wat barse “Ja?” stelde ik hem voor om het ijzerdraadje dat halverwege om het hek zat eerst even los te maken.

Hij keek wat verdwaasd naar mij en vervolgens naar het draadje. Na twee slagen om het hek en een woeste ruk was het verwijderd. Het nut van het draadje bleek direct: op eigen kracht begon het hek zich langzaam te openen. De bestuurder gaf er een stevige ruk aan om het een handje te helpen en het hek vloog open.

Ik heb zijn reactie op de forse deuk in de voorgevel van zijn bestelwagen maar niet afgewacht.


Dit verhaal werd geschreven in het kader van de WE-300 opdracht. De opdracht is te vinden bij Plato waar ook de linkjes naar de verhalen van anderen op het woord van deze maand te vinden zijn.

Poen, poen poen poen.....

Het is een wonder wat de regering met jouw poen kan doen.

De huidige regering mag dan fors aan het bezuinigen zijn geslagen; de vorige kon er ook wat van. Decennia lang werden maatregelen genomen die voor zieken en gehandicapten niet zo leuk uitpakten. De compensatie hiervoor werd vervolgens keer op keer gezocht in de belastingsfeer met tot gevolg een systeem voor belastingaftrek voor ziektekosten dat deels zijn doel voorbij schoot. Door alle extra maatregelen die er in gestopt waren konden namelijk ook steeds meer mensen die feitelijk niet chronisch ziek of gehandicapt waren in aanmerking komen voor zeer aantrekkelijke aftrekposten. Het bekendste voorbeeld was wel de aanschaf van een bril van een goede driehonderd euro die tot een aftrekpost van wel vijftienhonderd gulden kon leiden en daarmee een belastingteruggave van vijf- a zeshonderd euro op kon leveren.

Niet zo vreemd dus dat men daar iets aan meende te moeten doen. Dat iets werd gevonden in het schrappen van flink wat mogelijkheden in de ziektekostenaftrek onder gelijktijdige invoering van een aantal toeslagen die dit weer moesten compenseren. De compensatie voor het verdwijnen van de arbeidsongeschiktheidsaftrek kan daarbij nog enigszins uit.

De tweede compensatie (de tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten) die uiteenloopt van honderdvijftig tot vijfhonderd euro - afhankelijk van leeftijd en zorgbehoefte - kan dat echter in veel gevallen niet. Daar zit dus al een stevige besparing voor de regering ten koste van de chronisch zieken en gehandicapten.

Er is echter op, volgens mij, slinkse wijze nog een aanzienlijke besparing bereikt. Vanmiddag kreeg ik bij de post de aankondiging van het CAK over de uitbetaling van deze tegemoetkoming. Die door mij dus al uitgegeven was aan de vervanging van de TV in de hoop dat deze in de loop van de maand binnen zou komen. In eerdere publicaties hierover was immers steeds sprake van uitbetaling "vanaf" november. Nu blijkt hoever dat van november af is: eind december mag ik mijn bankrekening in de gaten gaan houden voor deze betaling.

En daar zit dus een flinke besparing voor de overheid in: voorheen kreeg ik de teruggave ergens in mei en werd daarop heffingsrente vergoed vanaf 1 juli van vorig jaar. Ook als je een voorlopige teruggave had gevraagd voor de ziektekosten kreeg je die gelijkmatig over het jaar uitbetaald wat eveneens neerkomt op gemiddeld per 1 juli.

De regering bespaart dus zomaar niet alleen de teruggave aan mensen waarvoor de regelingen eigenlijk niet bedoeld waren en het bedrag dat ik en vele anderen aan die compensatie te kort komen maar heeft ook nog eens anderhalf jaar rentevoordeel over het totaal van die vergoedingen. En dat totaal loopt in de honderden miljoenen dus ook die rente tikt lekker aan. En ook dat geld wordt als je het goed beschouwd door de chronisch zieken en gehandicapten opgehoest.

Music Corner.

Eerder dit jaar meldde ik al eens dat ik een deel van de nalatenschap van mijn moeder in een nieuwe gitaar had gestoken en wat ruimte had gemaakt aan de muur om de gitaren daar op te kunnen hangen. Dat was namelijk zowel voor mij (qua ruimte) als voor de gitaren een stuk handiger dan hun eerdere plaats op of achter de bank.

Inmiddels is dat hoekje verder uitgebreid met een plank met twee lade kastjes waarin stemapparaat, snaren, plectrums en overige toebehoren zijn opgeborgen, staat de muziekstandaard er ook in plaats van opgevouwen in een la te liggen en is er een barkruk gekomen waarop ik bij het gitaarspelen geen ruzie met leuningen en dergelijke heb. En aan de andere kant van de kamer, recht er tegenover, staat het onlangs gekochte opbergrek met alle muziek- en tekstboeken.

Volgens mij is mijn music corner nu helemaal op orde.

Kassa.

Mijn TV had al een tijdje kuren. Als ik hem aanzette kreeg ik vaker niet dan wel geluid en als er wel geluid was viel dat de helft van de keren na verloop van tijd alsnog weg. Na enige tijd keerde het vervolgens wel weer terug, maar als je het journaal wilde bekijken was het toch nogal onhandig: tegen de tijd dat er geluid was kon ik de reclame prima horen, maar het journaal had ik dan al in doodse stilte mogen proberen te volgen.

Eerst maar eens gevraagd wat een reparatie zou kunnen kosten. Geen idee was het antwoord, maar het ophalen ging al vijfendertig euro ex btw kosten en voordat ze goed en wel begonnen waren met repareren zouden de kosten al opgelopen zijn tot zeker honderd.

Gezien de leeftijd van de tv leek vervanging me uiteindelijk toch handiger. Kon ik gelijk af van die ouderwetse enorme bak met een flinke puist aan de achterkant en een gewicht van 33 kilo. Bovendien zou het elektriciteitsgebruik ook gelijk halveren en zoals jullie uit de logjes over de ledlampen wel begrepen zullen hebben ben ik vrij fanatiek als het om energiezuinig gaat.

Dus staat er nu een plat ding van een paar centimeter diep (de voet neemt op het meubel aanzienlijk meer plaats in dan de tv) en met een gewicht van net tien kilo incl. voet.

En een stevige afboeking op mijn bankrekening. Ik hoop dat het CAK een beetje opschiet met het uitbetalen van die compensatie voor het schrappen van allerlei posten in de ziektekostenaftrek.