Sinds vanmorgen zat hij hier. Op de klok zag hij dat het nu elf uur ’s avonds was. Er was al die tijd niets gebeurd. Af en toe had iemand hem een kopje koffie gebracht. Om half een en tegen zessen had hij wat te eten gekregen. Verder hadden ze hem gelukkig met rust gelaten.
En nu zou hij dan weg moeten gaan? Geen haar op zijn hoofd, hij trok een grimas: alsof hij die nog had, die er aan dacht. Hij had het beloofd en hij zou het doen ook: tot het einde toe zou hij blijven. Ze konden wel beloven direct te bellen, maar hoe lang duurde het om ’s nachts een taxi te krijgen?
Hij streelde de hand op de rand van het bed. Er kwam geen enkele reactie. Ruim zestig jaar samen…. En nu gleed ze steeds verder weg, voelde hij de afstand groter worden.
De verpleegster drong aan. “Ze merkt er toch niets meer van meneer, U moet ook een beetje aan Uzelf denken”. Weer schudde hij zijn hoofd en mompelde “ik heb het beloofd”. Hij zou blijven tot ze er niet meer was. De verpleegster knikte en sloot zachtjes de deur.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten