Onder zijn vader was het maar een klein zaakje geweest. Een bankstel, een eethoek en een bed, meer ruimte was er niet geweest in de toonzaal. Achterin was de werkplaats waar zijn vader meubels repareerde. Volledig uit de tijd natuurlijk, wie maakte er tegenwoordig nu nog met de hand deuvels om een kastje weer goed in elkaar te zetten? Wie repareerde hoe dan ook nog meubels?
Toen hij de zaak overnam was hij voortvarend te werk gegaan. Hij had het pand naast hen erbij gekocht en een flink stuk grond achter beide panden en was aan het verbouwen geslagen.
Alles was groter en mooier geworden. Marmeren vloeren, spiegelwanden, aparte toonzalen geheel ingericht als een woonkamer of een slaapkamer. Het beste was nauwelijks goed genoeg.
De werkplaats van zijn vader was verdwenen, er werd nu niets meer gerepareerd: het was nu een enorm magazijn met torenhoge stellingen en ruimte genoeg om er met een vorkheftruck tussendoor te manoeuvreren.
Het assortiment was ook flink aangepast. Hij verkocht nog wel wat iets voordeliger merken, maar de nadruk lag toch echt op het topsegment van de markt. Het had een aantal jaren prima gelopen, maar toen kwam die crisis en nu was de torenhoge hypotheek niet meer op te brengen en liep het krediet op de rekening courant volledig uit de hand.
Hij had bij de bank gepraat als brugman. Ze hadden hun hoofd geschud. “U kunt alleen meer krediet krijgen als er meer onderpand is” hadden ze gezegd, “en allure is geen onderpand”.
Voor deze WoW vind je de opdracht en de spelregels bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten