Hij keek de kantine rond en kwam veel bekende gezichten tegen. Meest oudere gezichten van mensen die hier net als hij al jaren werkten. En wat jongere gezichten van de afdeling automatisering. Daar had hij op de administratie namelijk geregeld mee te maken. Zijn gedachten dwaalden even terug naar hoe hij zelf ooit bij het bedrijf begonnen was. Ondanks zijn studie bedrijfseconomie had hij gesolliciteerd als administratief medewerker. De werkeloosheid was hoog geweest en met zijn dure diploma duimen gaan draaien zag hij niet zo zitten.
Ze hadden hem aangenomen. Uiteraard voor een veel lager salaris dan zijn studiegenoten die wel een baan in hun studierichting hadden gevonden kregen, maar altijd nog meer dan de meerderheid die werkeloos thuis zat. Toen de economie aantrok en er weer meer banen op zijn niveau beschikbaar kwamen hadden de twijfels toegeslagen. Inmiddels had hij echter flink promotie gemaakt: dat hij meer kon dan simpele administratieve handelingen was op de afdeling en door het bedrijf onderkend en beloond. Misschien ouderwets, maar hij was uit loyaliteit gebleven ondanks het nog steeds aan de lage kant zijnde salaris.
Bij de volgende economische crisis was hij blij met die beslissing: terwijl voor veel van zijn vroegere studiegenoten ontslag dreigde omdat ze duur waren en er ook in de top van bedrijven flink gesnoeid moest worden behield hij moeiteloos zijn baan. Door zijn achtergrond was hij nog steeds een toppertje in zijn vak en zelfs als een bedrijf in moest krimpen: de administratie moest altijd gevoerd worden. Bovendien was hij zijn geld dubbel en dwars waard: ondanks nog een promotie was hij feitelijk nog steeds hoger opgeleid dan de functie vereiste.
En nu was er weer een economische terugval. Bijeenkomsten in de kantine werden met angst en beven tegemoet gezien. De hele wereld verkeerde in crisis en berichten over reorganisaties, bedrijfssluitingen en dergelijke waren aan de orde van de dag. Je werd er niet vrolijk van, vooral ouderen die zonder werk kwamen te zitten hadden het zwaar. Te oud, te duur: er was keuze genoeg uit honderdduizenden jongeren die goedkoper waren en opleidingen hadden genoten die meer up-to-date waren. Ouder dan vijftig en soms zelfs nog jonger hoefde je eigenlijk niet meer op een nieuwe baan te rekenen.
Genoeg gepiekerd. Voor hem had het allemaal geen belang. Hoewel de directeur in zijn toespraak ongetwijfeld aan de zware tijden zou refereren kon dat hem niet meer raken. Bezuinigingen? Ontslagrondes? Reorganisaties? Het zou zijn tijd wel uit duren. Hij keek op zijn horloge: zijn tijd duurde nog precies twee uur. Daarna zou hij de laatste verlofdagen opmaken in aanloop naar zijn pensioen. Maar voor die tijd was er eerst nog een feest. Hij had het tenslotte wel veertig jaar volgehouden bij hetzelfde bedrijf.
VvV (Vijf van Vrijdag) is een initiatief van Aline. Bij haar vind je ook de opdracht en linkjes naar andere deelnemers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten