Onweerstaanbaar moet ik gapen
ik kan de hele dag wel slapen
Houd mijn ogen niet meer open
ik ben mijzelf voorbij gelopen
Ik ben mij nu echt wel bewust
dat ik te weinig heb gerust
Om niet nog meer te verliezen
blijf ik daar soms toch voor kiezen
Want het lijkt mij toch te eenzaam
alleen te leven achter het raam
Dus dan ga ik er toch voor
zet ik toch nog even door
En val ik keihard op mijn snater
dan denk ik: "Slaap? Dat kan wel later"
Rode neusberen - Aqua Zoo Friesland
DiDi is "Dichters op dinsdag" en is een initiatief van Melody. Bij haar vind je ook de linkjes naar de bijdragen van andere deelnemers.
9 opmerkingen:
En je hebt helemaal gelijk, slapen kan altijd nog ;-)
Dank je wel hoor
Mooie foto ook overigens, ik ga zo naar Emmen..
Schitterend!! Slapen kan inderdaad vaak later nog wel, maar jezelf voorbij lopen? Dat is dan weer zonde van jezelf. :-)
@Minoesjka: als je zoals ik maar een beperkte hoeveelheid energie hebt moet je soms kiezen. En dan kies ik er wel eens voor dan maar mijzelf voorbij te lopen/eigenlijk net wat verder of langer door te gaan dan ik aan kan. Want als ik altijd nee zeg omdat het te vermoeiend is loop ik een heleboel hele leuke dingen mis.
Prachtig geschreven, kwam pijnlijk binnen. Toch ben ik (aan het leren) anders (te) gaan kiezen. Altijd uitgeput zijn, is uiteindelijk ook eenzaam heb ik gemerkt.
Geweldig!!!!
@Cin: het blijven moeilijke keuzes. Je moet elke keer weer heel bewust afwegen wat de gevolgen zijn en je afvragen of dat het je deze keer waard is. Vooral dat voorzien wat de gevolgen zullen zijn (1 dag of 1 week moe en tot weinig in staat) is vaak vooraf moeilijk, ook ik vergaloppeer me daar af en toe nog in, maar na al die jaren weet ik meestal toch wel een redelijke balans te vinden tussen wat het me kost en het plezier dat ik er van heb.
Ja, je zou zeggen dat ik ook ervaring genoeg heb. Maar ondanks een lange historie chronisch ziek zijn, leer ik nu pas hoe ik er mee verder kan. Langzaamaan maak ik andere inschattingen met wel betere resultaten moet ik zeggen. Nog wat meer ervaring op doen, dan komt het wel.
@Cin: er zit natuurlijk wel een belangrijk verschil tussen ons: ik weet al heel lang wat me mankeert en dat daar buiten de transplantatie verder weinig aan te doen is. Terwijl jij tot voor kort nog steeds op zoek was naar duidelijkheid en steeds hoop bleef houden cq de verwachting bleef voelen (vaak van anderen) dat er ooit verbetering zou komen "als je maar dit of dat ....". Ondanks al die jaren kun jij dus pas kort beginnen te wennen aan het idee "dit is het, hier moet ik het mee doen" en gaan proberen te leren er zo goed mogelijk mee te leven.
Ja, is ook zo. En elke verslechtering zal ik opnieuw moeten aanpassen/wennen vrees ik
Een reactie posten