Er werd geklopt en Merlijn werd binnengelaten. Nadat deze was gaan zitten vroeg Sanders hem op de man af of het bestaan van de foto’s hem bekend was. Merlijn knikte wat mismoedig. “Ze chanteerde me ermee. Vandaag zou bij de notaris de overdracht van mijn aandelen worden getekend, ik moest wel toegeven, tijdens de scheiding kon ik dit soort zaken er niet bij hebben”.
De Bruin merkte op dat het dan wel toevallig was dat ze juist gisteren was overleden. Merlijn keek hem verbaasd aan. “Niemand wist van die overdracht buiten mijzelf en Margreet, dat heeft er dan toch niets mee te maken?”
Op de vraag van Sanders of er meer mensen van de chantage wisten knikte hij weer. “Loes wist er iets van. Mijn vrouw wist alleen dat ik uit het bedrijf wilde stappen, maar volgens mij vermoedde ze wel iets”.
Plotseling vroeg Sanders “Haatte U Uw zuster?”. Merlijn keek geschokt. “U verdenkt mij? Ja, misschien heb ik de schijn tegen. Het was een bazig kreng, ze had altijd wel iets aan te merken, op alles en iedereen kritiek. Maar het was mijn zus, zoiets doe je toch niet?”.
Sanders trok zijn wenkbrauwen op. “Ik heb het helaas te vaak anders meegemaakt om dat zo maar aan te nemen.” “Maar U kunt gaan, laat U alleen beneden nog Uw vingerafdrukken nemen voor het onderzoek”.
Terwijl hij wegliep hoorden ze hem nog sputteren: “Ze liep altijd te zoeken, maar dat is toch ….”Zijn stem stierf weg terwijl hij verder liep.
(De afleveringen van dit vervolgverhaal worden geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. Voor het hele verhaal in de juiste volgorde zie HIER © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten