Sanders stelde voor nu ook maar met Loes te gaan praten. Onderweg naar het bedrijf vroeg de Bruin: “waarom heb je niet gevraagd naar haar alibi?” Sanders schudde zijn hoofd. “Dat leek me niet zinvol, we hebben geen enkele aanwijzing dat ze in het bedrijf is geweest. Zelfs als ze geen alibi heeft, of we ontzenuwen het, kunnen we daar niets mee. We zullen haar aanwezigheid daar toch eerst op zijn minst aannemelijk moeten maken”.
Bij het bedrijf belde de receptioniste Loes en wees hen een spreekkamer. Op de vraag van de Bruin wat ze van Margreet vond vertelde Loes dat Margreet geen aardig mens was maar dat ze er weinig last van had omdat ze de secretaresse van Merlijn was. Sanders vertelde dat haar relatie met Merlijn hen bekend was en vroeg naar de relatie tussen Merlijn en zijn zuster.
Loes omschreef die als gespannen, volgens haar probeerde Margreet om hem uit het bedrijf te werken. Sanders knikte en vroeg toen waar zij de vorige dag geweest was tussen twaalf en half twee. Ze vertelde tot half een op haar plaats te zijn geweest en daarna naar het dorp te zijn gelopen om een broodje gezond te halen dat ze in het park opgegeten had.
Ze lieten haar gaan en vertrokken. Plots zei Sanders “die kant op”. De Bruin volgde hem wat verbaasd. Nadat ze via de fabriek buiten waren aangeland zonder iemand tegen te komen knikte Sanders. “Tijdens de lunchpauze is dit een stuk rustiger dan de voordeur”
(De afleveringen van dit vervolgverhaal worden geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. Voor het hele verhaal in de juiste volgorde zie HIER © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten