Sanders kwam binnen en gooide het ochtendblad voor de neus van de Bruin. “Eis in zaak van Horken: 12 jaar en TBS”
Het artikel vervolgde “In de zaak tegen Hettie van K., verdacht van de moorden op Margreet en Merlijn van Horken, is gistermiddag een gevangenisstraf geëist van 12 jaar met TBS. De zaak, die twee van de drie leden van de vierde generatie van Horken het leven kostte, heeft voor grote beroering gezorgd en is ook verantwoordelijk voor de verkoop van het bedrijf vorige maand aldus de officier van justitie”.
De Bruin knikte. “De zaak heeft die familie ten gronde gericht. Martijn kon de druk al niet aan en na de moorden is hij helemaal doorgezakt. Uiteindelijk moest hij worden opgenomen met een vergevorderd stadium van Korsakov, ongeneeslijk. Hij is door de ondernemerskamer uit functie gezet en er is een bewindvoerder aangesteld die het bedrijf uiteindelijk goed heeft kunnen verkopen. Maar vooral binnen de staf zullen er toch wel ontslagen vallen, zo’n multinational heeft natuurlijk zijn eigen verkoop, calculatie en administratie..
“Nu je de administratie noemt: hoe is het eigenlijk met die boekhouder afgelopen?” vroeg Sanders. “Je bedoeld de administrateur. Die heeft zich dezelfde dag dat wij de administratie in beslag namen ziek gemeld en heeft zich nooit meer laten zien. Zijn auto van de zaak werd later bij Rotterdam Airport aangetroffen. De boekhouder heeft omdat hij niet wist wat hij nu moest de externe accountants ingeschakeld en die hebben toen ze hoorden wat er aan de hand was de computer en bescheiden hier opgehaald. Er is nog beslag gelegd op alle bezittingen, tegoeden en dergelijke van die administrateur, maar de overwaarde van de woning was het enige wat terug te halen viel. Het bedrijf heeft er uiteindelijk een ton of acht aan verloren volgens de accountants.”
Sanders glimlachte “Jij volgt je zaken ook altijd tot op het allerlaatst hè. Weet je dan ook hoe het met Loes is afgelopen?”. De Bruin glimlachte nu ook. “Wel goed. Henriëtte heeft nog geprobeerd het gewijzigde testament aan te vechten maar kreeg van de rechter lik op stuk. Als schuldige aan de dood van Merlijn kon ze helemaal niet erven, was ze dus geen belanghebbende bij het testament en kon ze het dus helemaal niet aanvechten. Ze heeft daarna nog geprobeerd alleen de wijziging van die clausule over de huwelijkse voorwaarden aan te vechten maar vond ook daarvoor geen gehoor: de rechter achtte geen gronden aanwezig om aan te nemen dat Merlijn niet in staat was die wijziging en de consequenties ervan bewust te overzien en gaf aan dat een dergelijke clausule naar zijn mening ook niet mocht dienen om iemand die schuldig was aan de dood van de erflater te bevoordelen”.
“Daardoor heeft Loes de opbrengst van de aandelen gekregen en zoals in het testament bepaald werden de successierechten betaald uit de rest van de nalatenschap van Merlijn. Wat daarna overbleef is naar Martijn gegaan, die er in het centrum goed van verzorgt wordt maar er verder ook niets aan heeft”.
Sanders had nog één vraag: “Werkt Loes nu nog bij het bedrijf?” De Bruin schudde zijn hoofd. “Ze hebben het haar wel aangeboden, zelfs promotie beloofd, ze konden iemand die volledig op de hoogte was van het werk van Merlijn goed gebruiken. Maar ze kon het niet opbrengen daar te blijven werken. Ze heeft een huisje in het Noorden gekocht van waaruit ze rondleidingen langs diverse ateliers in die omgeving verzorgt en zelf wat tekent en schildert. Ze is er gelukkig met haar Merlijn die nu een maand of drie oud moet zijn”.
© Frans54. Hiermee komt een einde aan het vervolgverhaal dat nog steeds geheel op de inhoud van mijn grote duim berust. Iedere schijnbare overeenkomst met bestaande personen of werkelijke voorvallen is dan ook louter op toeval of de fantasie van de lezer gebaseerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten