Hij zag de zuster naderen, het wagentje met de medicijnen voor zich uit duwend. Ze zou hem het glas weer voor houden. Dat kon hij best zelf: hij had aan één kant problemen met zijn hand, de andere hand was prima in orde.
Dat stond hem nog het meest tegen: die constante bemoedering, alsof hij door dat herseninfarct ineens een klein kind was geworden. Hij had met de dokter van het tehuis gepraat over euthanasie. Als de situatie uitzichtloos was wilde hij niet dat ze met hem aan bleven modderen.
De dokter had begrijpend gereageerd en hem twee verklaringen in laten vullen. Na het tweede infarct hadden ze hem echter gewoon weer opgelapt. Toen hij “Nee” schudde, praten lukte niet meer, hadden ze gezegd “Zover is het nog lang niet meneer, met de juiste medicatie en fysiotherapie kunt U nog een heel eind opknappen”. Omdat hij zo slecht in slaap kwam hadden ze hem daar ook iets voor gegeven. De eerste keer had de zuster gezegd: “Dit is om U te helpen inslapen”.
Nadat de zuster was vertrokken pakte hij het buisje van de gebitsreinigingstabletten en keek er in.
Ondertussen verbaasde de verpleegster zich tegenover haar collega : “Meneer van den Berg lijkt het op te geven: ondanks alle zorg is er geen enkele verbetering en zijn suiker en bloedstolling blijven verstoord”.
Op zijn kamer viste meneer van den Berg een paar tabletjes en de capsule onder zijn tong vandaan en stopte ze in het buisje. Nog twee dagen .
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten