Een hand op haar schouder deed haar opschrikken. Ze keek in een gezicht met een ringetje in de wenkbrauw en haren die recht omhoog piekten. Angstig klemde ze haar tasje wat steviger vast. Een vriendelijke stem vroeg “gaat het wel mevrouw?”. Nog steeds angstig schudde ze haar hoofd en mompelde “te ver”.
De stem vroeg waar ze heen moest. Het enige wat ze uit kon brengen was “naar huis”. Er werd naar haar adres gevraagd.
Ze begon er wat meer vertrouwen in te krijgen en mompelde haar adres. Ongeveer een kilometer van de markt. De stem kwam terug. “Als ik U nu eens naar het bankje aan het begin van de markt help en de auto haal? Lijkt U dat geen goed idee?”.
Ze kwam moeizaam overeind terwijl ze knikte. Ze merkte dat ze van twee kanten gesteund werd terwijl ze naar het bankje schuifelde. De mensen keken ook helemaal niet boos, eerder ongerust.
Terwijl ze wachtte tot de auto gehaald was dacht ze na over hoe het zo ver gekomen was. Het mooie weer had haar doen besluiten dat ze weer eens naar buiten wilde, onder de mensen zijn. Ze kwam nooit meer verder dan de hoek van de straat.
Een spontane opwelling die verkeerd uitgepakt was. Maar ze was wel onder de mensen geweest.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten