(zoals jullie zien slaat de inspiratie hier momenteel meedogenloos toe en grijp ik dus maar iedere schrijfopdracht e.d. aan om iets met die inspiratie te doen ;) )
Ik zou natuurlijk aandacht kunnen besteden aan het gebeuren in Oslo. Die malloot die daar bezig was krijgt mij echter al veel te veel aandacht (wat hij zocht en als "beloning" voor zijn gruweldaad nu nog krijgt ook). Dat zijn manifest gewoon op internet blijft staan en dat allerlei media het nodig vinden dat verder voor hem te verspreiden daar snap ik dan ook niets van.
Dus ga ik maar gewoon verder met waar ik mee bezig was: het tonen van wat er zoal groeit en bloeit in mijn tuin. Om te bewijzen dat het in mijn tuin niet alleen om bloemetjes gaat nu maar eens gecombineerd met wat beestjes. Van de bloemetjes en de bijtjes zogezegd. Hoewel die bijtjes gevormd worden door een hommel die de korenbloemen met een bezoek vereerde. En door de wesp die de bloemetjes van de sedum buitengewoon interessant vond en daar langdurig bij rond bleef zwerven om van de honing te snoepen.
Dat is op zich trouwens een interessante waarneming. Wespen zijn namelijk in eerste aanleg vleeseters en ook het broed in een wespennest wordt met vlees gevoerd. Op het moment dat wespen op zoetigheid af gaan komen kun je er dan ook van uit gaan dat in de nesten het broed inmiddels is opgegroeid en uitgevlogen. Pas nu de volwassen dieren niet meer heen en weer hoeven te vliegen om een voortdurende stroom verse vleespakketjes op gang te houden krijgen ze belangstelling voor jouw glas limonade of je gebakje op de tuintafel.
Wie totaal geen belangstelling hebben voor zoetigheid zijn de vogeltjes die mijn tuin bezoeken. Die hebben het meer op de pinda's en het mengsel van graan en zaden gemunt. De koolmees zoekt het daarbij hogerop en haalt zijn eten uit de voederbeschermkooi (net als zijn neefje de pimpelmees). De turkse tortel daarentegen kan allereerst niet in die kooi komen en geeft er bovendien de voorkeur aan van de vloer te kunnen eten. Vaak samen met de spreeuwen en de merels (het roodborstje komt meestal alleen langs als er verder niemand aan tafel zit)
De echte alleseters zijn de mussen: die snoepen van alles wat ze voor de snavel komt. Zelfs van gele en crèmekleurige bloemen (dat begint in het voorjaar al met de gele krokussen en nu happen ze regelmatig naar de bloempjes van een in mijn tuin verwilderd crèmekleurig viooltje). Ikzelf houd mij ondertussen bezig met het zo goed mogelijk onkruidvrij houden van de tuin en het leegeten van de sperzie- en tuinbonenplanten (nog een of twee maaltjes en dan is het met de tuinbonen gedaan). De bietjes en worteltjes beginnen inmiddels ook vorm aan te nemen dus die kunnen binnenkort het bonendieet aanvullen. De tomatenplanten doen het dit jaar ook redelijk: ik heb betere jaren gehad maar ook mindere. Alleen willen ze nog niet echt rijp worden. En de bramen hangen dit jaar overvol: hopelijk regenen ze dit jaar niet zoals vorig jaar kapot voor ze goed en wel rijp zijn.
Door de wind viel het nog niet mee het beestje scherp op de foto te krijgen, maar uiteindelijk is dat toch nog redelijk gelukt. Ook met de onderkant van de vleugels die duidelijk laat zien waar deze vlinder zijn naam aan te danken heeft.
Aan het aantal reacties (of eigenlijk aan het ontbreken daarvan) op veel weblogs te zien is momenteel een aanzienlijk percentage van de loggers op vakantie of druk met het vermaken van vakantievierende kinderen. Terwijl ik juist nu wat minder vragen over belastingen, toeslagen en wat dies meer zij krijg en dus meer tijd heb om te loggen. En om te lezen. Dan moet er echter wel wat te lezen zijn en het aantal geplaatste logjes zakt op het ogenblik ook duidelijk wat in. Nogal krom als je het zo bekijkt: als iedereen tijd heeft om te lezen heb ik geen tijd om te loggen en als alle lezers met de noorderzon/naar de zuiderzon vertrokken zijn heb ik tijd te over om te schrijven, lezen en reageren.
Ook krom is de ingestorte TV toren bij Smilde. Of eigenlijk niet die toren zelf, die ligt gestrekt, maar het feit dat ik daardoor zeventien van de achtentwintig zenders van Digitenne niet ontvang. Terwijl ik er wel voor betaal maar er maar niet van uit ga dat het ontbreken van meer dan de helft van de zenders voor KPN aanleiding zal zijn om het abonnementsgeld aan te passen. Ik heb een sterk vermoeden dat dit ongewijzigd zal blijven terwijl er voor onbepaalde tijd niet geleverd zal kunnen worden waarvoor ik betaal.
Het kromst vind ik echter het resultaat van een soort "stelling van de dag" bij RTL gisteren. Die stelling kwam er op neer dat slachtoffers medezeggenschap zouden moeten krijgen over verlof van TBS'ers. Vierennegentig procent van de Nederlanders (of in ieder geval: van de reagerende Nederlanders) bleek het daar mee eens te zijn en slechts zes procent was tegen. Als ik gestemd zou hebben zou ik toch echt tegengestemd hebben. De slachtoffers hebben namelijk geen inzicht in het behandelingsdossier van de TBS'er en zullen hun standpunt over wel of geen verlof dus niet bepalen op basis van het antwoord op de vraag of het verantwoord is of niet. Nee, ze zullen vooral kijken naar de vraag of aan hun verlangen naar vergelding en be/afstraffing voldoende is tegemoet gekomen.
Vergelding of straf is echter niet de bedoeling van TBS. Daar is de voorafgaande gevangenisstraf voor. TBS is, hoewel slachtoffers, de maatschappij en de TBS'er dat wellicht vaak anders voelen, een gedwongen behandeling van onbepaalde duur en geen strafmiddel. Zou dus ook niet als zodanig gebruikt moeten worden. En je laat bij een "gewone" psychiatrisch patiënt toch ook niet zijn buren beslissen of hij/zij met verlof kan? Laat dat, ondanks dat ze plank wel eens mis slaan, alsjeblieft aan de mensen over die kunnen beoordelen in wat voor toestand die TBS'er verkeerd.
Maar omdat ik weinig hoop heb op een vruchtbare discussie over de voorgaande onderwerpen nu zo velen het loggen even voor andere, hopelijk zeer aangename, bezigheden hebben verwisseld had al wat ik hiervoor schreef mogelijk weinig zin. Dus ga ik maar verder waar ik gebleven was en verluchtig ik dit logje met nog wat meer foto's van wat er zoal in mijn tuin te bloeien staat. Phloxen, jacobsladder en lathyrus leverden nog wat fraaie plaatjes op en het bewijs dat de vlinderstruik steeds verder in bloei komt kon ook digitaal worden vastgelegd.
Ik heb al eens een logje gewijd aan de zwarte kat die me vrijwel dagelijks bezocht en die (vaker niet dan wel) luisterde naar de naam Zwarte Piet of Malle Pietje (afhankelijk van zijn gedrag op dat moment). Op een gegeven moment kwam hij ineens niet meer langs. Mijn vermoeden was dat zijn baasjes/personeel - dat hem kennelijk iedere morgen buiten de deur zette als zij naar het werk gingen waarna hij gewoon weer bij mij naar binnenliep in plaats van als de buitenkat die zij dachten te hebben de omliggende tuinen onveilig te maken - waren verhuisd.
Enige maanden later was hij echter ineens weer terug, om na een paar weken - en nu definitief - te verdwijnen. Mogelijk had hij de weg terug naar huis gevonden vanaf zijn nieuwe verblijfplaats en is hij na een paar weken door de nieuwe bewoners gevangen en vervolgens weer teruggebracht naar zijn eigen personeel. Maar volgens mij niet dan nadat hij zich in de buurt nog even kostelijk vermaakt had.
Een maand of wat geleden dacht ik namelijk hem weer te zien. Dezelfde kop, alleen vreselijk mager. Bij nadere beschouwing was hij het toch niet. Geen scheurtje in het oor, en niet echt zwart maar met vooral op de schouders een mix van zwarte en vosrode haren. Bovendien was het geen hij maar een zij. Het zou mij echter niets verbazen als dit een buitenechtelijke dochter van Malle Pietje is. Gezien de toestand van het scharminkel een echte zwerver, maar wel een met een voorkeur voor vaste plekjes.
Op een gegeven moment ben ik begonnen haar af en toe een schaaltje met een cupje koffiemelk en heel veel water te geven. Dat hielp bepaald niet om van haar af te komen. In plaats daarvan veranderde dit schrikachtige beestje langzaam in een vaste bezoeker die zich uiteindelijk ook aan liet halen en, wel nog steeds wat schuchter en schrikachtig, af en toe zelfs binnen kwam kijken of er nog iets te eten was. Dus krijgt ze nu af en toe wat brokjes of een maaltijdzakje (ze waren in de aanbieding, dus wat doe je dan als een zwerfkat om je aandacht vraagt?).
Haar voorkeur voor vaste plekjes heeft wel een nadeel. Die voorkeur ging namelijk vooral uit naar de twee plaatsen waar ik de fresiabolletjes had geplant en de opkomende planten werden dus geregeld geplet. Kennelijk heeft ze dezelfde voorkeur voor warme plekjes in de zon als de fresia's. Gelukkig blijken ze daar redelijk goed tegen te kunnen en inmiddels staan ze in diverse kleuren te geuren in mijn tuin.
Omdat ik dol ben op bramen en daar graag jam van maak staat daar een flinke braamstruik tegenaan. Niet zo'n gekweekt exemplaar zonder doorns zoals ik achter het terras heb staan maar een echte. Die heeft zich daar ooit spontaan uitgezaaid en nadat ik een keer onuitgenodigd bezoek heb gehad in de schuur (waar niets te halen valt maar wel een hoop overhoop gehaald kan worden) vind ik dat prima: het is wat lastiger bramen plukken, maar ook een stuk lastiger om over dat hek te klimmen en in mijn tuin te komen.
Ondertussen blijkt het ook een struik te zijn waar bont zandoogjes dol op zijn: waar de citroenvlinders momenteel de voorkeur geven aan de lathyrus, de verschillende soorten witjes zich vooral rond de lavendel (en de koolrabi) ophouden en andere vlinders vooral rondvliegen om te ontdekken dat het nog een paar dagen gaat duren eer de vlinderstruik volop in bloei staat, zitten er iedere dag wel één of meer zandoogjes op de bloemen en bladeren van die braam. Het blijft trouwen, hoewel het al een stuk beter is dan twee weken geleden toen we midden in de dit jaar vroeg vallende dip in de vlinderaantallen zaten, nog steeds vrij rustig met vlinders in de tuin. Hopelijk worden de aantallen wat spectaculairder als die vlinderstruiken - waarvan nu in één bloemtros de eerste bloemetjes open zijn - eenmaal in volle bloei staan.
Ook de daglelie staat al enige tijd volop in bloei en trekt veel bijen, hommels en zweefvliegen. De dahlia's (restant uit de tuin van mijn moeder: ze stonden omdat ze in de winter overleed in een doos turfmolm in de kelder) staan inmiddels in bloei en de hosta's doen het dit jaar beter dan ooit. Iets waar vooral de slakken dankbaar voor zijn: ondanks mijn pogingen het wat de beperken (met gebroken eierschalen rond de voet van de struiken en wat ingegraven blikjes waar regelmatig een scheut bier ingegooid wordt) is het aantal gaten in de bladeren niet te tellen.
Niets aan te doen: ik ben niet zo dol op het gebruik van gif in de tuin dus het moet wel heel erg uit de hand lopen wil ik daar mee beginnen. Wat in een vochtig verlopende zomer overigens wel eens is gebeurd: toen was het aantal slakken zo groot dat die blikjes met bier af en toe na één nacht al helemaal vol zaten en kon je dus echt wel spreken van heftig uit de hand lopen.
Waarom ze een sport waarbij met een buitenmodel broodplank getracht wordt een bal weg te meppen voordat die een moeizaam opgebouwd staketsel van stokjes omver haalt genoemd hebben naar een onschuldig klein beestje dat sinds gisteren rustgevende geluiden in mijn tuin zit te maken is mij niet geheel duidelijk. Duidelijk is wel dat dit een nieuwe soort in mijn tuin is. Sprinkhanen (meestal in diverse larvestadia) heb ik elk jaar wel in de tuin, maar krekels had ik hier nog nooit eerder gezien of gehoord.
Na een moeizame start begint het trouwens ook met de andere insecten in de tuin wat beter te worden. Eerder deze week weer eens een gewone oeverlibel (die komt eens in de paar jaar langs, dus kennelijk toch niet zo heel gewoon hier in de wijk), een atalanta (de eerste van dit jaar), een vrouwtje azuurwaterjuffer, een boomblauwtje en een bont zandoogje in de tuin. Tot nu toe bleef het dit jaar vooral bij de verschillende soorten witjes.
Ook de planten in de tuin zijn inmiddels het vreselijk droge voorjaar te boven en er staat weer van alles in bloei. Veel eenjarigen ook, waaronder een aantal waar ik geen omkijken naar heb: die zaaien zich zelf uit en verschijnen ieder jaar geheel automatisch her en der in de tuin waarna het alleen een kwestie is van weghalen of verplaatsen wat op plekken staat waar het niet gewenst is.
Een voorbeeld hiervan is de goudsbloem. Die er als je er even goed naar kijkt een stuk interessanter uitziet dan je in eerste instantie zou vermoeden. Een andere zelfredzame plant is er een waarvan ik de naam niet ken. Mijn moeder noemde hem scheefbloem, maar dat is een vaste plant en dat is dit niet. Wel lijken de bloeischermen wel wat op die van de scheefbloem, alleen ken ik die alleen in wit en varieert van dit plantje de kleur van wit via alle mogelijke schakeringen blauw/roze/lila tot paars. Met dank aan Hanny: er blijkt dus toch een eenjarige scheefbloem te bestaan: Iberis umbellata. En die heb ik dus in de tuin staan.
Het muurtje rond de rotstuin is inmiddels een jaar of 25 oud en redelijk verweerd. Het vormt al jaren een goede vestigingsplaats voor diverse (korst)mossen en dit voorjaar bleek het ineens een nieuwe bewoner er bij te hebben gekregen: ik ben niet zo thuis in mossen maar zou dit bekertjesmos noemen. Maar als iemand dat kan bevestigen of er een andere naam aan plakken hoor ik het graag.
De groentetuin heeft de droogte eerder dit jaar ook overleeft en hoewel alles wat later is dan andere jaren heb ik inmiddels al diverse maaltjes sperziebonen verorberd en me ook de radijsjes, tuinkers en de eerste courgettes goed laten smaken. Vandaag was het dan de beurt aan de tuinbonen. Nog erg jonge tuinbonen, maar hoewel je meer bonen nodig hebt om na het pellen een maaltje over te houden heb ik die toch het liefst. Die dingen ter grootte van een damschijf die je meestal in die potten bij de supermarkt ziet mogen ze van mij houden. Ik heb er een fraaie gehaktbal bij gefabriceerd en het geheel gecompleteerd met een hoeveelheid gebakken nieuwe aardappel krieltjes (geborsteld en in de schil gebakken en opgediend met een klontje knoflookboter en wat zeezout).