maandag, juni 11, 2012

Dinszin 016 - Luisteren.

“Heb je zin om met mij mee te gaan?” Wat een vraag, natuurlijk had hij zin om mee te gaan.

Hij was vanavond van huis gegaan zonder speciale plannen. Gewoon even uit dat huis zijn dat hem af en toe benauwde. Waar de muren geregeld op hem af kwamen. Hoe lang woonde hij daar nu al alleen? Twintig jaar? Nee, eerder vijfentwintig. En nog steeds was hij niet gewend aan het alleen zijn.

De televisie had nauwelijks iets te bieden. Veertig zenders, maar nergens iets dat hem echt interesseerde. De meeste tijd stond het ding niet eens aan en als hij wel aanstond keek hij de helft van de tijd niet, ging het vooral om het geluid op de achtergrond dat de stilte, de eenzaamheid, wat naar de achtergrond drong.

Dus ging hij er geregeld een avond op uit. Een restaurantje pakken. Even naar een bar om wat aanspraak te hebben. Al was het maar door het praten over koetjes en kalfjes met de barman. Je werd er niet gelukkiger van. Niet wijzer ook, het ging niet over diepzinnige zaken. Het weer, het voetbal, de berichten uit het plaatselijke huis-aan-huis-blad. Op de vraag hoe het met jou ging, of hoe het thuis ging, werd je verondersteld te antwoorden met "goed". Als je iets anders zei volgde er een “dat is niet zo mooi” en werd vervolgens zo snel mogelijk op een ander onderwerp overgestapt.Of je ontdekte ineens dat je weer helemaal alleen op het hoekje van de bar zat.

Maar vanavond was anders geweest. Hij was de enige klant geweest. Tot zij binnen kwam. De hele sfeer leek ineens te veranderen. De lucht was anders. Het licht was anders. Alles was anders. In plaats van bij het zien van de leegte om te keren en haar heil ergens anders te zoeken had ze hem glimlachend aan gekeken. Gevraagd of de kruk naast hem vrij was. En was naast hem komen zitten terwijl ze haar hand uitstak en zei “Diana”. Niet wetend hoe hij het had was er alleen een gestameld “Gerard” uitgekomen.

Niet echt de openingszin die hij zich altijd voorstelde. Nou ja, hij had nog nooit de kans gekregen die te gebruiken en nu die kans zich voordeed was hij eigenlijk wel blij dat hij hem niet uitgesproken had. Het leek hem ineens een hele lamme zin. Hij had gevraagd wat ze wilde drinken en van het een was het ander gekomen.

Ze hadden gepraat. Eerst het gebruikelijke barpraat over koetjes, kalfjes, weer en het lokale nieuws (voetbal had hem geen geschikt gespreksonderwerp geleken). Gaandeweg waren de onderwerpen echter meer persoonlijk geworden. Had hij het gevoel gekregen dat ze elkaar echt leerden kennen.

Hij had het fascinerend gevonden. Na zoveel jaren weer eens echt contact met iemand. Een vrouw nog wel. En nu had ze gevraagd of hij met haar mee ging.

Terwijl ze naar haar auto liepen vroeg hij zich nog één ding af: wat was er vanavond te doen in de schouwburg? Hij had namelijk geen flauw idee waar hij eigenlijk mee naar toe ging:


Dinszin is een schrijfuitdaging waarbij het de bedoeling is op basis van een gegeven beginzin een verhaal te schrijven. Mijn bovenstaande verhaal  is eigenlijk de opdracht van vorige week: door drukte en problemen met de provider was het schema even in de war geraakt. Dinszin is een initiatief van Aline, bij haar vind je ook de opdracht en linkjes naar andere deelnemers.

4 opmerkingen:

Ria zei

Frans hou het geheim en deel het alleen met sandeman.
Leuke WOW
groetjes,Ria

Ria zei

verdraaid Frans ,sorry ,WOW moet zijn Dinszin.
groetjes,Ria

Frans54 zei

Ach, het blijft hetzelfde verhaal, aan welke kapstok/schrijfopdracht het wordt opgehangen maakt daarin geen enkel verschil.

By Aline zei

Moet geweldig zijn opeens op stap te mogen en nog wel met een vrouw... enne dat van die zenders is hier ook bekent... 120 stuks en soms is er echt niets te vinden... ;)