Opgeknapt.

Het schilderwerk is op een haar na klaar. Alleen een balkje boven de deur in de steeg dat verrot bleek moet nog vervangen en geschilderd. Daarvoor komt de schilder maandag of dinsdag (misschien 's avonds afhankelijk van zijn andere werk) terug. Dan krijgt hij gelijk ook het laatste stukje van de rekening.

Het huis is er behoorlijk van opgeknapt en kan er weer een paar jaar tegen.

Voetbal is oorlog politiek?

Hoe verder een land komt in een groot toernooi, hoe meer positieve effecten dat oplevert voor de economie van dat land.

En nu staan er in de finale van het EK twee landen waarvan de economie ieder steuntje heel goed kan gebruiken, zowel voor het land zelf als voor de rest van de EU.

Toeval?

Thursday Challenge: Wood / hout.

De enorme sequoia's die ze in Amerika hebben kom je in Nederland niet tegen. Maar als je weet waar te zoeken zijn er ook in Nederland behoorlijk grote bomen te vinden. Zoals dit exemplaar: dat moet toch een flinke stapel hout opleveren.

In the Netherlands we do not have the gigantic sequoia's that can be found in America. But if you search in the right place it is possible to find trees of considerable hight in the Netherlands. Like this one: it should make for quite a pile of wood.

Voor de bijdragen van andere deelnemers zie:

For the contributions to this theme by others:

Thursday Challenge

Opknapbeurt.

Nadat mijn vorige schilder me halverwege het werk liet zitten (wegens - nog steeds voortdurende- ziekte, dus ik kan het hem niet echt kwalijk nemen, maar vervelend is het wel). Is vanmorgen een andere schilder begonnen. Volgens de buienradar was het in heel Nederland droog, in de praktijk regent het echter al vanaf half negen zachtjes maar gestaag.

Gelukkig heeft hij eerst genoeg te doen aan voorwerk: schuren (een deel van het indertijd niet afgemaakte werk moet ook weer overnieuw omdat de grondverf of de ene laag lak die er al op zat het na 2 1/2 jaar wel voor gezien begint te houden), wat houtreparaties en dergelijke. Ik hoop echter wel dat het de komende dagen iets standvastiger en droog wordt.

De komende dagen zal het hier waarschijnlijk dus weer even wat rustiger zijn: in verband met het stof kan ik zelf niet schuren en vanwege de lucht niet schilderen, maar er blijven genoeg hand- en spandiensten over om mij redelijk bezig te houden (stekkers ergens anders in het stopcontact steken, gereedschap en dergelijke aangeven naar het platdak, koffie zetten enzovoort).

Ik hoop dat het deze keer wel helemaal goed komt, want zo'n half geschilderd huis begint na zo'n lange tijd toch wat tegen te staan. Bovendien is het niet goed voor het houtwerk en zitten er nu dus wat extra kosten aan die ik niet gehad zou hebben als het toen gelijk volledig was gedaan.

Photo Sunday: Innovation / Innovatie

Een recente innovatie die bij mij thuis al volledig is ingevoerd is de LED-verlichting. Misschien niet d grootste innovatie van de laatste dcennia, maar wel een die behoorlijk scheelt in het energieverbruik: de besparing loopt bij mij op tot circa 500 Kwh per jaar.

A recent innovation that by now has been fully implemented in my home is LED lighting. It might not be the biggest, most important innovation of the last decades, but it is one that gives considerable energy-savings. In my case the savings are about 500 Kwh a year.

Voor meer bijdragen aan Photo Sunday:

For more Photo Sunday:

click:

ZingZo: Service.

Er was eens een vrouwtje in Drachten

dat stond voor het raam in gedachten

ze keek echt niet blij

de tijd ging voorbij

die monteur liet maar op zich wachten

ZingZo, de zondagse limerick, is een initiatief va Melody . Bij haar vind je ook de linkjes naar andere deelnemers.

En het werd zomer....

... nou ja, niet helemaal, maar de temperaturen waren de afgelopen dagen toch wat beter dan de afgelopen weken. Dus ondanks de af en toe nogal heftige wind heb ik de tijd tussen de buien deze week besteed aan het enigszins op orde brengen van de tuin.

Het nodige uitgebloeide spul is in de container verdwenen. Samen met het grootste deel van de her en der op komende paardenbloemen en distels. En de tegels direct achter het huis zijn weer onkruidvrij (nog 25 meter tuinpad en 10 m2 terras te gaan). Nu zit de GFT-container vol en vandaag regende het geregeld, goede reden om vandaag maar wat bezigheden binnenshuis te zoeken.

Dus heb ik de keukenkastjes eens leeggehaald en opnieuw ingericht. Een aantal zaken die ik maar incidenteel gebruikte zijn naar de kast in de bijkeuken verhuisd zodat er in de keukenkastjes wat ruimte kwam voor ingrediënten die ik geregeld gebruik. De kruiden die niet in het kruidenrekje pasten staan nog steeds in het keukenkastje, maar nu op alfabet zodat ik niet alle potjes op hoef te tillen om te vinden wat ik op dat moment nodig heb. En in het kastje met theeglazen/kopjes en koffie kopjes/kommetjes/mokken is wat ruimte gemaakt voor de voorraad thee en koffie.

Verder ben ik de afgelopen dagen drie keer boodachappen wezen doen: de voorraad vlees in de diepvries was vrjiwel tot nul gereduceerd dus het was hoog tijd weer eens wat aanbiedingen op vleesgebied bij elkaar te sprokkelen. Er liggen nu voorlopig weer voldoende varkenshaasjes, beenhammetjes, varkensfiletlapjes, slavinken en wat pakjes gehakt in.

Om mijn ogen eens met iets anders te vermoeien dan met het lezen van logjes ben ik bovendien de afgelopen tijd nogal veel met de postzegelverzameling bezig geweest. Niet met het interessantste deel overigens: ik had nog een schoenendoos vol met enveloppen met postzegels die ik dubbel heb en nog een stapel oude albums. Die twee heb ik de afgelopen weken dus maar gecombineerd zodat ik nu een stapeltje albums vol dubbelen heb en een lege schoenendoos die morgen een plekje gaat vinden bij het oud papier.

Morgen ga ik proberen te ontdekken hoe jullie je blogs de afgelopen week hebben gevuld. Het gaat misschien wel twee dagen kosten om overal alles te lezen, dus over de voorspelde regen voor de komende dagen hoef ik me ook niet al te druk te maken.

Prettig weekend voor iedereen, ik lees jullie!

Thursday Challenge: Hot / heet.

Ik gebruik in de keuken graag en veel kruiden en specerijen. Bij het gebruik van sommige valt het aan te bevelen je enthousiasme iets te temperen. Ze zijn namelijk nogal heet!

I use a lot of herbs and spices in the kitchen. In some cases it is advisable not to get too enthusiastic. They are hot!

Voor de bijdragen van andere deelnemers aan Thursday Challenge:

To check the contributions of other participants of Thursday Challenge:

Thursday Challenge

ZingZo: Visserslatijn

Er was eens een visser in Friesland

die zat dag en nacht bij de sloot want

daar woonde een snoek

Steeds weer sprak hij kloek

"dat beest heb ik zo op de slootkant"

ZingZo, de zondagse limerick, is een initiatief van Melody , bij haar vind je ook de linkjes naar de bijdragen van de andere deelnemers.

Tegenstelling: Voor - achter.

"Ik zit achter de computer": vreemde uitdrukking eigenlijk. Achter de computer heb ik niets te zoeken: het enige wat je daar vindt zijn een heleboel snoeren en kabels (zelfs draadloos heeft nog minstens één snoer nodig om op het elektriciteitsnetwerk aangesloten te worden) en stof (ik haal er wel regelmatig de stofzuiger langs en af en toe trek ik alles even aan de kant om het weer eens goed stofvrij te maken, maar een stofnest blijft die kabelboel altijd).

Toch zit ik regelmatig áchter de computer: mijn werkblad is namelijk aan de rugleuning van de zelfgeknutselde bank vastgemaakt.

En dan zit ik dus vóór de televisie.

Tegenstelling is een fotouitdaging van Melody . Bij haar vind je ook de opdracht voor deze en volgende week en linkjes naar andere deelnemers.

WoT - Flexibel.

Hij stelde zich te vaak te flexibel op hadden ze gezegd. Omdat hij weer eens iemand een snipperdag had gegund die niet drie weken van te voren was aangevraagd. En omdat hij Alice al het kopieerwerk liet doen en Jeannette daarvan had vrijgesteld.

Kijk, dat ze op de fabrieksvloer met roosters werkten en dat die regels over verlof vragen daar nodig waren snapte hij. Iedere veertien dagen werd op woensdag het rooster uitgedeeld voor de twee daar op volgende weken, die roosters werden op maandag en dinsdag opgesteld, dus dat ze uiterlijk de vrijdag daarvoor de verlofaanvragen moesten hebben was duidelijk. Maar hier op de administratie?

Hij wilde niet het autoritaire soort chef zijn dat de regels handhaafde puur om de regels. Zeker niet als die regels in de gegeven situatie te star waren. Zoals met dat kopiëren. Zeker, het stond in de werkomschrijving: ieder was verantwoordelijk voor het maken van de benodigde kopieën van zijn werk voor het archief. Maar Jeanette ging over 5 weken met zwangerschapsverlof. Die kon hij toch niet iedere dag een uur bij de kopieermachine laten staan? Bovendien: als Alice de kopieën gemaakt had leverde ze die weer in bij Jeannette en die hield nog altijd de eindverantwoordelijkheid dat haar werk volledig en correct gearchiveerd werd.

Hij was altijd flexibel geweest. Een afspraak verzetten? Geen probleem. De balans een dag eerder op het bureau van de directeur? Kijk, dán vonden ze het niet erg dat hij flexibel was. Ook in zijn privéleven kon je veel bij hem bereiken, gewoon door te vragen. Hij bekeek wel wat de mogelijkheden waren en als het even kon werkte hij wel mee. Dat sommigen hem daarom als een watje zagen, vonden dat hij over zich liet lopen deed hem niet zo veel.

Maar nu waren ze te ver gegaan. Als zijn stijl van leidinggeven hen niet aanstond zouden ze merken hoe onbuigzaam hij ook kon zijn. Hij ging zich echt niet aanpassen aan wat zij “een gepaste manier van leidinggeven” vonden. Hij ging gewoon door zoals hij dat altijd gedaan had. Het kwam de sfeer op de afdeling alleen maar ten goede en het werk kwam altijd op tijd klaar.

En als dat ze niet beviel was hij flexibel genoeg om iets anders te gaan doen. Hoefde niet eens op administratief gebied te zijn, er waren meer manieren om je brood te verdienen.

Misschien werd hij wel flexwerker.

WoT (Write on Thursday) is een wekelijkse schrijfopdracht. De opdracht en linkjes naar andere deelnemers vind je bij Met-K .

Dinszin 017 / WoW: Bal

Met een slakkengang reed ze weg. Het kwam allemaal door dat personeelsfeest vanavond. In naam een gezellige bijeenkomst om de saamhorigheid tussen het personeel te versterken. Maar iedereen wist waar het werkelijk om ging.

Je moest je van je beste kant laten zien. Met de juiste mensen spreken, bij de juiste mensen aan tafel zitten. Vooral niet de hele avond optrekken met collega’s, nee de chefs, de directeur, de man van personeelszaken, dat waren de mensen waar je je op moest richten.

De jurk die ze bij het trouwen van haar zus had gedragen had nog niemand van het werk ooit gezien, dat spaarde in ieder geval een flink bedrag uit. Hij had wel even een behandeling bij de stomerij nodig gehad. Ze had hem een half uur geleden opgehaald.

Geen vlekje meer te zien, geen kreukje te bekennen. Nu moest ze hem alleen nog goed thuis zien te krijgen. Waarom stopten ze je kleren toch altijd in van die plastic zakken, iedere keer dat ze remde, optrok of een hoek om ging dreigde de jurk van de passagiersstoel te glijden.

Ze had er constant een oogje opgehouden en hem iedere keer net op tijd tegen kunnen houden. Tot ze vlak bij huis was. Ineens had ze een beweging gezien, was boven op de rem gaan staan en had het stuur naar rechts gerukt om het kind te ontwijken. De geparkeerde auto had niet meegegeven.

Waarom lieten mensen toch steeds weer kinderen op de openbare weg spelen met hun bal?

Ik heb, omdat ik weer eens tamelijk laat ben met mijn bijdrage, de Dinszin én de WoW van deze week in één verhaal verwerkt. De opdrachten en linkjes naar andere deelnemers vind je weer bij Aline

(Erg) Rustig feestje.

Telefoon: 1. Email: 2. visite:1. Cadeaus: 1. Kaarten: 0. Nee, het liep gisteren niet bepaald storm voor mijn verjaardag.

Gelukkig had ik daar, met familie in de randstad en vrienden die door heel Nederland maar bijna niet in Friesland wonen, wel rekening mee gehouden. Anders had ik dinsdag toch mooi voor niets taart en boterkoek staan bakken.

Dat heb ik nu maar voor vandaag bewaard: morgen is er weer een verjaardag en in een gezin met negen kinderen hoef ik niet bang te zijn dat ik het allemaal zelf op moet eten (voor mijn gewicht zou ik dat overigens best kunnen hebben, maar ik denk dat vooral die boterkoek mijn dokter bij de volgende controle van allerlei zaken waaronder cholesterol een hartverzakking zou bezorgen (of mijzelf al voor die tijd natuurlijk).

Op dit moment staan er dus twee boterkoeken in de nieuwe combimagnetron te draaien (een vierkante bakplaat en rooster zijn in bestelling) in de hoop dat het ook in deze gaat lukken een eetbaar product te fabriceren. Je weet tenslotte maar nooit: de instellingen en tijden van de oude kende ik prima, maar  misschien werkte die door zijn leeftijd wel wat minder hard dan de nieuwe dus het blijft even afwachten.

Thursday Challenge: Big / Groot

Er wordt hier in het centrum druk gebouwd aan een nieuwe parkeergarage. Ik vraag me nu wel af waarom er voor het bouwen van een ondergrondse parkeergarage een kraan nodig is die zelfs hoger is dan de kerktoren?

There is a lot of building activity in the centre of my home town. And now I am wondering why they need a crane that reaches even higher than the belltower of the church to build an underground carpark.

Voor meer; zie hier: / For more;: check:Thursday Challenge

Aanvullen 13 juni 2012.

Aanvullen is een raadsel en fotouitdaging in een. Melody geeft op woensdag de eerste helft van een uitdrukking, gezegde of spreekwoord, geïllustreerd met een foto.

De bedoeling is de tweede helft te raden en bijvoorkeur met een foto te illustreren. Om het spannend te houden geef ik hier alleen de tweede helft: eens zien of jullie de eerste helft weten te raden zonder eerst bij Melody te gaan spieken.

....piepen de jongen.

DiDi: Hard.

Soms, wordt leven gegeven

Maar blijft het slechts even

Je was voor zon geboren

Maar toch heb je verloren

Niemand kan dit geloven

Begrip gaat dit te boven

Nu denken mensen verward

Wat is het leven soms hard

I.M.

Thura

Htoo Kin Aye

Foto: Dierenpark Emmen

DiDi (Dichters op dinsdag) is een initiatief van Melody, bij haar vind je ook de opdracht van deze week en de linkjes naar andere deelnemers.

WoW - Aarde / Hoop doet leven.

Hij vroeg zich af of hij dit eigenlijk wel moest doen. Het zou een zware ingreep worden, zonder garantie op succes. De kans dat het lukte haar te redden was feitelijk miniem. Ze was al veel te veel verzwakt.

Aan zijn zorgen had het niet gelegen. Vanaf het begin had hij haar het beste gegeven dat hij te bieden had. Ze was helemaal opgebloeid. Op tijd het juiste voedsel en genoeg drinken had een hoop gescheeld. Het plekje voor het raam leek haar ook goed te doen. Ze leek het te gaan redden.

Maar ineens was het mis gegaan. Het eerste teken was die verkleuring geweest. Daarna was ze steeds verder ingezakt, had de kop laten hangen. Misschien was het beter haar nu te laten gaan, niet langer aan te modderen. Maar zoiets deed je niet. Je ging door tot het einde. Probeerde nog dit, probeerde nog dat, zolang er leven was bleef er hoop.

Het leven was het waard om voor te vechten, hoe nietig dat leven ook was. Hoe onzinnig het voor sommigen ook leek het nog verder te rekken. Wat anderen er van vonden interesseerde hem eigenlijk weinig, hij zou nooit opgeven zonder eerst alles wat in zijn vermogen lag te proberen.

Hij moest maar eens beginnen. Aarzelen zou haar niet beter maken, hier was doortastend optreden nodig. Hij legde alles klaar en trok de handschoenen aan. Hij rechte de rug en liep naar de tafel.

Pakte een nieuwe bloempot en de zak met aarde en begon.


Ook de WoW is die van vorige week. WoW (Write on Wednesday) is eveneens een initiatief van Aline, hierbij is het de bedoeling om naar aanleiding van een gegeven woord een verhaal van (bijvoorkeur exakt) 250 woorden te schrijven.

Dinszin 016 - Luisteren.

“Heb je zin om met mij mee te gaan?” Wat een vraag, natuurlijk had hij zin om mee te gaan.

Hij was vanavond van huis gegaan zonder speciale plannen. Gewoon even uit dat huis zijn dat hem af en toe benauwde. Waar de muren geregeld op hem af kwamen. Hoe lang woonde hij daar nu al alleen? Twintig jaar? Nee, eerder vijfentwintig. En nog steeds was hij niet gewend aan het alleen zijn.

De televisie had nauwelijks iets te bieden. Veertig zenders, maar nergens iets dat hem echt interesseerde. De meeste tijd stond het ding niet eens aan en als hij wel aanstond keek hij de helft van de tijd niet, ging het vooral om het geluid op de achtergrond dat de stilte, de eenzaamheid, wat naar de achtergrond drong.

Dus ging hij er geregeld een avond op uit. Een restaurantje pakken. Even naar een bar om wat aanspraak te hebben. Al was het maar door het praten over koetjes en kalfjes met de barman. Je werd er niet gelukkiger van. Niet wijzer ook, het ging niet over diepzinnige zaken. Het weer, het voetbal, de berichten uit het plaatselijke huis-aan-huis-blad. Op de vraag hoe het met jou ging, of hoe het thuis ging, werd je verondersteld te antwoorden met "goed". Als je iets anders zei volgde er een “dat is niet zo mooi” en werd vervolgens zo snel mogelijk op een ander onderwerp overgestapt.Of je ontdekte ineens dat je weer helemaal alleen op het hoekje van de bar zat.

Maar vanavond was anders geweest. Hij was de enige klant geweest. Tot zij binnen kwam. De hele sfeer leek ineens te veranderen. De lucht was anders. Het licht was anders. Alles was anders. In plaats van bij het zien van de leegte om te keren en haar heil ergens anders te zoeken had ze hem glimlachend aan gekeken. Gevraagd of de kruk naast hem vrij was. En was naast hem komen zitten terwijl ze haar hand uitstak en zei “Diana”. Niet wetend hoe hij het had was er alleen een gestameld “Gerard” uitgekomen.

Niet echt de openingszin die hij zich altijd voorstelde. Nou ja, hij had nog nooit de kans gekregen die te gebruiken en nu die kans zich voordeed was hij eigenlijk wel blij dat hij hem niet uitgesproken had. Het leek hem ineens een hele lamme zin. Hij had gevraagd wat ze wilde drinken en van het een was het ander gekomen.

Ze hadden gepraat. Eerst het gebruikelijke barpraat over koetjes, kalfjes, weer en het lokale nieuws (voetbal had hem geen geschikt gespreksonderwerp geleken). Gaandeweg waren de onderwerpen echter meer persoonlijk geworden. Had hij het gevoel gekregen dat ze elkaar echt leerden kennen.

Hij had het fascinerend gevonden. Na zoveel jaren weer eens echt contact met iemand. Een vrouw nog wel. En nu had ze gevraagd of hij met haar mee ging.

Terwijl ze naar haar auto liepen vroeg hij zich nog één ding af: wat was er vanavond te doen in de schouwburg? Hij had namelijk geen flauw idee waar hij eigenlijk mee naar toe ging:


Dinszin is een schrijfuitdaging waarbij het de bedoeling is op basis van een gegeven beginzin een verhaal te schrijven. Mijn bovenstaande verhaal  is eigenlijk de opdracht van vorige week: door drukte en problemen met de provider was het schema even in de war geraakt. Dinszin is een initiatief van Aline, bij haar vind je ook de opdracht en linkjes naar andere deelnemers.

Prutsers.

National Geographic laat geregeld fraaie documentaires zien en daar zit er met enige regelmaat een tussen die ik met genoegen bekijk.

Helaas wordt het genoegen vaak bedorven door de knullige vertaling door SDI-media. Die beloven op hun website van alles en in ieder geval zeer deskundige vertalingen waarvoor indien nodig zelfs wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan. Uit wat ze vervolgens presteren blijkt dat vaak echter niet.

Vandaag bekeek ik bijvoorbeeld weer eens een documentaire waarin de vertaalster het presteerde om jaartallen als 213 A.D., 197 A.D. enz. te vertalen als 213 voor Christus, 197 voor Christus enz. Voor de strekking van het verhaal maakt het deze keer gelukkig niet heel veel uit, maar als je zonder een spier te vertrekken vertaald dat 197 voor Christus een kleine twintig jaar eerder is dan 213 voor Christus en zelfs op het moment dat verteld wordt dat het een en ander zich 1800 jaar geleden afspeelde niet door hebt dat je verkeerd bezig bent dan stelt die deskundigheid wat mij betreft niet echt veel voor.

Bij andere documentaires ben ik ook grote blunders tegen gekomen die vaak wel degelijk de strekking van het verhaal beïnvloeden of gewoon tot het verkondigen van totale wetenschappelijk onzin leidden.

Gelukkig zijn de meeste documentaires in het Engels en volg ik dan de gesproken tekst  - met hooguit een half oog voor de ondertiteling.

Maar ik ga me zo wel afvragen wat voor onzin de vertalers (of in dit geval vertaalster) van SDI-media me allemaal op de mouw proberen te spelden als het eens in een taal is die ik niet versta.

Photo Sunday: Morning

Voor meer / for more:

Zing-Zo: Honger

Een koolmees in het Friese Drachten

zat boven de voerplek te wachten

Riep met boze kop

"de pinda's zijn op!"

"Waar kan ik terecht met mijn klachten?"

Zing-Zo, de limerick op zondag, is een initiatief van Melody. Bij haar vind je ook de linkjes naar de bijdragen van andere deelnemers.

En toen...

....kwam alles toch nog goed met de Peije Dei.

Daar leek het toen ik vanmorgen de gordijnen opende niet op. Een volledig grijze lucht waaruit constant regen viel. Harde wind. En dan ook nog een onaangename temperatuur, zeker samen met die wind. Ik kan mij niet herinneren dat er ooit een Peije Dei volledig in het water is gevallen maar dit jaar leek dat dan toch te gaan gebeuren.

Maar even na twaalf uur hield het op met regen. Precies op tijd want de optredens beginnen om 1 uur. En hoewel veel mensen er geen vertrouwen meer in hadden zodat het aanmerkelijk rustiger bleef dan andere jaren: het bleef - op wat verdwaalde spatjes na - de rest van de middag ook droog. Het leek langzaam zelfs iets lichter te worden. Alleen jammer dat de wind wel bleef en dat het daardoor toch wat onaangenaam bleef aanvoelen.

Maar uiteindelijk heb ik toch van een leuke middag vol muziek kunnen genieten, wie vanwege het weer Peije Dei dit keer maar aan zich voorbij liet gaan heeft wat mij betreft een verkeerde keuze gemaakt.

En nu ga ik weer genieten. Van het enige voordeel dat ik ooit aan die voetbalgekte heb kunnen ontdekken. Ik reserveer nooit bij de pizzeria maar eet meestal aan de bar. Een gewoonte die is ontstaan toen ik wat hand en spandiensten verleende in het café van een vriend en we regelmatig van een rustig moment op de zaterdag gebruik moesten maken om snel even te gaan eten. Wanneer dat rustige moment zou zijn was nooit te voorspellen dus reserveren was geen optie. En nu houd ik nog steeds aan die gewoonte vast: gewoonlijk is eten aan de bar voor mij gezelliger dan in mijn eentje aan een tafel zitten.

Maar tijdens zo'n voetbalwedstrijd heb ik keus uit zo ongeveer alle tafels in het restaurant en hoef ik niet bang te zijn om aan die tafel te vereenzamen: de dames hebben dan tijd genoeg voor een praatje aan tafel.

En mocht de nieuwsgierigheid toeslaan en ik toch willen weten hoe het met dat voetbal staat (weinig kans) dan zie ik door het raam vanzelf wel de gekte losbarsten op de Kaden als er gescoord wordt (of er daalt ineens een weldadige rust neer als de verkeerde partij scoort).

Morgen zal ik proberen de foto's van vandaag rechtop te zetten en waar nodig anderszins te fatsoeneren zodat ik nog een logje aan Peije Dei kan wijden. Maar tot dan: Eet smakelijk, dat ga ik nu ook eerst doen.

Dinszin 29.05.2012: Bloed, zweet en tranen.

Met bloed, zweet en tranen nam ik de hindernis. En viel plat op mijn gezicht in de modder. Voor de vierde keer.

Hoe hadden ze me ooit zo gek gekregen hier aan mee te doen?” Voor jou moet dat een makkie zijn” hadden ze gezegd. ”Jij loopt altijd van die lange afstanden. Vijf kilometer, tien kilometer. Vorig jaar zelfs die marathon. “ Ik had nee geschud, dit was heel iets anders dan gewoon hardlopen.

Ze waren aan blijven dringen. Het viel ze tegen. Hij pochte toch altijd zo over zijn conditie? En dit was nog voor een goed doel ook. Het was op mijn eergevoel gaan werken. Na nog wat tegenstribbelen had ik toch toegegeven en het aanmeldingsformulier ingevuld.

Dus hier lag ik nu. Plat op mijn snuit. In de modder. Overal spierpijn. Ik krabbelde weer overeind en zette aan voor het laatste stuk van mijn vierde ronde. Mijn God, ik heb ingeschreven voor vijf rondes, toen ik eenmaal besloten had het toch te doen had mijn neiging om altijd de beste te willen zijn weer de overhand gekregen.

Ik struikelde en voelde een pijnlijke scheut in mijn zij. Even iets langzamer dan maar. Ik kreeg de finish in beeld. Een wazig beeld. Het zweet begon weer in mijn ogen te lopen. Of was het toch de regen? De polsband die ik gebruikte om het zweet weg te vegen maakte geen verschil: die was al lang doorweekt.

De pijn in mijn zij zakte weer weg en met een geforceerde glimlach passeerde ik de finish om aan mijn vijfde rondje te beginnen. Ik wist dat de blaar op mijn hak open was gesprongen, dat ik als het eindelijk voorbij was het bloed waarschijnlijk in mijn schoenen zou hebben staan. Opgeven lag echter niet in mijn aard.

Tranen sprongen in mijn ogen toen ik weer struikelde en onzacht met een boom in aanraking kwam. Nog vier kilometer, dan was het voorbij. Als in trance rende ik verder. Was het eigenlijk nog wel rennen? Ik had geen besef meer van tijd en afstand, alles leek op de automatische piloot te gaan. Ik haalde wat andere lopers in. Had ik dan toch mijn voor de laatste ronde geplande versnelling ingezet? Of was het alleen mijn verbeelding die mij het gevoel gaf dat mijn passen langer, mijn tempo hoger waren?

Daar was die verd…. hindernis weer. Nu niet weer…. Bijna had ik hardop gevloekt, kennelijk was tijdens zo’n veldloop vijf keer scheepsrecht. Wéér krabbelde ik overeind. Wéér zette ik aan voor het laatste stuk. Wéér wist ik ergens uit een hele grote diepte een glimlach te voorschijn te halen toen ik over de finish kwam.

Ik had het gehaald. Iemand in een rode kruis jas reikte me een badlaken aan. Een meisje in een rolstoel gaf me een bosje bloemen, keek me glimlachend aan en zei “bedankt”.

Ineens was het zweet vergeten. Was het bloed in mijn schoen vergeten.

Alleen de tranen bleven.

Ook Dinszin is een initiatief van Aline, bij haar vind je ook de opdracht en linkjes naar de andere deelnemers(even naar beneden voor de opdracht van 29 mei, ik ben wat laat deze keer). Bij Dinszin is het de bedoeling met een gegeven zin een verhaal te beginnen, lengte enzovoort zijn verder vrij.

WoW: Kamer

Hij keek in de spiegel. Het scheelde een hoop tijd dat hij het sikje op zijn kin niet meer op hoefde te plakken. Zijn gedachten dwaalden weer eens naar het verleden.

Hoe het allemaal was begonnen zo lang geleden. De buurjongen die hem de eerste beginselen had bijgebracht. Samen met hem geoefend had voor zijn eerste optreden tussen de schuifdeuren.

De buurjongen die in de oorlog ineens verdween. Opgepakt hadden de buren gefluisterd. Nooit had hij zijn leermeester meer teruggezien. Dat speet hem, maar het was niet anders; zo velen waren na de oorlog niet teruggekeerd.

Er werd geklopt: het was tijd voor de show. Terwijl hij achter de assistent aan liep wierp hij nog een laatste blik in de kleedkamer. Een kamer waaraan hij zoveel herinneringen had. Goede, maar ook slechte.

Eigenlijk begreep hij niet hoe hij zich over had laten halen tot een laatste optreden. Hij was van de oude stempel. Het trekken van volle zalen was nu weggelegd voor zijn veel jongere collega’s.

Hij hoorde zijn impresario roepen: “en dan nu: Joacim Magnificat!! Geef hem een daverend applaus”. Eenmaal op het podium werd hem gevraagd of hij eindelijk een geheim kon verklappen. Hij begon te vertellen.

Toen hij toe was aan  “… ik heb Levi van de slager….” , klonk achterin de zaal een luide klap. Een oude man was gevallen en grabbelde naar zijn stok. Er viel een diepe stilte over de zaal toen de oude man overeind was geholpen en uit volle borst riep:

 “J O C H E M”

 WoW (Write on Wednesday) is een initiatief van Aline waarbij het de bedoeling is om op basis van een gegeven woord een verhaal van (bij voorkeur exact) 250 woorden te schrijven. Bij haar vind je ook de opdrachten en linkjes naar de andere deelnemers.

Schipperen.

Nederland boycot het EK in Oekraïne, maar niet helemaal: Willem Alexander en premier Rutte zien in verband met de situatie van oud premier Timosjenko af van een bezoek aan de wedstrijd Nederland-Denemarken, maar de ministerraad heeft vandaag besloten minister Schippers wel die kant op te sturen.

Er wordt heel wat geschipperd in Den Haag.

(BTW: mijn plan om het vandaag wat rustiger aan te doen met het aantal logjes is net als het weer hier behoorlijk in het water gevallen. Die buien, waarvan sommige met onweer, dwongen me wat meer tijd binnenshuis door te brengen waar de opborrelende inspiratie niet door andere bezigheden onderdrukt werd)

Tegenstelling: Zout -zoet

Wat kruiden, een potje zout en een pot honing. Ik denk dat ik vanavond de grillfunctie van de nieuwe magnetron eens uit ga proberen met behulp van een beenhammetje.

Tegenstelling is een wekelijkse foto-uitdaging van Melody, bij haar vind je ook de opdracht voor deze week en die voor volgende week en de linkjes naar de bijdragen van de andere deelnemers.

Helderziende.

Het moet bijna wel een geval van helderziendheid geweest zijn dat de architect die wat bankgebouwen in Spanje ontwierp dreef tot zijn ontwerp.

Hoe anders valt te verklaren dat de gebouwen van Bankia nog meer uit het lood staan dan de toren van Pisa en daarmee voortdurend op omvallen lijken te staan. Wat de gebouwen prima doet passen bij de huidige toestand van die bank.

Eén probleem: ik geloof niet in helderziendheid. In ieder geval niet in de betekenis van de toekomst kunnen voorspellen (wat iets anders is dan een educated guess zoals b.v. de weersverwachting).

Bij kunnen vertellen wat ergens in het verleden gebeurd is of wat iemands huidige toestand is kan ik me vaag nog iets voorstellen. Dat is al gebeurd en zou dus, hoe onwaarschijnlijk ook, sporen kunnen hebben nagelaten die door iemand die daar gevoelig voor is opgevangen kunnen worden.

De toekomst moet echter nog plaatsvinden dus zijn er geen sporen. Bovendien staat het mij ernstig tegen dat de toekomst al vast zou liggen, wat nodig zou zijn om hem accuraat te kunnen voorspellen, en dat al mijn handelingen dus al voordat ik zelf een beslissing heb genomen vast staan. Immers: als ik nu iets anders doe veranderd de hele toekomst, niet alleen van mij maar van iedereen. Hetzelfde effect als dat bekende voorbeeld van die vleugelslag van een vlinder aan de ene kant van de wereld die aan de andere kant een storm veroorzaakt.

Daarmee zou iedere autonomiteit mij ontnomen zijn, hoezeer ik ook denk zelf te beslissen: het stond allemaal al vast. En dat wens ik absoluut niet te accepteren.

Even rust.

Nadat het gisteren met vijf logjes een wel erg productief dagje is geworden denk ik er over het vandaag maar even rustig aan te doen (hoewel? Als mijn denkraam eenmaal op toeren is zijn de gevolgen volstrekt onvoorspelbaar, dus wie weet wat er in de loop van de dag nog boven komt drijven).

Dat geeft iedereen ook even de tijd om het resultaat van die geïnspireerde bui op zijn/haar gemak tot zich te nemen.

Mijn plan is dus om het vandaag bij dit nagekomen bericht over de vakantie op de Veluwe te houden. Maar plannen zijn bij mij nooit veel meer dan een richtlijn.

Vorig jaar kregen we tijdens die week een bonus in de vorm van het vertrek en de afsluiting van een mentocht voor een groot aantal paarden en rijtuigjes.

Die paarden, rijtuigjes, menners en overige passagiers vormden een bont gezelschap van zeer divers pluimage.

Terwijl pony's bij het vertrek rustig door trippelden leverde een Arabier zijn menner handen vol werk op om de zaak zo veel mogelijk in goede banen te leiden. Een in zijn gedrag vreselijk nerveus en druk bewegend paard dat niet leek te kunnen wachten om er eens flink de vaart in te zetten.


Toen het 's avonds, na de gezamenlijke barbecue voor de menners en volgers (die ik bij mocht wonen om het een en ander met een gitaar en wat gezang op te luisteren), tijd voor vertrek werd zorgde deze Arabier nog voor wat extra kijkvermaak (hoewel het voor degenen die niet alleen keken waarschijnlijk minder vermakelijk was).

Hij gaf namelijk luid en overduidelijk te kennen het betreden van de paardentrailer géén goed plan te vinden en verzette zich heftig tegen pogingen hem over te halen dat toch te doen.

En als een flink aantal honderden kilo's paard zich verzet heb je dus duidelijk een probleem én een spektakel voor de toeschouwers.

Dit jaar bestond de bonus uit een bezoek van de Austin Seven club die een nacht op de camping doorbracht om de volgende dag in convooi te vertrekken voor een tocht. De circa 15 klassieke auto's leverden een groot aantal foto's op.

Open sportwagens (die ik torpedo's noemde op basis van de vorm) werden afgewisseld door koetsen op autowielen. Daarop volgden dan weer kleine autootjes die mij uit de tijd van de T-ford leken te stammen en die me deden denken aan het autootje van Oma Duck.

En dan was er nog het "bolhoedje" dat een caravan trok. Een caravan die geheel zelf- en met de hand gebouwd was en die, hoewel hij met het oog op de leeftijd van zijn trekker zo licht mogelijk was gehouden, van alle noodzakelijke gemakken was voorzien.




















Ik wil jullie hier nog even laten genieten van wat meer van de foto's van deze klassiekers (er stonden er al een aantal bij het vorige logje over de vakantie).

Foto's waarbij ik trouwens wat geëxperimenteerd heb met de hoek waaronder ik ze nam. Ook wat foto's van details.

Gewoon omdat ik deze auto's uit de tijd dat iedere auto nog een eigen, duidelijk herkenbaar, uiterlijk had te mooi vind om ze hier niet te tonen.

DiDi: Leren

Servicenummer

Hoge heren, in hun ivoren toren 

willen jouw probleem echt niet horen 

Ben jij je wel bewust; 

je verstoord zo hun rust 

Dus wordt je verteld: 

hun tijd is geld 

Zeur niet aan hun kop, 

los het zélf maar op 

Wat je ook beweerd 

jíj doet iets verkeerd 

Terwijl je dus wacht 

met een stevige klacht 

Bedenk je al snel 

ik krijg ze nog wel 

Ik ga mijn klacht publiceren 

en dat zal ze leren 

Die hoge heren. 

DiDi (dichters op dinsdag) is een initiatief van Melody. Bij haar vind je ook de opdracht van deze week en linkjes naar andere deelnemers. (Ik ben deze keer wat te laat, maar de geïnspireerde bui van vanavond leidde alsnog tot een in het onderwerp van deze week passend gedicht)

WE-300: Een grijze muis.

Een grijze muis was het, die overbuurvrouw van hem. Hij had haar vaak zien lopen. Het haar in een knotje. Alledaagse kleding, alledaagse schoenen. Het enige niet alledaagse was die eeuwige trui. Of het nu warm was of koud: geen jas, nooit eens alleen een blouse, altijd die trui in verschillende grijstinten. Hij paste precies bij haar verdere grijsheid.

Als hij haar tegenkwam groette hij haar en ze groette altijd, maar vaak wat afwezig ,terug. Tot een gesprek was het nooit gekomen. Hij had geen idee wat ze deed, waar ze van leefde. Ze kreeg weinig bezoek, leek weinig waarde te hechten aan contacten met buren en kwam meestal over alsof ze er met haar gedachten niet helemaal bij was.

Ze leefde ook vreemd. Soms brandde het licht ’s nachts om twee uur nog. Een andere keer ging het al voor tien uur uit of ging het om vier uur ’s nachts aan. Niet dat hij nieuwsgierig was, maar zijn eigen dagindeling was ook niet bepaald regelmatig te noemen dus was het hem opgevallen.

Ze leek altijd aan de achtertafel te zitten met een laptop voor zich. Of voor het raam te staan, zonder echt naar buiten te kijken, in gedachten verzonken. Verder viel er eigenlijk niets over zijn overbuurvrouw te vertellen.

Wat er vandaag gebeurd was had hem dan ook verbijsterd. De postbode was net geweest toen er aangebeld werd en de overbuurvrouw voor de deur bleek te staan. Die hem glunderend aanstaarde en vol enthousiasme riep “wat me nu toch gebeurd is…”. Het was een heel verhaal geworden. Toen ze eindelijk vertrok had ze zich uitgebreid verontschuldigd en gezegd “ik moest dit echt aan iemand vertellen, bedankt voor het luisteren”.

Misschien moest hij toch haar boek, dat binnenkort zou verschijnen, eens doornemen om te ontdekken wat haar bewoog.

( N.B.: ik heb het woord van de opdracht op twee manieren gebruikt. Kun je ze beide ontdekken? (de oplossing staat al ergens in de reacties, dus niet spieken hè. Een eventuele volgende keer dat ik zoiets doe meld ik het wel in de kleine lettertjes onder het verhaal maar geef ik de oplossing als die niet gevonden is pas na een week.)

WE-300 is een initiatief van Plato waarbij het de bedoeling is om op basis van het woord van de opdracht een verhaal van exact 300 woorden te schrijven zonder dit woord in het verhaal te gebruiken. De opdracht en linkjes naar andere deelnemers zijn bij hem te vinden

WOT (Write on Thursday) - Toetsen

 Eindexamen

Kon hij zijn zenuwen nu maar in bedwang krijgen. Hij keek neer op zijn trillende vingers. Dat kon hij nu net niet gebruiken, alles hing af van precisie, van gevoel, van de juiste "touch". Hier had hij jaren voor gestudeerd, het mocht nu niet mis gaan.

Zijn gedachten dwaalden even terug. Hoe het was begonnen. Het toelatingsexamen. De momenten waarop hij zijn vooruitgang aan had moeten tonen. Hij had een vreselijke hekel gehad aan die momenten. Toch waren ze nodig geweest om te weten waar hij stond, te bepalen waar nog winst te behalen viel. Nu zou blijken of het allemaal de moeite waard was geweest, of hij het echt in zich had.

De doodse stilte benauwde hem, in plaats van het gemakkelijker te maken zich te concentreren werd het er juist moeilijker door. Hij keek op en haalde diep adem. En begon.

Ineens was het er, het gevoel, de "touch". De rest van de wereld leek niet meer te bestaan terwijl hij zich geconcentreerd naar het einde werkte. Want werken dat bleef het: hij voelde het zweet op zijn voorhoofd, de spanning in zijn lijf met vreemd genoeg gelijk een ontspanning in zijn armen, zijn handen, zijn vingers. 

Er klonk een daverend applaus door de zaal toen hij zijn vingers na het laatste akkoord even boven de toetsen liet zweven, opstond en boog.


De opdrachten voor Write on Thursday en linkjes naar de verhalen van andere deelnemers vind je bij Met-K . Ik heb een en ander waarschijnlijk, gezien de verhalen/logjes die ik bij ander deelnemers las, niet helemaal benaderd zoals de bedoeling van de WOT opdrachten is, door er een kort verhaal van te maken. Korte verhalen gaan mij echter een stuk makkelijker af dan beschouwingen, dus laat ik het zo, ik heb alleen de tweede alinea nog iets uitgebreid om toch mijn mening over toetsen iets meer tot uitdrukking te brengen.

Thursday Challenge: Container.

Wat in het Engels een container wordt genoemd kan eigenlijk van alles zijn: als er maar iets in gedaan/bewaard kan worden. Nu heb ik hier genoeg keuze op dat gebied: er wordt druk ge/verbouwd in Drachten en op al die bouwplaatsen zijn containers in alle soorten en maten te vinden. De gemeente Smallingerland heeft bovendien gescheiden inzameling van afval hoog op de agenda staan zodat ik drie grote containers heb staan voor restafval, GFT-afval en oud papier, een kleine voor chemisch afval en een grote plastic zak voor plastic - waar ik zelf een afvalbak bij heb gekocht omdat ik dat ding niet steeds in de keuken wil hebben hangen of staan - en daarnaast in de schuur nog diverse bakken voor glas, kleding, metalen en wat er meer gescheiden ingeleverd dient te worden.

Voor deze opdracht heb ik echter gekozen voor een wat kleinere container: de Paddington-beer die ik vanmiddag op de rommelmarkt kocht en die als hij zijn hoed af zet een spaarpot blijkt te zijn.


Containers can be almost anything, as long as it is used to store something. In my hometown it is no problem at all to take pictures of containers: there is a lot of building activity all over town and on each buildingsite you can find containers of every size and shape. Furthermore the city council is very fanatic about separating garbage/waste materials so I have several containers in my garden for collecting paper, garden/vegetable waste, plastics, chemical materials, glass, clothing, metals and one for waste that is not collected seperately.

For this thursday challenge however I chose a container that I just bought today on a flea-market: a small Paddington caracter that on first sight does not look like a container. But once he takes of his hat it clearly shows what in fact he is: a piggy-bank (or should I say "bear-bank?") to store your loose change.

Voor de opdracht van deze week (en die van volgende week) en linkjes naar de andere deelnemers: zie Thursday Challenge

1-2-3

Deze week zijn in Drachten weer de jaarlijkse 1-2-3-feesten. Te beginnen met een grote braderie in het centrum die ik vanmiddag even verkend heb. Naast de gebruikelijke stands met sokken, parfums, beddengoed, t-shirts, sieraden en andere snuisterijen en verkopers van de meer of minder vette hap was er ook nog het nodige op divers gebied te vinden.

Het meeste niet bijster interessant voor mij, maar toch ben ik niet met lege handen teruggekomen. De kerk midden in het winkelcentrum hield ook een markt waar ik een pot citrusvruchtenmarmelade opdeed en een boek van Simon Carmiggelt dat ik nog niet had. Ze leverden bovendien een prima pauzemoment door voor € 1,50 een kop koffie met koek te serveren.

Een klein hoekje is gereserveerd voor een stukje rommelmarkt en daar vond ik een spaarpot van NMS-bank die vermond is als een Paddington beer. Ik twijfel nog of ik hem zelf bij de berencollectie houd of dat ik hem cadeau doe bij de eerstvolgende verjaardag van vrienden die tamelijk Paddington-gek zijn.

Bij de stand van Houtwerk de Klamp (die mensen met een handicap een zeer zinvolle tijdsbesteding biedt) heb ik even geïnformeerd wat een tuintafel + banken mij zouden gaan kosten (eerst nog maar even sparen, het niveau in het potje van de belastingaangiftes is na een  magnetron, een koffieapparaat en een stoomapparaat om de vloeren makkelijker schoon te kunnen houden tot onder de bodem gedaald).

De stands met sokken en t-shirts ben ik maar voorbij gelopen. Als ik alle t-shirts die ik in de kast heb moet verslijten mag ik denkelijk wel 100 worden en sokken heb ik omdat ik veelal lopend onderweg ben liever van een iets betere kwaliteit. Toch kwam ik niet zonder sokken thuis: de supermarkt had trekkingsokken in de aanbieding (4 paar voor € 9,99) dus daar heb ik er maar een stel van meegenomen.

Laatste stop op de braderie was een van de stands met fruit: vier bakjes aardbeien voor € 5 (die bij mij in de tuin zijn de eerste twee weken nog niet oogstrijp). Het is wat veel, maar komt bij mij zonder problemen op. Hetzelfde geldt voor een kilo kersen (eveneens voor € 5). Voorlopig ben ik goed voorzien op het gebied van gezonde levensmiddelen: appels, bananen en tomaten had ik zelf nog genoeg  in huis.

Op naar het volgende deel van de feesten dat ik interessant vind: Peije-dei. Op zaterdag spelen er door het hele centrum een groot aantal groepen muziek, er wordt gedanst en er zijn nog wat andere activiteiten. Waarbij voor mij vooral de countryformatie Early Bird en een countryband (Mississippi, die ik alleen nog maar van naam ken) interessant zijn. Een andere band met de naam "A boy named Sue" wekt ook mijn nieuwsgierigheid: ik ben benieuwd of ze zoals de naam lijkt te voorspellen inderdaad veel nummers van Johnny Cash spelen of toch een heel ander soort muziek.

Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.

De menselijke kant van een weekje vakantie.

De week op de Veluwe is al jarenlang een traditie bij mij. Ontstaan doordat een in 2003 overleden vriend zendamateur was en de VRZA houdt daar ieder jaar een gezellige week. In de loop van de tijd had ik veel van zijn collega zendamateurs leren kennen en na zijn overlijden werd gevraagd of ik wel weer kwam (bijvoorkeur met gitaar). We staan nu al weer een groot aantal jaren op camping Boszicht (de VRZA-week wordt gehouden op de camping ertegenover - de Jutberg - maar ons bevalt Boszicht prima) met een behoorlijk vaste groep mensen.

Dat levert, naast het altijd welkome menselijke gezelschap dat ik thuis niet heb, diverse voordelen op. Zoals een ritje met paard en rijtuig door de bossen, een kop koffie bij het ontbijt en een gezamenlijke barbecue in de door de camping ter beschikking gestelde "Saloon"(een schuur met muurschilderingen in westernstijl). Ook de rest van de week hoef ik niet in mijn uppie voor eten te zorgen: de eerste dagen werd ik door Paul en Madelein uitgenodigd om mee te eten, de rest van de week door Hans en Ellen (niet dat het eten bij Paul en Madeleine niet beviel - dat was prima verzorgd, maar het gezamenlijk eten, boodschappen doen en de markt afstruinen met Hans en Ellen is ook al jaren gewoonte). En, hoewel ik er altijd voor zorg voldoende geld achter de hand te hebben om zonodig elke dag een restaurantje te bezoeken voor de warme maaltijd, is dit natuurlijk wel zo gezellig én voordelig.

Op Hemelvaartsdag ben ik het grootste deel van de dag op de radiomarkt geweest. Deels om zelf te kijken of er nog iets van mijn gading te vinden was, deels om als extra oogje in het zeil te functioneren bij de stand van vrienden uit Noord-Holland.

Zaterdag viel er dan ook nog een verjaardag te vieren, wat we deden door een gezamenlijke aanval op wat dozen gebak. Bovendien kwam er voor het weekend nog een delegatie van de Austin Seven club een nacht op de camping doorbrengen, wat een groot aantal foto's van fraaie klassieke auto's opleverde.

Inmiddels was het weer een heel stuk beter dan aan het begin van de week en zondag konden we dan ook alles weer droog inpakken. Waarna de vrienden uit Noord-Holland het geen probleem vonden om een eindje om te rijden om mij in Drachten te deponeren. Iets wat ze de week er op nog eens herhaalden toen ik ze met een bezoek op de radiomarkt in Beetsterzwaag had vereerd. Heel wat minder vermoeiend dan het gesleep met mijn tent en overige bagage in het openbaar vervoer en de paar uitsmijters en wat koppen koffie die het me kost meer dan waard.

(PS: Voor wie zich afvraagt hoe ik er uit zie: ik ben dat figuur in dat vreselijk gele fleece-vest op de tweede foto. Dat gele ding zorgde er wel voor dat ik de hele week werd begroet met "Hallooo Jumbo" ;-D)

Muizenissen.

Er leeft verborgen

tussen bewogen halmen

een muis in het gras

Muizen laten zich niet zo makkelijk benaderen dus moest ik het beestje door het keukenraam en van flinke afstand op de foto zetten. Dat is de kwaliteit van de foto's niet ten goede gekomen, maar ik heb deze muis in ieder geval op diervriendelijke wijze weten te vangen.

Stuk.

Ik hoor niet tot het soort  mensen dat als iets niet meer helemaal goed werkt (of om andere redenen niet meer zo goed bevalt) direct naar de winkel holt om het nieuwste van het nieuwste aan te schaffen. Indien mogelijk probeer ik het liever te repareren en soms besluit ik om gewoon te leren leven met een apparaat dat af en toe wat kuren heeft.

Zo werkt de automatische afslag van mijn waterkoker al een paar jaar niet meer. Dat is alleen maar een kwestie van even opletten, er komt gewoon nog kokend water uit. Dus let ik op en gebruik het ding nog elke dag.

Af en toe ontkom je echter niet aan vervanging. Mijn combi-magnetron van inmiddels ruim 24 jaar oud (een enorm groot en loeizwaar bakbeest) heeft bijvoorbeeld al jaren wat kuren. De grillfunctie kon niet meer gebruikt worden omdat zodra die werd ingeschakeld de stoppen er uit vlogen. Kennelijk ergens sluiting in dit deel, maar waar die zit heb ik nooit op kunnen sporen. Die grillfunctie gebruikte ik echter toch maar weinig (voornamelijk om wat kaas over b.v. een ovenschotel te gratineren - en dat lukt gewoon in de heteluchtoven ook prima). Sinds ruim een jaar had hij echter nog een kuurtje: de potmeter (het schuifregelaartje) dat bepaald hoe hard hij met verwarmende stralen begint te strooien werkte niet helemaal jofel meer zodat ik af en toe koud eten kreeg. Wat heen en weer schuiven verhielp dat in het algemeen wel dus bleef ik hem nog steeds gebruiken. De laatste weken moest ik af en toe echter een poging of drie doen voordat er bij de vierde poging eindelijk een warme maaltijd uit het apparaat kwam. Dat werd wat al te onhandig en om dit bakbeest nu alleen aan te houden voor de heteluchtoven en er apart een magnetron naast te zetten ging mij net iets te ver. Dus wordt hier morgen een nieuwe combi-magnetron aangevoerd en dit oude beestje afgevoerd.

Het Senseo-apparaat heeft ook al geruime tijd zijn beste zijd gehad. In het sluitmechanisme van het deksel over de padhouder zit ergens een veer die er voor zorgt dat de boel goed sluit. Die veer is al ongeveer een jaar geleden gebroken en is niet eenvoudig te repareren. Langzaam maar zeker gaat het apparaat dus steeds meer lekken en inmiddels loopt er bijna net zoveel water langs de pad als er door geperst wordt. Niet echt bevorderlijk voor de smaak van de koffie dus ben ik nu op zoek naar een ander apparaat. Daarbij is mijn oog gevallen op de WMF10. Werkt ook met koffiepads (eigenlijk vind ik versgezette koffie van vers gemalen bonen lekkerder, maar voor één kopje is de Senseo handiger - voor meer koffie tegelijk zet ik een filterhouder op een thermoskan). Heeft bovendien een heetwateruitloop voor een kopje thee, wat best handig is als ik ergens naar toe moet en even snel één kopje wil. Dat hij daarnaast ook een melkopschuimer heeft is voor mij minder belangrijk: ik drink de koffie toch altijd zwart, dat de recensies die ik op internet vond er lovend over zijn vind ik nu dit apparaat ongeveer drie keer zoveel kost als een eenvoudige Senseo wel even een belangrijk puntje. Binnenkort dus maar eens zien hoeveel er nog in het potje van de belastingaangiftes e.d. zit.

En dan bleek ik vandaag geluk gehad te hebben dat ik foto's van mijn vakantie heb: toen ik wat foto's van de koolmezen in de tuin wilde maken die met 5 tegelijk van de pinda's genoten schakelde de camera zich steeds na korte tijd weer uit met de mededeling "system error". Batterijen vervangen hielp niet, even goed kijken wanneer de storing optrad wel. Dat bleek te zijn op het moment dat hij de geheugenkaart op de aanwezigheid van bestanden wilde controleren. Die kaart dus maar eens in de computer gedrukt en ook die kon er niets mee aanvangen en hij liet zich zelfs niet benaderen om opnieuw formatteren te proberen. Gelukkig was het kaartje leeg en had ik nog een 2Gb kaart dus kon ik even later de koolmezen alsnog op de foto zetten. Ik zal binnenkort nog eens proberen of ik een truc kan verzinnen om het kaartje alsnog opnieuw te formatteren en anders moet er even een nieuw reservekaartje komen.

Er wordt alom geklaagd dat de mensen het geld onvoldoende laten rollen en dat dit slecht is voor de economie. Nou, ik vind dat ik mijn steentje nu wel even voldoende heb bijgedragen en ga de komende tijd eerst maar weer rustig aan doen om de geslagen gaten te dichten. Dat is namelijk goed voor mijn economie.

Een beestachtige vakantie.

Dat slaat niet op het weer. Ondanks de niet al te beste verwachtingen viel het eigenlijk best mee. O.K., de nachten waren af en toe behoorlijk fris (op donderdag - Hemelvaartsdag - moesten er zelfs autoruiten gekrabd worden) maar daar is met een goede slaapzak, een extra fleecedeken en zonodig mijn jas over het voeteneinde om dat uiteinde van mijn lijf warm te houden prima mee te leven.

Lekker warm ingepakt voor de nacht is die lage buitentemperatuur zelfs juist wel aangenaam en ik heb dan ook prima geslapen



En tot en met donderdag regende het weliswaar bijna iedere dag wel een keer, maar echt grote hoeveelheden waren het nooit en het meeste viel 's nachts dus daar hadden we al helemaal geen last van. De lage temperaturen uit de weersvooruitzichten bleken eigenlijk ook best mee te vallen: volgens de thermometer klopten ze misschien wel, maar het voelde beslist niet zo koud aan, zeker niet als de zon zich liet zien en vanaf donderdag ging de temperatuur fors omhoog. Eigenlijk had Hemelvaart beter een week later kunnen vallen want een week later zette die temperatuurstijging nog flink door.

Beestachtig slaat op het grote aantal dieren: de camping (Boszicht) omvat ook een groot aantal stallen en wordt daarom ook door veel paardenmensen bezocht en dat levert altijd een gezellige boel op. Paul had Michel (zijn haflinger) weer bij zich en het rijtuigje. Als een van de eersten mocht ik deze week een keer mee voor een toerritje door de bossen, waarbij Paul mij gelijk even een basis cursus mennen gaf die er in resulteerde dat ik geheel eigenhandig paard en rijtuig heelhuids terug op de camping wist te krijgen (nou ja, eigenhandig: achter mij verscholen hield Paul wel degelijk de touwtjes strak in handen, maar het zag er heel professioneel uit).


In de weitjes tegenover onze tenten, caravans en campers stonden de hele week diverse paarden en pony's, waaronder een groot werkpaard met zijn vriendje - een kleine pony die waarschijnlijk zonder veel moeite onder zijn grote vriend door had kunnen lopen.

Een "Pippi Langkous paard" dat er met de donkere stippen op een verder spierwitte huid prachtig uit zag kreeg helaas al snel  een deken om zodat ik er geen foto van heb. Dan maar een close op van de pony van de pony die als vriendje bij het werkpaard stond. Een combinatie die Paul zo goed beviel dat hij binnenkort ook een pony krijgt als vriendje voor Michel.


Ook de honden vermaakten zich weer prima: Buddy, een van de twee honden van de camping, bracht weer het grootste gedeelte van de dag bij ons door in de hoop dat er iets van tafel zou vallen (hij mag niet gevoerd worden want hij is al behoorlijk dik, maar je weet als hond maar nooit: een ongeluk zit in een klein koekje hoekje niet waar?). De rottweilers Odie en Max lieten zich weer door iedereen aanhalen en zich geregeld verleiden tot - soms wat hardhandige - spelletjes en Jack - uiteraard een Jack Russel - die al jaren met Odie en Max bevriend is liet zich daarbij niet onbetuigd en liet weer blijken dat hij denkt ook een rottweiler te zijn. Een misvatting die er geregeld toe leidde dat hij de boel maar een tijdje vanonder zijn dekentje ging gadeslaan om weer even op adem te komen.

Ook de natuur deed mee om er een beestenboel van te maken: vrijwel dagelijks vlogen er meikevers rond (ik blijf me iedere keer weer verbazen over hoe groot die beestjes wel zijn). Helaas vooral 's avonds zodat ik er geen foto's van heb. Een koekoek liet zich geregeld horen, terwijl zwaluwen, mussen en nog wat andere vogeltjes het een prima idee vonden om de uitgeborstelde haren van de paarden even te laten liggen. Die ruimden zij dan wel op.



Kortom: over dierlijk gezelschap niets te klagen. Over menselijk gezelschap trouwens ook niet, maar daarover in een volgend logje meer.

Zing-zo - Geluidsoverlast.

Er was eens een man in Leeuwarden

die rekende zich tot de barden

hij zong dus voluit

maar wel wat te luid

buren vonden het niet te harden

(Zing-zo, de zondagse limerick, is een initiatief van Melody)

Goedgekeurd.

Gisteren ben ik weer eens een keer naar Groningen geweest voor de driemaandelijkse controle. Geen bijzonderheden en gezien het tot nu toe uitblijven van een telefoontje is er ook uit die twee handen vol buisjes met afgenomen bloed niets echt spectaculairs gekomen.

Ik ben dus weer voor 3 maanden goedgekeurd en ben met deze hernieuwde APK maar eens begonnen om wat linkjes die in de loop van de tijd veranderd waren (vaak doordat mensen overstapten naar b.v. wordpress omdat hun oorspronkelijk blog in het ongerede was geraakt) terug te zoeken en de wijzigingen in mijn blogroll en de lijstjes met foto/schrijfopdrachten/uitdagingen bij te werken.

De meeste schrijfuitdagingen heb ik inmiddels geloof ik wel weer gevonden, van de foto-uitdagingen mis ik volgens mij nog een aantal (wie het weet mag het zeggen).

En ondertussen ben ik ook bezig overal de leesachterstand zo goed mogelijk in te halen (nog een blog of tien te gaan voor ik weer bij iedereen langs ben geweest), het bekijken van de foto's van de vakantie van vorige maand (welke kan ik het best gebruiken voor een logje?) en diverse opruimwerkzaamheden in en om het huis (dat blijft altijd doorgaan, hoe goed je ook je best doet om alles op orde te krijgen: morgen staat er weer nieuw onkruid, ligt er wel weer een stapel papier achter de voordeur en is er wel weer een doos met nog te sorteren spulletjes tevoorschijn gehaald).

Ik vermaak me wel, ondanks het - hopelijk tijdelijk - wat mindere weer.