Dat is een woord waar de regering de mond vol van heeft. Maar het schijnt niet voor iedereen te gelden. Gisteren las ik met verbazing de gegevens over de beloningen van AH-bestuurders.
Dhr. Moberg zag zijn salaris stijgen van 3 miljoen naar 3,49 miljoen. Een stijging van 18%!
De Chief Financial Officer Hannu Ryopponen lijkt vooral goed op zijn eigen financiën te letten: zijn inkomen steeg van 1,07 miljoen naar 2,04 miljoen een stijging van ruim 90%. Verontschuldigend wordt daar aan toegevoegd dat hierin een pensioenbetaling van 530.000 is begrepen waarvan in 2003 geen sprake was. Maar ook zonder dit bedrag is de stijging nog steeds bijna 50%. Bovendien kreeg hij nog 130.000 aandelen die bij de huidige koers 820.000 waard zijn en die niet in de berekening zijn opgenomen.
De rest van de Raad van Bestuur zag zijn beloning t.o.v. 2003 stijgen met 38,2%.
Nu wil ik niet gaan discussiëren over de vraag of wie dan ook een dergelijk salaris verdiend. Maar als alle werknemers er op achteruit gaan, de regering probeert loonstijgingen zoveel mogelijk te blokkeren, het economisch volgens alle deskundigen nog helemaal niet goed gaat en de winsten van bedrijven behoorlijk onder druk heten te staan vind ik het op zijn zachts gezegd merkwaardig dat dit soort stijgingen mogelijk zijn.
En ik vind het nog merkwaardiger dat de regering direct begint de protesteren als de vakbonden een loonsverhoging durven vragen maar dat ik ze over dit soort verhogingen helemaal niet heb gehoord. Mogen die dus wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten