Eenzaam.

Een Haiku van Paulie, en de door haar hierbij geplaatste foto, riep bij mij een beeld op dat zich als vanzelf ontrolde tot een verhaal.

Niemand weet het

(foto met dank aan Paulie*)

Hij zit er weer, zoals elke avond, zeven dagen per week. Hij komt steeds om een uur of acht en gaat aan zijn vaste tafeltje zitten. Een beetje afgescheiden van de rest van het café. Soms is de tafel bezet en lijkt hij even verbaasd om vervolgens helemaal in het hoekje achteraan de bar te gaan zitten. Maar zodra "zijn" tafeltje vrij komt gaat hij er weer heen. Soms, als het rustig is, maakt de barkeeper even een praatje met de mensen aan het tafeltje waarbij hij met een hoofdknik op de man duidt. Meestal zoeken de gasten dan een andere tafel. De man zegt er niets van, maar op zo'n avond geeft hij altijd een euro extra fooi. Waarom hij beslist aan dat tafeltje wil zitten? Niemand weet het. Want niemand praat met hem.

Hij zit daar maar, steekt af en toe zijn hand op naar de barkeeper die hem dan een nieuw glas brengt. Praat met niemand. Zit daar de hele avond stil zijn biertjes te drinken, zijn sigaretjes te roken. Zijn hele houding lijkt uit te schreeuwen dat hij alleen wil zijn, met rust wil worden gelaten. Of dat ook zo is? Niemand weet het. Want niemand praat met hem.

Zodra hij aan "zijn" tafeltje zit gaat zijn hand naar zijn binnenzak. En komt altijd weer tevoorschijn met diezelfde foto. Een groot formaat, 13 bij 19 of daaromtrent. Die ligt de hele avond voor hem. En soms pakt hij hem op, houdt hem voorzichtig bij de rand beet om er geen vlekken op te maken. Ik heb die foto regelmatig gezien als ik langs dat tafeltje liep. Een vrouw staat er op. Een mooie vrouw. Een jonge vrouw.
Wie ze is? Misschien is het een foto van zijn vrouw toen ze nog jong was, of van een jeugdvriendin, of misschien wel van zijn dochter. Niemand weet het. Want niemand praat met hem.

Wat zou er met die vrouw op de foto aan de hand zijn, gebeurd zijn. Ziekte? Het contact met hem verbroken? Overleden door ziekte, of ongeval, of misschien zelfs wel misdrijf? Niemand weet het. Want niemand praat met hem.

Ze is ongetwijfeld belangrijk voor hem. Of belangrijk voor hem geweest. Hij zal niet voor niets avond aan avond hier zitten met die foto voor zich. Soms, later op de avond, vallen er druppels van zijn kin. Morst hij met de drank? Hij drinkt niet genoeg om dronken te zijn. En hij let er altijd goed op dat er geen druppels op de foto vallen. Zoals hij ook de asbak ver links van zich heeft staan en na iedere trek de as van zijn sigaret tikt zodat er niets op de foto kan komen. Zijn het dan tranen? Niemand weet het. Want niemand praat met hem.

Hij gaat altijd stipt om twaalf uur weg. Rekent heel stilletjes af. Elke avond 4 biertjes: één per uur. Zes euro en tachtig cent, "doe maar zeven" is het enige wat hij zegt. En soms, als de barkeeper "zijn" tafeltje voor hem heeft vrijgemaakt "doe maar acht". Daarna haalt hij een hoesje uit zijn binnenzak en schuift daar voorzichtig de foto in, stopt die weer terug in zijn binnenzak. Dan vertrekt hij net zo stil als hij gekomen is. Waarheen? Niemand weet het. Want niemand praat met hem.