Arie's klaagzang
Ja ik ben oud. Vorige maand 89 geworden. Maar daarom hoef ik toch nog niet in bejaardenhuis weggestopt te worden. Ik kan me prima redden hoor. De bakker brengt iedere week een broodje en ik krijg elke dag een warme maaltijd van de Tafeltje dek je.
Goed ik heb laatst dat waterketeltje op het gas laten staan zodat de bodem eruit gebrand is. Maar er is toch niks gebeurd? En wat kost zo'n keteltje nou helemaal? Een paar guldens. Helemaal met die nieuwe guldens. Ik kreeg ineens veel minder geld op de bank, maar toen zag ik dat alles ook wel de helft goedkoper was geworden. Zal wel net zoiets zijn als vroeger met die Franse franken, hadden ze zomaar een stel nullen van het geld afgehaald en kreeg je voor je briefjes van vorig jaar ineens nog maar een paar van die nieuwe franken.
Het zal mij en zorg zijn. Zoveel heb ik niet nodig. Een broodje, de maaltijden van de Tafeltje dek je en af en toe haalt de hulp wat boodschappen; wc-papier, een doosje thee en een pak koffie en zo.
Maar de kinderen roepen nu al jarenlang dat ik hulpbehoevend ben, dat het niet meer vertrouwd is, dat een tehuis toch veel beter voor me zou zijn. Maar ik heb toch hulp. En als die me 's morgens aangekleed heeft en in mijn stoel gezet red ik me best nog hoor. Dat stukkie naar de keuken voor een koppie kan ik nog wel schuifelen. En verder heb ik niet zoveel nodig.
En dit is waar Froukje en ik samen oud zijn geworden. Froukje is er nu niet meer, al heel lang niet, dat was in '96; hoeveel jaar is dat? Maar hier kan ik gewoon met haar praten, alsof ze gewoon in de stoel tegenover me zit. In een tehuis kan dat niet. Dat is niet hetzelfde. En ze zouden denken dat ik dement ben, te praten tegen een lege stoel.
Maar nu hebben ze het toch voor elkaar. Morgen verhuis ik. Je moet weten ik zou laatst een foto van de kleinkinderen ophangen. En toen moest ik de hamer uit de kelder halen. Met mijn stijve botten ben ik toen van het trapje gekukeld. Heup kapot. De hulp komt gelukkig iedere dag en die heeft de dokter gebeld. Ze hebben het gerepareerd, maar ze zeggen dat het nog heel lang gaat duren voor ik mezelf weer een beetje kan redden. En toen ik daar zo in het ziekenhuis lag, een beetje confuus van alle commotie, hebben ze me een briefje onder de neus geduwd en dat heb ik getekend.
Nu is alles weg. Verkocht, verdeeld. Twee kastjes mag ik meenemen. Voor de kleren is daar een kast. Ik hoop dat alles er in past, Froukje had een hoop kleren. Vier dozen staan er nog op die kastjes. Met de foto's. En wat souvenirs. Het portret dat ze op onze huwelijksreis in Parijs van Froukje maakten. Mijn gereedschap mag niet mee. Zal wel te veel herrie maken als ik ga timmeren in zo'n tehuis. Maar hoe moet dat dan als ik een vogelhuisje voor het raam wil?
Verder is alles weg. De huur is opgezegd. Ik kan niet meer terug. Van je familie moet je het maar hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten