Soms blijken politici geen benul te hebben hoe de regelingen waarvoor ze zelf verantwoordelijk zijn in elkaar steken. Zo staat in het regeerakkoord (zie hier - blz 25 pt.3) dat de overdraagbaarheid van de algemene heffingskorting geleidelijk in twintig jaar met 5% per jaar zal worden verminderd.
Nogal vreemd want de algemene heffingskorting is individueel en helemaal niet overdraagbaar. Waar men waarschijnlijk op doelt is de regeling waardoor de partner zonder inkomen (of met een te laag inkomen om de volledige algemene heffingskorting te kunnen verrekenen) die toch terug kan krijgen (of het deel dat niet met het eigen inkomen kan worden verrekend) als de (meest) verdienende partner genoeg belasting betaald (evenveel of meer dan de teruggave, die dus gemaximeerd is op de door de partner verschuldigde belasting). Niet de heffingskorting is dus overgedragen, hooguit zou men kunnen stellen dat de belastingterugave wordt overgedragen: die gaat immers niet naar degeen die de belasting betaalde maar naar degene die de heffingskorting niet (volledig) kon verrekenen.
Op zich al een bedenkelijke slordigheid. Deze maatregel heeft ook verder echter wel wat gevolgen. Waarschijnlijk bedoelt om de arbeidsparticipatie te bevorderen heeft het tot gevolg dat een gezin waar een alleenverdiener bruto exact hetzelfde bedrag binnenbrengt als wat in een tweeverdienersgezin binnenkomt en waar deze zijn gezin nu prima van kan onderhouden netto fors minder over gaat houden (nu is dat overigens ook al in zekere mate het geval door het progressieve belastingtarief, combinatiekorting, maximering van de arbeidskorting e.d.).
Dat zou er toe kunnen leiden dat de partner van een alleenverdiener niet zozeer wordt gestimuleerd om te gaan werken maar daartoe gewoon verplicht wordt om het gezinsbudget rond te kunnen blijven krijgen. En of dat nu een ontwikkeling is waar we blij mee moeten zijn waag ik te betwijfelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten