Loes kwam buiten adem het kantoor binnen en vloog in zijn armen. Hij had haar eigenlijk willen zeggen dat ze dit niet kon doen, dat er maar praatjes van kwamen. Praatjes die ze nu juist níet konden gebruiken. Maar hij schrok van haar gezicht en hield zich stil.
Na een paar minuten begon ze met horten en stoten te praten. “Het is zo erg. Allemaal politie en ambulances. Ze hebben een deel van het kantoor ontruimd, we moesten allemaal gefouilleerd worden en onze papieren laten zien en dan buiten wachten. En mevrouw Margreet is dood.” Ze barste in tranen uit.
Hij keek nu ook verbijsterd en vroeg “Hoezo dood?”. Hij veegde een paar tranen van haar wangen toen ze opkeek en haar verhaal vervolgde. “Haar secretaresse zei dat er iets met haar was en toen we naar buiten werden gestuurd kwam er een lijkwagen het terrein op. En toen ben ik hierheen gehold”.
Het tolde in zijn hoofd. Hij keek naar de papieren op zijn bureau. Daar was hij nu in ieder geval van af, een dode chanteert niet. Toen schrok hij: wat als ze ergens notities had hierover? Dan zouden ze vast bij hem komen, ze zouden direct zien dat hij een sterk motief had. En dat Loes als onderwerp van de chantage naar hem toe was gekomen zou ook geen goede indruk maken. Ze moest hier weg.
Hij keek haar aan “Je kunt nu maar beter de fabriek verlaten en weer naar het andere personeel terug gaan”.
(De afleveringen van dit vervolgverhaal werden geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. Voor het hele verhaal in de juiste volgorde zie HIER © Frans54)
Oh, even vergeten: de opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je uiteraard nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten