Ze hadden hem uiteindelijk toch gelijk gegeven. Ze konden er natuurlijk ook niet meer omheen. Nederland had gewoon zo'n instelling nodig als de Amerikanen hadden. Liefst zo ver mogelijk van de bewoonde wereld. Een kale onbruikbare vlakte zou ideaal zijn had hij gezegd.
En ze hadden ingestemd. Nu schoot hij al aardig op. De plaats voor de barakken had hij afgepaald. Rietje had een ontwerp gemaakt. Toen hij vroeg hoe het met de brandveiligheid zat had ze gezegd dat die barakken helemaal aan hun eisen voldeden. Bovendien: wat maakte hij zich druk, ze waren aan alle kanten door water omsloten dus wat kon er nou gebeuren. Altijd recht door zee die meid.
Maar nu de plannen klaar waren wilde hij wel weer eens van die rotte plaat af. De batterijen van zijn laptop en zijn telefoon waren ook al lang leeg en internet had het hier nooit gedaan. Zo had hij er natuurlijk helemaal geen zicht op voor hoeveel mensen hij barakken moest bouwen.
Misschien had hij toch eerst om de dienstregeling moeten vragen toen ze zeiden dat hij als hij zover was met de eerstvolgende boot terug mocht komen.
En toen werd ik wakker. Het was een mooie droom, maar niet meer dan dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten