Vanaf het moment dat zij de man binnen liet had hij het geweten: die man deugde voor geen meter, die was iets van plan. Zij was echter de baas, het was haar huis en hij had zich te schikken naar haar oordeel en te accepteren wie zij binnen liet. Dat hij er niet enthousiast over was kon ze hem niet kwalijk nemen en toen de man hem begroette had hij dus alleen maar wat gebromd.
Op zijn vaste plekje op de bank had hij in de gaten gehouden hoe ze waren gaan zitten en in gesprek raakten. In eerste instantie gebeurde er niets bijzonders, maar toen had de man haar ineens vastgepakt. Razendsnel was hij overeind geschoten en had de man te grazen genomen.
Die had gegild als een speenvarken. De vrouw ook trouwens. “Doe normaal” had ze gegild en hem een draai om zijn oren gegeven “kan iemand me nu niet eens meer gewoon een hand geven, jaloerse gek” had ze geroepen, en “maak dat je weg komt”. Terneergeslagen was hij afgedropen.
Hij had het zo goed bedoeld. Die man was gewoon niet te vertrouwen. Hoe hij dat wist? Sommige mensen noemen het intuïtie. Hij wist wel beter: het kwam door de houding, door de manier van bewegen, door iets in de blik en in de intonatie van de stem. De geur van bedrog hing gewoon overduidelijk om de man heen.
Terwijl de vrouw zich uitgebreid verontschuldigde gromde Wolf vanuit zijn mand nog maar eens dreigend naar de verzekeringsagent.
(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten