Malle Pietje heb ik ook nog nooit op vlinders zien jagen. Het kan natuurlijk gewoon luiheid zijn (dat hij anderhalf à twee keer zo zwaar is als Scharminkel moet toch ergens door komen), maar het kan natuurlijk ook zijn dat hij in de loop van zijn leven geleerd heeft dat vlinders: 1. een heel behoorlijk reactievermogen hebben, 2. zowel snel kunnen vliegen als abrupt van richting veranderen, 3. daardoor beslist niet makkelijk te vangen zijn en 4. als dat dan wel lukt uit vooral vleugels en pootjes en weinig lekker eetbaars blijken te bestaan.
Scharminkel zag ik tot nu toe ook nog nooit op vlinders jagen, maar nu het aantal vlinders langzaam toeneemt ontdek ik vanmiddag dat zij de wijze levenslessen die Malle Pietje al achter de rug heeft nog niet heeft geleerd. Zij jaagt dus wel op vlinders.
En doet dat op een geheel eigen wijze: ze zit klaar voor de sprong met volle aandacht de vlinder te volgen en springt als deze dichtbij genoeg lijkt met beide voorpoten vooruitgestrekt de lucht in. Tot zover niets bijzonders. Wat dan volgt heb ik echter nog niet eerder door een kat zien doen: in plaats van naar de vlinder te slaan probeert ze die tussen de voorpootjes te pakken. Waarbij ze die iedere keer weer stevig tegen elkaar mept. Wat een duidelijk hoorbare "pets" oplevert.
Gelukkig voor de dagpauwoog leverden alle pogingen niets op. Waarna een kat achterbleef waarvan de houding en gezichtsuitdrukking het midden hielden tussen verbouwereerdheid en verontwaardiging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten