Hij kreunde terwijl hij zijn benen over de rand van het bed liet zakken op zoek naar zijn pantoffels. Die stijfheid ’s morgens werd de laatste tijd steeds erger. Terwijl hij zijn ochtendjas dichtknoopte stommelde hij de trap af en knipte het licht in de woonkamer aan. Daarna trok hij moeizaam de kleren aan die over een stoel voor de kachel hingen.
Hij slofte naar de hoek van de kamer en stopte een stekker in een stopcontact. De lichtjes in de kerstboom sprongen aan. Hij keek er naar en vroeg zich af waarom hij de moeite nam om die boom ieder jaar weer neer te zetten en op te tuigen. Voor de gezelligheid? Ach, wat nou gezelligheid. Of die boom er nu stond of niet, alleen was alleen en daar veranderden een paar lichtjes niets aan.
Hij werd er altijd eerder melancholiek van. Dan zag hij de piek in de boom en dacht aan hoe hij en El die meer dan vijftig jaar geleden samen hadden gekocht. Het engeltje met de gebroken vleugel dat El al sinds haar jeugd had gehad en nooit had willen vervangen.
Maar El was er nu al zeven jaar niet meer. Al wat hij bereikte met het opzetten van die boom en het er in hangen van die versieringen was extra nadruk op dat verlies. Eigenlijk was dit gewoon een rottijd. De kinderen hadden het ook te druk met hun eigen kinderen en kleinkinderen. Hij zat hier gewoon in zijn eentje naar een boom vol herinneringen te kijken.
Plotseling ging de deurbel. Hij trok verbaasd de gangdeur open. Er stond inderdaad iemand dus hij ging maar open doen. Hij kon zijn tranen nauwelijks inhouden toen een vriendelijke stem zei “buurman, waarom komt U Kerst niet bij ons vieren, ruimte en eten hebben we genoeg hoor”.
(WE-300 is een initiatief van Plato waarbij het de bedoeling is een verhaal van precies 300 woorden te schrijven. De spelregels, die voor deze Kerstspecial iets afwijken van gebruikelijk, de opdracht en linkjes naar andere verhalen vind je eveneens bij Plato.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten