Vandaag werd ik aan het eind van de middag gebeld door één van mijn broers uit Den Haag. Nu bellen we elkaar zelden of nooit dus had ik gelijk al een vermoeden van wat er komen ging. De schok viel dan ook mee toen hij vertelde dat mijn vader overleden was. De buurvrouw, die voor nood een sleutel had, had hem "wat vreemd" op de bank zien liggen, was poolshoogte gaan nemen en had hem dood aangetroffen.
Nu hebben ik en mijn broers nooit een goed contact met onze vader gehad dus echt vreselijk in de rouw ben ik niet. En juist dat zorgt er voor dat ik me wat ongemakkelijk voel. Een gevoel van "dat hoort niet zo, je moet verdriet hebben"
Mijn vader was echter een behoorlijk egocentrisch persoon, die weinig oog had voor de mening of de gevoelens van anderen. Die je af en toe behoorlijk voor het hoofd kon stoten (toen ik jong was zelfs letterlijk). En die het maar raar vond dat ik toen ik getrouwd was zelf kookte als mijn (inmiddels ex-)vrouw late dienst had.
Dit past niet in de traditie van "van de doden niets dan goeds" maar ik zou me een huichelaar voelen als ik het mooier vertelde. Ik vind het sneu voor hem en als de begrafenis niet zo vroeg is dat ik met openbaar vervoer niet op tijd kan komen ga ik er wel heen. Mijn broers hebben al laten weten beslist niet te gaan. Maar het is toch mijn vader en ik vind dat ik hem dat eigenlijk ondanks alles toch wel verschuldigt ben.
Toch blijft dit voor mij een periode van gemengde gevoelens. Mijn stiefvader (die mijn stiefvader werd toen ik het huis al uit was) was voor mij meer een vader figuur dan mijn eigen vader. En toen mijn stiefvader een paar jaar terug overleed heb ik daar meer en langer om gerouwd dan ik voor mijn eigen vader op zal kunnen brengen.
De rest van mijn herinneringen begraaf ik met hem, misschien ga ik er ooit nog eens naar kijken, maar voor nu: "Pa, rust zacht"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten