Bad Bentheim.

Op zaterdag kwamen de mensen die me uitgenodigd hadden voor een weekje Bad Bentheim in de loop van de middag bij mij aan. Na alvast wat spullen ingeladen te hebben (mijn gitaar, medicijnen en fototas wilde ik liever niet een nacht in een caravan langs de weg laten staan) genoten we van een portie van mijn fameuze macaroni. Daarna werd nog een tijdje wat bijgepraat. Maar niet te lang: de volgende dag wilden we uiterlijk om 10 uur rijden om in Bad Bentheim een gunstig plekje op het hogergelegen gedeelte van het terrein bij het Freibad uit te kunnen zoeken.

Dat is prima gelukt: na het ontbijt en het controleren van gas, water, licht en sloten werden de laatste spullen ingeladen en waren we om half negen onderweg. Via Emmen, Schöningsdorf, Twist en Nordhorn bereikten we in precies 2 uur Bad Bentheim. Daar moesten we wel nog even in gesprek met de organisatie want in opdracht van de brandweer waren dit jaar rijen uitgezet voor de tenten, caravans en campers. Die lagen echter zo dicht bij elkaar dat als we het zo hadden gelaten niemand meer in of uit de caravans zou kunnen komen: de voortenten zouden tegen elkaar aan staan of elkaar zelfs overlappen. Waar ik heen was was namelijk de DNAT (Deutsch-Niederländische Amateurfunker Treffen) een ontmoeting van zendamateurs (met licentie, dus geen piraten) waarvan ik er, via een een paar jaar terug overleden vriend, de nodige ken. Het terrein bij het Freibad is dus geen officiële camping maar geïmproviseerd.

VERVOLG:
Daardoor is er per tent/camper/caravan ook maar een 2 ampère stroomaansluiting beschikbaar. Omdat ik met mijn eigen tent was had ik ook zo'n aansluiting en omdat ik alleen wat stroom nodig had om zaklamp, batterijen van het fototoestel en mobieltje op te laden konden we die aansluiting tevens gebruiken om in de voortent van de caravan een waterkokertje te gebruiken.
Omdat de man die verantwoordelijk was voor de stroomvoorziening ook deel uitmaakte van onze groep konden we echter wel 's morgens even genoeg stroom krijgen om een Senseo apparaat aan de praat te krijgen.

Al snel liep het terrein verder vol en kwamen ook steeds meer bekenden aan. R. had deze keer (met het slechte weer en de modderboel in 2004 in herinnering) maar een hele grote partytent van ca 5 bij 8 meter meegenomen. Omdat mijn tentje tussen twee caravans verstopt zat was voor mijn tent de meeste ruimte naar de overkant om die tent kwijt te kunnen zodat hij pal voor mijn tent werd opgezet. Dat had op donderdag een groot voordeel.

Op die dag deed, na een paar weliswaar koele, maar wel droge, dagen, BAD Bentheim zijn naam eer aan en werden we bestookt met stevige buien waarvan verschillende met onweer. Ik kon echter probleemloos droog mijn tent in en uit komen.

Later op de dag hebben we met de inmiddels tot bijna 20 personen uitgegroeide groep wat dekzeilen gespannen over de gangpaden tussen de tenten en caravans zodat ook die niet in al te erge modderbanen veranderden.

Die groep komt al jaren gezamelijk naar Bad Bentheim en we koken dan gezamelijk. Daar was die grote partytent ook eigenlijk voor bedoeld: een grote messtent, tevens te gebruiken als woonkamer en werkruimte voor de afwasploeg. Een heel voordelig systeem: we hebben 2 keer "buiten de deur" gegeten en waren de rest van de week maar € 20 per persoon kwijt voor eten en drinken (exclusief alcoholische dranken, maar aangezien ik geen alcohol drink bleef het voor mij daarbij).

Vanaf vrijdag knapte het weer rap op wat het op zaterdag op de radiomarkt en op de grote vlooienmarkt in het Schlosspark aangenaam rondwandelen maakte. Hoewel dat rondwandelen meer slenteren werd door de drukte. Er was echter genoeg te zien dus hoewel vermoeiend was het niet echt een probleem.

Op zaterdag hielden we de feestavond (toespraken, prijsuitreikingen en een Duits orkestje) voor gezien en zijn eerst met 14 man/vrouw gaan eten in Restaurant Das Altes Museum in Bad Bentheim. De meesten kozen daar voor de, al jaren met veel lovende woorden aan mij beschreven, specialiteit: de "Karre miste". Door velen gekscherend aangeduid als "de mestwagen". Wat je echter krijgt is een ovenschotel in een houten model kruiwagen met daarin een ruime hoeveelheid varkensmedaillons, groente en gebakken aardappels. Heeft dus niets met mest te maken, hoewel je als je het dagelijks zou verorberen ongetwijfeld aardig vetgemest wordt.

Hierna werd aan de overkant van het plein de ijssalon nog met een bezoek vereerd. Totale kosten van dit alles, inclusief het ijs,drankjes en fooi: € 20,50.
Hierna organiseerden we ons eigen feestje in de partytent waarbij ik voor de tweede avond op rij de verzamelde meute mocht vermaken met wat gitaarspel en zang. Kennelijk viel het wel in de smaak: langzaam maar zeker kwamen ook een aantal mensen die terugkwamen van het officiële feestje erbij zitten, waaronder zelfs enkele mensen van de organisatie.

Mijn gitaarspel heeft er wel toe geleid dat ik volgend jaar niet alleen mág terugkomen maar zelfs van verschillende kanten te horen kreeg dat ik terug móet komen. Een niet onaardig compliment dacht ik zo.
Op zondag volgde het inpakken en na het gebruikelijke haantjes-eten rond twaalf uur (sommige mensen werken 4 halve haantjes of meer weg) vertrokken we weer richting Friesland. Ondanks een klein foutje van de kaartlezer (ik dus) waardoor we door in plaats van rond Nordhorn reden waren we in 2 uur en twintig minuten weer in mijn woonplaats. Daar hebben we eerst de frietboer van een familiezak frieten en wat gemengde vleeswaren uit het vet verlost.

Na het verorberen van een en ander werden mijn spullen, inclusief de in Duitsland aangeschafte tweedehandsfiets, uitgeladen waarna R. en G. weer in de, in het mooie weer aardig warme, auto plaatsnamen voor de rest van hun rit naar Noord-Holland.