Beeheestjes, beeheestjes.....

De meesten die naar Bad Bentheim komen voor de DNAT beschouwen het als een familie uitje en nemen dus hun hele hebben en houden mee. Waarbij ook de huisdieren horen. M. was er dit jaar niet met het hondje en de papegaai en ook de familie met drie Jack Russel's was er dit jaar niet. En met dat laatste waren een hoop mensen blij: het zijn leuke beestjes maar ze kunnen er niet goed tegen als de baasjes even weg zijn en janken dan de heleboel gek. Bovendien waren ze erg waaks zodat dag en nacht alles en iedereen wat in de buurt van de caravan kwam met luid grommen, blaffen en keffen kenbaar werd gemaakt dat dit hun territorium was.

Maar er bleven genoeg beesten over: een aantal katten die aan het lijntje werden gehouden en waar je verder weinig van vernam. En diverse honden waaronder een wat te dikke herder die je als de baas niet in de caravan was niet dichter moest naderen dan het touw lang was maar verder hardstikke lief was. En de gebruikelijke vloot van die kleine witte hondjes.

In de groep waar ik ieder jaar mee optrek waren we ook redelijk goed van dierlijk gezelschap voorzien. Allereerst was daar Beethoven: een boxer die af en toe denkt dat hij een schoothondje is, prima met andere honden kan opschieten zolang duidelijk is dat hij de baas is en die de hele week enigszins verbijsterd leek dat de leden van zijn roedel steeds alle kanten opliepen in plaats van netjes bij elkaar te blijven.

(helaas is de kop niet helemaal scherp op de foto gekomen: Beethoven vondt het op het laatste moment nodig nog een extra stap naar voren te doen)

VERVOLG:


Vorig jaar vocht hij nog een strijd uit met Ben, een jonge Rottweiler, waarmee hij nadat bewezen was dat hij de baas was beste vriendjes werd. Dit jaar bleef het bij een confrontatie met een passerende Golden Retriever die luidt blaffend en grommend op Beethoven afvloog tot hij aan het einde van de riem hing. Beethoven hief zijn kop eens op, keek het beest wat meewarig aan, verwaardigde het zich niet eens om op te staan of terug te grommen en legde zijn kop terug op zijn voorpoten. De retriever droop beschaamd af. Hoe een hond zichtbaar kan afgaan.

Nummer twee was Bonnie, die ik al jaren ken en waarin schuwheid tegenover vreemden en de voorliefde voor aangehaald worden en op schoot zitten regelmatig om de voorrang strijden. Wat Bonnie ook een heel mooi spelletje vindt is het voor je voeten deponeren van een steen, stok of bal met de bedoeling dat je die weggooit of schopt. Tussen al de tenten en caravans kan dat natuurlijk niet, wat voor Bonnie reden is om het voorwerp steeds een paar centimeter dichter bij je neer te leggen en dan weer hoopvol op te kijken. Meestal was er dan uiteindelijk wel iemand die het oppakte en er mee naar het iets verderop gelegen open veld liep.

Het was wat moeilijk Bonnie een beetje redelijk op de foto te krijgen: ze weet precies wat fototoestellen zijn en heeft het totaal niet begrepen op de flitser die daar soms mee samengaat. Omdat ze niet weet wanneer er wel of niet geflitst gaat worden gaat ze dus alle fototoestellen veiligheidshalve maar fanatiek uit de weg.

De derde en laatste in ons gezelschap was Minka: een uit Spanje afkomstig hondje met vrolijke pluimoortjes en een dito karakter. Aan de tandjes te voelen nog erg jong. Aangehaald worden en op schoot op je duim liggen kluiven/sabbelen waren zo ongeveer haar meest favoriete bezigheden.

Ook Minka was moeilijk op de foto te krijgen. Niet omdat ze wegliep, maar juist omdat ze, zodra je op je hurken ging zitten, direct op je af kwam en op schoot wilde klimmen of de camera wenste te inspecteren. Maar uiteindelijk is ook zij op de foto gekomen.