De nette mijnheer.

Paulie* heeft wel vaker een uitdaging op haar log staan voor mensen die wel eens een verhaal willen schrijven. Ik doe daar altijd met veel plezier aan mee. Zo ook vandaag. Aan de hand van een aantal foto's moest een verhaal worden geschreven. Ik schreef er zelfs twee. Dat tweede verhaal vind je hieronder, ik vond het zonde om het zelf niet te gebruiken.Wel is het ten opzichte van de versie die ik bij Paulie* neerzette enigszins aangepast omdat de aanpassing aan de foto's op sommige punten iets geforceerds had. Met dank aan Paulie* voor het gebruik van de foto:

De nette mijnheer.

Toen hij op het punt stond in te stappen bedacht hij zich dat hij eigenlijk weer eens bij zijn moeder op bezoek zou moeten. Ze zou wel weer in haar vertrouwde stoel zitten. Voeten op de poef die ze tevens als koffietafeltje gebruikte (dat ze niet om de haverklap de koffie over de vloer had liggen had hij nooit begrepen). Zo’n vrouwenblaadje in haar handen.

Ze is een goed mens. Ze strijkt nog steeds zijn overhemden. En ze is apetrots op hem, de geslaagde IT’er. In haar ogen was hij een echte nette mijnheer geworden. Hij was er al te lang niet meer geweest.

Maar goed dat was van later zorg. Nu eerst genieten. Hij liet zich in het leren interieur zakken. Startte de motor. Voelde de kracht die er in school. Kracht die hij onder controle hield, in zijn macht had. Hij reed de straat op en gaf een dot gas: de buren mochten wel even weten dat hij in zijn nieuwe auto weg ging. Direct voelde hij een schop in zijn rug. De achterwielen maakten even een sprongetje opzij. Maar hij had het alweer onder controle. Rustig rijdend genoot hij van de blikken die zijn kant op geworpen werden; jaloerse blikken. Ze hadden gelijk, dit was een auto om jaloers op te zijn. Een 6 liter V8 in het vooronder. Vierhonderd PK, een koppel van maar liefst 524 Nm.

Toen hij de weg naar de boulevard opdraaide zag hij haar staan. Ze keek uit over zee maar toen hij even gas gaf draaide ze zich om. De aanblik beviel hem nog steeds. Ze keek bewonderend in zijn richting. Naar de slanke lage auto van bijna viereneenhalve meter lang en nog geen honderdvijfentwintig centimeter hoog met zijn lichtmetalen wielen, 18 inch voor, 19 inch achter, wat de vorm nog meer benadrukte.

Maar toen hij dichterbij kwam en er al over dacht om te stoppen hoorde hij een brullend geluid links van hem. Hij zag haar blik van hem wegdwalen. Toen hij haar blik volgde zag ook hij de Porsche die met een diepe snork uit de uitlaat bij hem langs schoot. Een Porsche? Dat zou hem toch niet gebeuren. Routineus gooide hij de handgeschakelde 6 versnellingsbak van de Corvette C6 Coupe in de juiste versnelling, gaf gas en spurtte achter de Porsche aan.

Hij zag hoe de bestuurder in zijn spiegel keek, naar hem wuifde en opschakelde. OK hij wilde een race? Dan kreeg hij een race! Weinig mensen zullen de afstand van het begin tot het eind van de boulevard ooit sneller hebben afgelegd. Bij het keerpunt aan het einde van de boulevard zat hij de Porsche op zijn staart, na het keerpunt schoot hij er met brullende motor voorbij. Hij voelde het trillen, het brullen van de motor door de zitting van de stoel heen. Hij zag hoe de snelheidsmeter als een razende doortelde naar de 270 kilometer per uur, er overheen ging.Wat een gevoel. Het gaf hem zo’n kick dat hij bijna de vrouw waar het om begonnen was vergat. Maar daar stond ze weer, keek glimlachend naar hen, maakte aanmoedigende gebaren.

Ze schoten over het duin heen de boulevard af, richting het plein. De Porsche bleef vlak achter hem. Met piepende banden ronde hij het plein. Plotseling sprong de auto opzij. Die vervloekte tramrails ook! De Porsche was hem al voorbij. Toen ze het duin weer opspoten zag hij de vrouw een sprongetje maken, applaudisseren. Voor de Porsche!

Op dat moment zag hij de kont van de Porsche wegschieten in de linkerbocht naar de boulevard. De bestuurder had duidelijk niet genoeg ervaring: in plaats van te corrigeren en door te rijden liet hij het gas los. Hij kon de klap waarmee de Porsche in de railing verdween bijna voelen.

Even verderop keerde hij en reed stapvoets terug. Hij zag dat de vrouw weer over zee uitkeek, kennelijk geen enkele belangstelling had voor het wrak enkele tientallen meters verderop. Toen hij dichterbij kwam keek ze om, liep naar de stoeprand. Hij stopte bij haar en ze stapte in. “Van hem hoef ik niets meer te verwachten” zei ze wijzend op de Porsche “ik heb hulp voor hem gebeld, laten we maar gaan”

Ze wees hem de weg naar haar flat. Ze wees hem de weg naar haar bed. Ze nam zijn kleren. Ze nam zijn geld. Ze gaf hem haar lijf. Het werd een lange hete nacht. Toen hij de volgende morgen stil weg ging fluisterde ze “race je volgende week weer voor mij?”. Hij knikte ja. Nam nog een laatste keer haar slanke warme naakte lichaam in zijn armen, kuste haar nog één keer hartstochtelijk en zei “ja, natuurlijk”

Volgens zijn moeder is hij een nette mijnheer geworden. Ze moest eens weten.