donderdag, oktober 13, 2005

Fair play.

fair play (het ~)
1 eerlijke, sportieve handelwijze

Mooi is dat: eerlijk spel. Nog mooier zou het zijn als iedereen zich aan de regels hield als "fair-play" voor iedereen de normaalste zaak van de wereld zou zijn. Als het leven uit niets dan "fair-plays" zou bestaan.

Maar soms lijkt het leven zelf vals te spelen. Terwijl ik zonder die transplantatie al zeven jaar de graszoden van de verkeerde kant zou bekijken loop ik nog steeds rond. Maar in de afgelopen tien jaar ben ik diverse mensen kwijt geraakt die niets leken te mankeren, soms zelf daadwerkelijk niets mankeerden. Terwijl ik er rekening mee hield niet lang meer te leven waren zij opeens weg, zonder waarschuwing, van het ene moment op het andere. Een goede kennis die plotseling een gezwel in de maag blijkt te hebben en aan complicaties na de operaties overlijdt. Een vriend die door een ruit valt, een slagaderlijke bloeding oploopt en die omdat hij alleen was niet overleeft. Een goede vriendin uit België die op de vochtige kasseistrook aan de zijkant van de weg na uitwijken voor een tegenligger in een slip raakt en precies verkeerd tegen een boom beland met haar auto. Een medelid van de zeeuwse motorclub waar ik lid van was die een zware astma-aanval krijgt en op weg naar het ziekenhuis bezwijkt.

En nu kreeg ik eerder deze week een telefoontje dat de secretaris van de motorclub waar ik penningmeester van ben en die ik al jaren ken, die nooit wat mankeerde, een zwaar hartinfarkt had gehad en op de intensive-care lag waar men zijn kansen niet hoog inschatte. Vanavond kwam het gevreesde telefoontje: afgelopen nacht is hij overleden.

Is dit fair-play? Iemand die al opgegeven was die blijft leven terwijl mensen die nog vol in het leven stonden, nooit iets mankeerden, van het ene op het andere moment er niet meer zijn?

Sorry, ik wil jullie geen dip bezorgen. En het is geen eerlijke vraag misschien. Maar wel een die in mij opkomt op dit moment. En die ik even kwijt moest.

Geen opmerkingen: