Kaartje.

Vandaag kreeg ik een kaartje bij de post. Een verjaardagskaartje. En nee het is niet mijn geboortedag, ik ben van sterrebeeld Tweeling dus dat duurt nog wel even. Maar maandag is mijn transplantatie precies 8 jaar geleden. Een soort hergeboortedag dus.

Een goed moment om eens na te denken wat de transplantatie mij zoal heeft gebracht. Allereerst 5 keer een afstotingsreactie. De eerste is eigenlijk standaard, je weerstand al op voorhand onderdrukken is gezien je voor de transplantatie toch al niet daverende gezondheidstoestand contraproductief. Dus wil het afweersysteem direct na de transplantatie vol in actie komen en moet dan met forse doses medicijnen in toom worden gehouden. De volgende afstotingsreacties zijn wat minder gebruikelijk en in ieder geval ongewenst, reden voor de artsen de medicijnmix die afstoting moet tegengaan tot twee keer toe aan te passen. Uiteindelijk met succes; na de tweede aanpassing heb ik geen afstotingsreacties meer gehad.

Vervolgens stak tot drie keer toe het CMV (een virus dat het grootste deel van de bevolking bij zich draagt maar dat pas hinderlijk op gaat spelen op het moment dat de conditie en/of weerstand sterk verminderd is)de kop op. Ook dit virus is uiteindelijk vakkundig om zeep geholpen, al wordt er bij elke controle nog steeds gecontroleerd of het zich nog steeds koest houdt.

Het volgende probleem waren de oogklachten door het constante gebruik van prednisolon. De staar op het rechteroog werd uiteindelijk geopereerd, maar de gevoeligheid voor infecties door de immuumsuppressie leidde vervolgens tot een ontsteking in het oog. Die ontsteking is over gegaan, maar ik zie rechts blijvend maar een 30%. Links zou de staar, die er voor zorgt dat ik daar maar 70% zie en als er licht in valt nog minder, eventueel nog geopereerd kunnen worden. Maar de kans dat er vervolgens hetzelfde gebeurd als met het rechteroog wordt op 50% geschat. Reden om toch maar zo lang mogelijk te wachten.

Dan hebben we nog wat andere klachten die waarschijnlijk een gevolg zijn van bijwerkingen van de medicijnen.

Wat een ellende hè. Toch zou ik het zo weer doen. Want aan de andere kant van de streep staan ook een hoop zaken: Voor de transplantatie kon ik niet zonder twee pauzes van de kamer naar het toilet lopen, nu maak ik probleemloos wandelingen van een uur, en soms zelfs van meerdere uren (dat ik daarna een paar dagen rustig aan moet doen vind ik niet zo'n probleem). Fietsen, zelf boodschappen doen, zelf wat struiken in de tuin snoeien of zelfs maar een paar stukjes onkruid tussen de tegels vandaan trekken, zelf koken, douchen zonder daarbij op een stoel te moeten gaan zitten. Allemaal dingen die ik voor de transplantatie niet kon. Ik moet nog steeds af en toe wat pauzes inlassen. Het op peil houden, om van verbeteren maar helemaal niet te spreken, van de conditie kost heel wat inspanning en tijd. Maar ik kan het allemaal weer. En het belangrijkste: zonder transplantatie had ik al minstens zeveneneenhalf jaar het gras van de verkeerde kant bekeken.

Al met al slaat de balans dus toch stevig door naar de positieve kant. En heb ik op de verjaardag van mijn transplantatie dus inderdaad iets te vieren.