Sebastos wilde zijn mond open doen maar Nenette was hem voor. "Nee, geen discussie nu. Je moet echt gaan anders zijn we reddeloos verloren". Op dat moment voelde hij hoe Maria hem bij de hand pakte en hij sloeg zijn ogen op. Elise stond voor hem. Had hij het dan gedroomd? Had hij hallucinaties? Hij had laatst een artikel gelezen dat veel mensen na een zware ingreep of een narcose last hadden van een delirium, helemaal in de war raakten. Waar was zijn laptop? Hij wilde hier uit, desnoods terug naar het begin. Dat kasteel had ook zijn spookachtige kanten, maar daar gebeurde tenminste nog eens iets, hier was hij omringd door mooie vrouwen maar er gebeurde helemaal niets.
Nou ja niets, avontuurtjes genoeg, maar nou niet bepaald het soort avontuurtjes dat hij kon waarderen, daar raakte je tenminste niet bij gewond. Veel tijd om na te denken kreeg hij niet, Elise sleepte hem mee. “Maria heeft al gepakt en staat met de auto te wachten, we moeten nu echt gaan”. “Maria” stamelde Sebastos, en vroeg zich af of het dan toch geen droom was geweest. “Ja” reageerde Elise “ik heb de eerste tijd nog veel hulp nodig en wie kan daar beter voor zorgen dan Maria”.
Even later reden ze richting de kust. Maria reed, en ze kon goed rijden. De cabrio vloog over de weg, het haar van de twee vrouwen wapperde in de wind en af en toe ving Sebastos de geur van het haar op, wapperde er een lok langs zijn gezicht. De snelheid, de geur, die wapperende haren, het wond hem op. Hij legde een hand op de schouder van Elise en voelde hoe zij een diepe zucht slaakte. Hij liet zijn hand wat verder over haar schouder glijden en voelde haar reageren. Hij kuste haar nek en bewoog zijn hand nog iets verder.
En hoorde haar zeggen “niet nu Sebastos, daar hebben we geen tijd voor. We moeten nu snel zijn, vannacht moeten we ongezien op het eiland zien te komen.” Ze draaiden een weggetje door de duinen in en even later stonden ze op een verlaten strandje. “Zie je daar die nevelige strook aan de horizon? Dat is Agginibos”.
Zijn vraag hoe daar te komen stond kennelijk op zijn gezicht te lezen. Maria nam het woord. “In een grot ligt een bootje. Daarmee kunnen we tot halverwege komen. Daarna moeten we zwemmen want het onderzeese detectienetwerk dat de Brasem aan heeft laten leggen zou ons anders direct opsporen. We zouden geen schijn van kans hebben zelfs maar in de buurt van de kust te komen zonder opgepakt te worden. En ik heb geen zin om in de harem van de brasem te belanden. Jij zou het misschien nog kunnen waarderen Sebastos, maar na een kleine medische ingreep zou je er weinig plezier aan beleven”
Even later sleepten ze hun spullen uit de auto de grot in. Alles zou hier moeten blijven voor als, ALS!, ze terugkwamen. Het begon te schemeren toen ze de boot naar het water sleepten. Gelukkig was het bijna volle maan, Sebastos moest er niet aan denken in het donker te verdwalen midden op zee, zeker niet tijdens de zwemtocht.
Na een uur roeien, Sebastos had de bui al zien hangen toen hij zag dat het een sloep was en hij de riemen er in zag liggen, gebaarde Maria dat hij moest stoppen en wierp het anker uit. “kleed je uit”zei ze, terwijl Elise en zijzelf al begonnen te strippen. Even dacht Sebastos dat er toch nog iets zou gebeuren in afwachting van het juiste moment om de zwemtocht te maken, maar in plaats daarvan werd hij door de dames bij de hand gepakt en sprongen ze zonder pardon, met hem tussen hen in, het toch wat koude water in. “We zullen het hele eind onder water moeten zwemmen, ons ziet het detectienet niet, maar kleding kan iets bevatten dat wel opgemerkt wordt” Sebastos schrok. Hij was wel een redelijke zwemmer maar duiken, het gebruik van scuba apparatuur had hij nooit geleerd. Trouwens die was helemaal niet in de boot geweest. Snorkels trouwens ook niet dus hoe…
Er gloeide een licht rond Nenette (waar kwam die nu weer vandaan, hij was hier toch met Elise en Maria?). Ze raakte zijn hals aan en zei “duik”. Toen hij niet reageerde greep Elise hem beet en trok hem onder water. Wat was ze van plan, hij zou verdrinken! Hij voelde haar lichaam tegen het zijne, de rondingen, haar slankheid, hoe ze haar benen om hem heensloeg om hem onder water te houden. Hij raakte ondanks zijn angst opgewonden, voelde hoe hij opzwol, dacht zelfs even “what a way to die” en ademde uit. En weer in, en weer uit en weer in. Elise liet hem los: “Als ik het had uitgelegd zou je het niet geloofd hebben, dit was de snelste manier” zei ze. “En nu zwemmen of je leven er van afhangt. Dat doet het namelijk waarschijnlijk ook, buiten het detectienet zijn er ook nog de patrouilleboten dus hoe sneller we aan land zijn hoe beter.
Maria zwom weg, kennelijk wist ze precies welke kant ze op moest. Sebastos had geen idee hoe lang ze zo achter elkaar aanzwommen, Sebastos helemaal achteraan (wat, hij gaf het eerlijk toe, zo zijn voordelen had). Maar op een gegeven ogenblik schuurden zijn knieën over zand en zag hij Maria en Elise opstaan. Even later liepen drie glanzende naakte gedaantes het maanverlichte strand op......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten