Er heeft hier vanaf woensdagmiddag een oorverdovende stilte geheerst. Woensdagmorgen voelde ik het al aankomen: zwarte vlekjes en bliksemschichtjes die voor mijn ogen langstrekken zijn meestal geen best tegen. Met wat paracetamol liet het zich eerst nog even onderdrukken en 's middags ben ik dan ook (als bestuurslid kon ik ook moeilijk wegblijven vond ik) wel naar de crematie geweest van een van de leden van het eerste uur van de motorclub.
Zet je wel aan het denken trouwens: net twee maanden ouder dan ikzelf, een jaar of drie geleden ziek geworden, na behandeling nog een behoorlijk goede periode gehad maar het laatste half jaar hard achteruitgegaan. En dit was al de tiende crematie of begrafenis sinds mijn transplantatie. De betrekkelijkheid van het leven dringt zich dan wel heel erg aan je op, zeker als je weet dat het niet veel gescheeld had of je was zelf degene geweest die die rij opende. En nu loop ik nog steeds rond terwijl al die anderen er niet meer zijn. Anderen waar er maar twee bijzaten waarvan je, hoewel het toch onverwacht kwam - dat doet het bijna altijd, kunt zeggen dat het gezien de leeftijd enigszins te verwachten was dat het een keer zou gebeuren.
Maar ik dwaal af: na thuiskomst heb ik nog even het vorige logje in elkaar gezet. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen want lezen op een beeldscherm heeft met mijn slechte ogen toch al geen erg gunstig effect en moet ik eigenlijk niet langer dan 15 a 20 minuten achter elkaar doen. Maar dat is misschien nog wel een eigenaardigheid van me: ik heb me toen ik begon voorgenomen iedere dag als ik thuis was minstens één logje te plaatsen en ik ben dan zo dat ik me daar hoe dan ook aan probeer te houden.
Daarna stak een migraine-aanval dan ook in volle hevigheid de kop op. De eerste imigraninjectie hielp direct, maar na een uur of drie kwam de migraine net zo hard weer terug. De tweede injectie hielp wat langer maar midden in de nacht werd ik toch wakker met een weer teruggekeerde migraine. En toen had ik een probleem: je mag maximaal 2 van die injecties per 24 uur. Dus deze keer moest ik het gewoon uit zitten. Nouja, uitzitten, uitliggen is een betere omschrijving. Waarbij ik dan maar hoop dat de weergoden zich rustig houden en niet met plotseling doorbrekende zon of met donder en bliksem beginnen en dat de buren niet met deuren, autoportieren of wat dan ook gaan smijten.
Gistermiddag een half uur voor ik naar de huisarts moest voor de B12 injectie eerst maar weer een imigraninjectie genomen (anders had ik de huisarts waarschijnlijk niet eens gehaald) die helaas tegen 11 uur 's avonds ook weer uitgewerkt was en de migraine een herkansing gaf. Na een uur of twaalf naar de binnenzijde van mijn oogleden gekeken te hebben lijkt het nu eindelijk te verdwijnen, maar als er in dit verhaal veel fouten staan komt dat doordat ik het maar niet na ben gaan lezen na het typen: ik wil geen onnodige risico's nemen. Het kan dus ook nog even duren voor ik overal bij ga lezen en reageren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten