Rob Hamilton schreef vandaag een logje over de hang naar de vijftiger jaren, de normen en waarden, de zekerheid van die tijden toen alles nog een vaste plaats had. De vrouw b.v. achter het aanrecht, de man hard aan het werk. De eindconclusie was dat het misschien niet zo'n goed idee was om de klok terug te willen draaien.
Zojuist zat ik op Nederland 1 te kijken naar een programma dat daar aardig op aansloot: Nostalgie TV met daarin deze keer ondermeer een oud, in zwart-wit opgenomen, optreden van Roy Orbison in Nederland.
Een optreden waarbij ze net zo goed een stel etalagepoppen in de zaal hadden kunnen zetten: iedereen zat als een wassen beeld het een en ander te bekijken en aan te horen. De enkeling die het waagde zijn hoofd of een hand op de maat van de muziek lichtelijk mee te bewegen viel duidelijk op. En uit de toon. Applaus bij het inzetten van een bekend nummer kwam "nicht im Frage": aan het eind van een nummer, als men zeker was dat de laatste toon was weggestorven, kon er een beschaafd applausje af. Gejuich, gaan staan, meezingen, je inleven in de muziek was duidelijk "not done". Uiterst beschaafd zoals het er allemaal aan toe ging.
En toen dacht ik: daar zou ik toch echt niet graag naar terug willen. Muziek is een emotie, moet je meebeleven. Als optredens tegenwoordig nog steeds zo steriel verliepen zou ik nooit zo enthousiast zijn geworden voor life (country) shows en optredens.
Dus herstel van enige normen en waarden? Prima. Maar terug naar de vijftiger jaren? Alstjeblieft niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten