Ze had hem uitgenodigd. Omdat ze het móest weten. Waarom had hij haar afgewezen? Ze had zoveel te vergeven en dat ook gedaan: haar lichaam, haar zachte karakten, haar aandacht; alles had ze hem geschonken. Maar het was niet genoeg geweest. Zíj was niet genoeg geweest!
Hij had haar de deur gewezen. Gezegd dat ze hem smoorde. Dat zij, ZIJ!, geen liefde schonk maar bezit opeiste. Ze moest weten wat hij bedoelde, wat ze fout deed. En daarna? Ze grimlachte, ze wist wat daarna zou komen.
Vanavond zou hij langskomen. Hij had wel tegengesputterd, geroepen dat het geen enkele zin had, maar de snik in haar stem toen ze vertelde dat het voor háár belangrijk was had hem overgehaald. Om acht uur zou hij er zijn.
Ze had zich goed voorbereid: ze was naar de kapper geweest, had de jurk die hij zo mooi vond opgehaald bij de stomerij. Zijn favoriete hapjes stonden in de koelkast en ze had een fles van zijn lievelingswhiskey in huis gehaald. Hij zou merken hoe goed ze was, zien wat hij weggooide.
En nu was het tien uur geweest. Ze had gepraat, geluisterd, weerlegd, maar het had niet geholpen. Hij zou niet blijven, nooit bij haar terugkomen. Ze schonk een glas whiskey in. Nog één glaasje had ze gezegd en hij had toegestemd. Nu keek ze hoe hij het glas leegdronk, hoe zijn ogen glazig werden, dan wijd opensperden. Hoe het glas uit zijn verkrampende vingers viel.
Vergeven kon ze hem niet. Vergéven wel.
(Ik ondekte gisteren dat Write on Wednesday, waaraan ik lang geleden ook meedeed, inmiddels al enige tijd nieuw leven is ingeblazen. En vandaag verscheen de nieuwe opdracht: een verhaal - zoals gebruikelijk van bij voorkeur 250 woorden - te schrijven over "Vergeven". Wil je weten hoe Write on Wednesday werkt of ook meedoen kijk dan hier
Iedere overeenkomst met werkelijke personen of gebeurtenissen berust weer geheel op mijn grote duim en toeval © Frans54)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten