Wat vooraf ging vind je HIER. Ook de link naar het vervolg is daar later te vinden.
Het licht werd minder. Ze deed haar ogen weer open en keek recht in het gezicht van Peter. Hij legde een vinger op haar lippen en begon te praten.
“Ik had je alleen wat willen verdoven, maar ik gebruikte wat teveel. Nu hebben we weinig tijd meer, in plaats van je mee te kunnen nemen naar een plaats waar je alles rustig kon lezen dook je zuster op die gelijk weer “verkrachter” begon te gillen en nu zoekt de halve stad naar ons.
Het is allemaal begonnen vlak voor de tachtigjarige oorlog. We zouden trouwen, maar mijn familie sloot zich aan bij een hagepreker die de nieuwe leer verkondigde. Daarom blies jouw familie het huwelijk af, plaatste jou in een klooster en liet mij als verkrachter opsluiten.
Mijn familie heeft gezworen dat ooit een zoon zou trouwen met een dochter van jouw familie. Ik ben toen 90 jaar geworden en daarom wordt de eed steeds na negentig jaar vernieuwd. Ik wil er eindelijk een eind aan maken. Wíj moeten dat kunnen, dezelfde namen, dezelfde leeftijd als toen, wij zijn de rechtstreekse reïncarnaties”.
Ze vroeg zich af of hij gek was, luisterde gespannen of de geluiden en stemmen al dichterbij kwamen.
(Zoals alle verhalen komt ook dit uit een hele grote duim. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust dus louter op toeval. © Frans54)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten