Sanders stond op. “Laten we eerst mevrouw van Horken maar eens met een bezoek gaan vereren”. Hij liet de Bruin een setje voor het nemen van vingerafdrukken meenemen.
Bij de villa van Merlijn op het landgoed van de van Horkens gekomen werd de deur geopend door een dame die zich voorstelde als Henriëtte van Horken.
Eenmaal gezeten vroeg de Bruin hoe zij tegenover Margreet van Horken stond.
Het antwoord was fel: Margreet zou al sinds het overlijden van schoonpa achter de aandelen van Merlijn aan hebben gezeten. Maar dat zou zij natuurlijk nooit toestaan. Dan was Merlijn alleen nog maar ingehuurd personeel en iedereen wist hoe makkelijk ontslag dan was. Toen Sanders opmerkte dat ze op huwelijkse voorwaarden waren getrouwd en dat zij er dus weinig tegen zou kunnen doen kregen ze te horen dat ze altijd nog zijn vrouw was en dat hij echt wel naar haar luisterde. “Daar heb ik wel zo mijn methodes voor” zei ze met een knipoog.
De volgende vraag van de Bruin deed de ineens niet meer zo deftig ogende Henriëtte ontploffen. Dat er sprake was van een scheiding was je reinste flauwe kul, daar zou ze nooit in toestemmen. Merlijn mocht iets hebben met die secretaresse maar daar ging zij haar positie in de maatschappij toch niet voor opgeven?
Ze namen nog haar vingerafdrukken, waarbij ze vol afschuw naar haar zwarte vingers keek, en vertrokken. Terug in de auto zei Sanders: “ik denk dat we moeten zorgen voor wat meer achtergrondinformatie over Henriëtte”.
(De afleveringen van dit vervolgverhaal worden geschreven in het kader van Write on Wednesday. Iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust louter op toeval. Voor het hele verhaal in de juiste volgorde zie HIER © Frans54)
De opdracht en de spelregels van Write on Wednesday vind je nog steeds bij Marloes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten