Maar dan zonder Greet(je) die, gezien haar reacties bij Marloes zeer tot haar spijt en ongenoegen, niet kon komen. Gegroet werd er echter toch wel genoeg, compleet met de bijbehorende zoenen (ik denk dat ik morgen eerst maar eens moet zien van een buurvrouw wat demake-up schijfjes te bietsen voordat ik me weer bij daglicht op straat vertoon :D).
Op Utrecht Centraal aangekomen was het even zoeken naar het meetingpoint dat vroeger vrij duidelijk aangegeven was maar tegenwoordig kennelijk bekend wordt verondersteld. Gelukkig bleek het door mij opgegeven herkenbare punt (mijn 37 jaar oude tas van de waddenvereniging) zijn werk te doen zodat ik al snel iemand mijn naam hoorde roepen. Na oriëntatie op de richting van het geluid en enig graafwerk in mijn geheugen dat opleverde dat dit niet een van de leden van MC Trajectum (de Utrechtse motorclub waarvan ik jarenlang lid was) kon zijn kon na een op vragende toon herhalen van mijn naam de conclusie dan ook slechts zijn dat dit de befaamde Roerganger moest zijn.
Dat bleek inderdaad het geval en even later werd ik afgeleverd bij de even verderop wachtende Marloes. Waarna Roerganger zich wegspoedde om zich even met wat verslavingszorg bezig te houden. Toen hij, voorzien van een nieuwe voorraad peuken, terug was zetten we koers naar de Zakkendragersteeg waar voor ons een tafel was gereserveerd in restaurant de Zakkendrager, waar diverse anderen rechtstreeks naar toe zouden komen.
Ik had gehoopt vandaag ook eens een blik te kunnen werpen, niet letterlijk natuurlijk.....hoewel, misschien zou de verleiding toch wel groot zijn, op het rode PK-monster van Mack. Volgens mij heeft hij echter helemaal niet zo'n ding en reist hij gewoon met het openbaar vervoer. We hebben tenminste de hele dag geen Alfa Romeo gezien.
In de Zakkendrager bleken we de eersten te zijn. Niet zo verwonderlijk omdat we redelijk vroeg waren. Onder het genot van een eerste rondje consumpties werd alvast wat bijgepraat . Rond het moment dat het tijd werd een tweede rondje te bestellen arriveerden ook Sara en Plien.
Terwijl verder werd gepraat over ieder persoonlijk, over hoe men aan het loggen was begonnen en over de nodige roddels werd het toch wel een keer tijd voor een nieuw rondje waarbij gelijk maar twee bittergarnitures werden besteld. Vrijwel gelijk met de bitterballen en vlammetjes kwam ook Anna-Maria bij de tafel aan. Al snel was mij duidelijk waarom Anna-Maria altijd gelijk heeft: je krijgt er gewoon onmogelijk genoeg woorden tussen om haar ongelijk te bewijzen :)).
Nu was het wachten alleen nog op Marina, die blijkens wat sms/twitterberichtjes tussen de vele winkels en de markt het spoor naar de Zakkendrager bijster was geraakt (het zal wel: wij vermoedden dat ze al shoppend met de nodige omwegen door op de route liggende winkels ons af en toe een berichtje stuurde om de schijn op te houden).
Uiteindelijk hadden we het hele span echter bij elkaar. Nog een rondje kon wel, voor eten was het inmiddels echter al te laat geworden, de lunchperiode was ondertussen toch echt voorbij en zelfs een nieuwe portie bitterballen en vlammetjes bleek niet meer mogelijk tot het moment dat de keuken weer openging voor het diner.
Toen de consumpties op waren is dan ook democratisch besloten een Italiaan op te zoeken, niet zo een met ijs maar een exemplaar waar het goed eten is. Roerganger deed zijn naam eer aan door de koers uit te zetten die ons naar Casa da David voerde in de gewelven aan een van de Utrechtse grachten. Het eten bleek er niet echt goedkoop, maar wel echt lekker.
Na een toetje en een laatste kop koffie werd het tijd om ons weer terug naar het station te begeven. Een deel van de groep ging onderweg daar naar toe al zijn eigen weg terwijl de rest op het station afscheid nam omdat ook spoorwegen naar verschillende bestemmingen zich nu eenmaal scheiden. Alleen Plien ging tot Zwolle dezelfde kant op als ik, wat ons een goede reden leek daar maar samen naar toe te reizen, we zaten immers toch al in dezelfde trein.
Na nog een busreis tussen Zwolle en Meppel die mijn reis ook 's morgens al met een half uur vertraagt had kwam ik uiteindelijk iets na elf uur weer thuis.
Morgen probeer ik nog wat foto's van het een en ander te plaatsen. Die zal ik echter eerst nog even moeten bewerken. Vermoedelijk in verband met de hoeveelheid roddels die ter tafel was gekomen stonden enkele van de dames er namelijk op onherkenbaar in beeld te komen. Ik zit er nog over te denken of ik, om te symboliseren hoe de heren het af en toe graag even zouden hebben gezien, het balkje maar over de mond zal fotosjoppen.
*hijst zich in beschermende kleding en zet helm op*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten