Zowel letterlijk als figuurlijk. Figuurlijk omdat mijn gezondheid toch niet echt meer zodanig is dat een dag lang oliebollen en flappen bakken mij echt goed bekomt. De afgelopen twee dagen ben ik dus bezig geweest daarvan bij te komen.
Gelukkig blijkt met het ouder worden van een aantal van de kinderen (dat klinkt anders dan ik het bedoel, ze worden uiteraard allemaal ouder) dat de aanloop wat minder wordt en een gedeelte van het gezelschap zijn eigen manier en vriendengroepjes zoekt om het grootste deel van de avond door te brengen. Volgend jaar kan ik dus wel volstaan met een 120-150 baksels in plaats van de ruim 200 die ik nu gefabriceerd had. Niet dat ze niet opkomen overigens: er wordt met alle genoegen op nieuwjaarsdag van verder gegeten.
Gelukkig had ik maandag ook de huishoudelijke hulp die even geholpen heeft om het grootste deel van de afwas weg te werken. Wat nog resteert is de frituurpan, de laatste beslagkom en wat gardes en lepels dus dat valt te overzien.
Aan het eind van de avond ging ik vervolgens ook nog letterlijk de mist in: ik zou naar huis gebracht worden maar wat normaal een ritje van goed vijf minuten is werd nu een reis van een half uur: de mist was zo dicht dat ik uit het raampje moest gaan hangen om de strepen die het fietspad aangaven in de gaten te houden. Tegemoetkomende auto's, lantaarnpalen en wat dies meer zij waren pas op het laatste moment te ontwaren, auto's die voor ons reden verdwenen met mistachterlichten en waarschuwingsknipperlichten en al na een meter of vijftien volledig uit het zicht. Op een rotonde waren politie en stadswacht met een man of acht aanwezig om met zaklantaarns voor de auto's uit te lopen en te wijzen waar ze de rotonde weer moesten verlaten omdat dit in het geheel niet meer te onderscheiden was.
Ik heb mij maar op de hoek van de straat af laten zetten omdat het absoluut niet vertrouwd was de woonwijk in te rijden waar geparkeerde auot's waarschijnlijk hun aanwezigheid pas kenbaar zouden maken op het moment dat we ze bijna raakten. De laatste driehonderd meter was zelfs lopend al lastig genoeg: ik moest me oriënteren op tuinhekjes en hagen voorzover aanwezig, de volgende boom of lantaarnpaal was pas te onderscheiden op het moment dat je er langs liep. Er liepen aan de overkant van de weg, dat is niet meer dan een meter of acht, mensen gelijk met mij op. Ik heb ze nooit gezien, alleen horen praten.
Ik heb wel vaker dichte mist meegemaakt, maar dit was toch echt wel erg extreem en ik kan me niet herinneren het ooit zo mistig te hebben gezien, zeker niet binnen de bebouwde kom. Van het vuurwerk viel eerder op de avond ook maar beperkt te genieten hierdoor: zelfs de zwaarste vuurpijlen waren alleen te horen, licht nog kleur drong tot de grond door en en ook de brandbult van een meter of zes hoog was pas te onderscheiden als je binnen een afstand van vijftien meter kwam.
Gisteren en vandaag was het echter prachtig weer, de mist die tegen het eind van de middag vandaag weer wat op kwam zetten leidde alleen maar tot een aanvulling op de witte laag die in de loop van de middag al uitgestrooid was door in bevroren vorm neer te dwarrelen. Het is alles bij elkaar nog geen halve centimeter en het was al te laat en donker om er nog even foto's van te gaan maken, maar de wereld zag er toch weer fraai uit.
Morgen hoop ik weer helemaal bij de tijd te zijn en het slot van het vervolgverhaal hier neer te zetten. Tot dan: iedereen die hier of op zijn eigen log de beste wensen achterliet: bedankt, een logje terug staan mijn wensen voor iedereen voor 2008.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten