Het was vanmorgen begonnen. Nou ja, eigenlijk was het natuurlijk in het voorjaar begonnen toen ze met een paar vriendinnen een weekje op vakantie was geweest op de Veluwe. Twee huisjes verderop had een stel vrienden gezeten en hij was uit de toon gevallen. Als de rest ging wandelen in de bossen ging hij niet mee. Met zijn manke been kon hij onmogelijk de afstanden lopen die de andere vrienden aflegden. Ze was met hem in gesprek geraakt toen haar vriendinnen een dagje naar de stad waren gegaan om te shoppen. Ze had geen zin gehad om mee te gaan: voor haar vriendinnen was het een uitje maar zij woonde in de stad en was blij er even uit weg te zijn. Bovendien was ze niet zo’n shopster.
Ze had gevraagd wat hij er nu van vond dat zijn vrienden hem elke dag urenlang alleen lieten. Hij had verteld dat hij het veel vervelender zou vinden als de anderen om hen dingen zouden laten die ze eigenlijk graag deden. Er was direct een klik geweest en van het een was het ander gekomen. Ze had zich ergens wel wat schuldig gevoeld omdat nu zij degene was die haar vriendinnen alleen liet, maar ze had niet anders gekund. De rest van de week hield ze hem elke dag gezelschap als zijn vrienden gingen wandelen. Aan het einde van de week had ze hem haar telefoonnummer en emailadres gegeven. Terwijl hij een briefje zocht om zijn telefoonnummer op te noteren hadden haar vriendinnen een paar keer geclaxoneerd dus toen hij terugkwam met papier en pen had ze gezegd “mail het me maar” en hem nog een laatste kus gegeven.
Ze had nooit verwacht dat hij niets meer zou laten horen, het had zo goed gevoeld. Haar twijfel sloeg om in wanhoop toen ze na een paar maanden nog steeds niets had gehoord. Toen in woede. Als ze die hufter toch te pakken kreeg. Maar hoe vond je een “Jozef” in Amsterdam? Ze wist niet eens zijn achternaam.
En vanmorgen was het dus begonnen. Ze had in bad willen gaan maar ineens was een felle pijnscheut door haar heen getrokken. Wat later weer één, en nog één. Hoewel ze pas in januari uitgerekend was wist ze dat het tijd werd de vroedvrouw te bellen. Die was er binnen een kwartier , onderzocht haar en concludeerde dat het nog wel een paar uur zou duren. De vroedvrouw was eerst maar thee gaan zetten. Toen ze terugkwam met twee kopjes was er ineens met donderend geraas een plaat uit het plafond gevallen, gevolgd door een heleboel water. “Het bad” had ze verschrikt geroepen. De vroedvrouw was naar boven gegaan om de kranen dicht te draaien. Ze kon horen hoe die met soppende stappen over de vloerbedekking in de gang liep en ook op de trap klonken haar stappen wat kletsend. Ook daar water dus.
De vroedvrouw was teruggekomen en had gezegd “zo kun je hier niet bevallen, is er iemand die kan helpen om de boel wat te beredderen?”. De enige waaraan ze kon denken was de overbuurvrouw die haar al die acht maanden had bijgestaan. De vroedvrouw belde het ziekenhuis en regelde vervoer, ging toen de buurvrouw halen. Die stond even later hoofdschuddend in de deuropening. “Meisje, meisje, hoe heb je dit nu weer. Ik haal wat dweilen en dan zorg ik dat het vanavond in ieder geval weer droog is. Voor de rest moeten we volgende week maar eens zien”.
Nu zat ze in de taxi op weg naar huis met een klein, slapend hoopje mens in een blauwe deken in haar armen. Op het moment dat ze de straat in draaiden keek ze verbaasd hoe een grote groep mensen voor haar huisje stond. En wat een hoop licht. Direct nadat ze uitgestapt was kwam er een man op haar af “Marianne?” Ze knikte bevestigend. Dat was toch die man van televisie? Hij feliciteerde haar en vertelde dat ze haar verhaal gehoord hadden en dat ze haar toch niet in zo’n beestenbende thuis konden laten komen in de kerstnacht en nog wel met een kindje. Ze moest maar eens binnen gaan kijken.
Binnengekomen kon ze haar ogen niet geloven: er lag laminaat in de gang, op de trap lag nieuwe vloerbedekking. “Ook boven hebben we het een en ander aan doornat tapijt en dergelijke vervangen” zei de man. Ze liep de kamer in. Alle sporen van het ingestorte plafond waren verdwenen, het plafond zag er als nieuw uit en de kerstboom die na het neervallen van het plafond scheef en verfomfaaid in de hoek had gehangen stond weer overeind en leek een stuk voller dan ze hem zich herinnerde.
De presentator zei haar even te gaan zitten en vertelde toen dat ze nog iets voor haar hadden. Eigenlijk waren ze helemaal niet hier gekomen voor haar huisje, maar toen ze de boel hier zo aantroffen konden het natuurlijk niet zo laten. Hij zette een laptop op tafel en stak er een dvd in. Toen ze het zo bekende gezicht op het scherm zag verschijnen kon ze door de tranen in haar ogen het beeld niet meer volgen, maar des te beter hoorde ze wat Jozef vertelde. Op de terugweg van de week vakantie hadden ze een aanrijding gehad en waren met de auto te water geraakt. Iedereen was er goed vanaf gekomen, maar wel met een nat pak. Het briefje met haar telefoonnummer en emailadres was doorweekt en niet meer te ontcijferen. Hij had van alles geprobeerd met wat nog wel leesbaar was, tientallen mensen moeten zeggen dat hij verkeerd verbonden was en zijn provider moest welhaast gek zijn geworden van al die onbestelbare mailtjes die hij verstuurd had.
Ten einde raad had hij contact opgenomen met dit programma en die hadden iets gedaan waarvan hij zich nu verbaasd afvroeg waarom hij er zelf niet op was gekomen: ze waren met hem naar het bungalowpark gegaan waar hij het huisje waar zij had verbleven had aangewezen. Via de verhuurder waren ze uiteindelijk bij een van haar vriendinnen uitgekomen. En nu was hij eindelijk hier.
“Goedendag” hoorde ze, toen was de film afgelopen. Maar dat “goedendag” kwam niet van de laptop. Ze keek op. In het lachende gezicht van Jozef die in de deuropening stond. “Nu zullen we zéker moeten trouwen” zei hij terwijl ze op hem afvloog.
Nadat iedereen behalve Jozef was vertrokken bleef die nacht nog heel lang het licht branden in haar kleine huisje.
(Dit verhaal is geheel een produkt van de ongebreidelde fantasie van de schrijver, iedere overeenkomst met bestaande personen of voorvallen berust dus geheel op toeval © Frans54 )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten