Gisteren voor de verandering eens geen belastingaangiftes. Het was tijd voor de controle elf jaar na transplantatie (in de loop van elf jaar zijn de controles en de feitelijke datum van transplantatie wat uit elkaar gaan lopen, die elfde verjaardag vierde ik 3 weken geleden al). De jaarlijkse controles zijn wat uitgebreider dan de driemaandelijkse: je wordt echt goed gekeurd. Zelf hecht ik meer aan het feit dat ik ook weer werd goedgekeurd.
De wandeling naar het busstation verliep onder een voluit schijnende zon, maar wel begeleidt door een stevige en schrale wind die het behoorlijk koud deed aanvoelen. Gelukkig rijden de bussen tegenwoordig vier keer per uur zodat er niet lang gewacht hoefde te worden. Nadeel van die grotere frequentie is overigens wel dat de bussen er nu ineens langer over doen om in Groningen te komen.
Op de longfoto's was niets ongewoons te zien,. De longfunctie was door de hardnekkige verkoudheid niet optimaal maar ook niet spectaculair lager (voor wie het wat zegt: FEV1 4,09). Wel werd vanwege die hardnekkigheid besloten tot een neusspoeling om eens iets op kweek te zetten in de hoop te kunnen bepalen welk virusje mij nu precies dwars zit. Wat in het bloed al snel bepaald kon worden leverde ook geen verrassingen op - de rest van de uitslagen volgt maar ik verwacht ook daarbij geen verrassingen. De enige uitslag waarnaar ik nog wel benieuwd ben is die van de cholesterol: vorig jaar werd de medicatie daarvoor stopgezet omdat ik daar nogal wat klachten van had (vooral bijna dagelijkse hoofdpijn) dus ik hoop dat die uitslagen nog steeds goed zijn zodat ik zonder die medicijnen verder kan.
Daarna had ik nog een tweede afspraak: een onderzoek naar overgewicht na transplantatie. Deelname op vrijwillige basis, maar als ik iets kan betekenen voor verdere verbetering van de behandeling na transplantatie ga ik niet weigeren. Het kost vooral wat tijd dus waarom zou ik moeilijk doen. Gezien mijn gewicht vermoed ik trouwens dat ik niet onder de doelgroep val maar tot de controlegroep behoor ;) . Het onderzoek bestond vooral uit het invullen van wat vragenlijsten en een gesprek bij de diëtiste om vast te stellen hoeveel je precies at. Het langdurigste was echter het onderzoek naar het metabolisme in rust: circa een half uur onder een grote kap liggen - vooral zo rustig mogelijk, maar zonder in slaap te vallen - waarbij de lucht continue ververst werd en de weggezogen lucht gecontroleerd op zuurstof en CO2 gehalte. Daaraan schijnt men te kunnen bepalen hoeveel energie iemand in rust gebruikt. Bij mij kwam dat uiteindelijk uit op bijna 1600 kilocalorieën per dag in rust, wat volgens de onderzoeker aan de hoge kant was, hij had rond de 1300 verwacht. Niet dat er veel aan te veranderen is, maar het is allicht een verklaring voor mijn neiging om juist af te vallen en de moeite die ik heb om op gewicht te blijven.
Tijd om op het gemak (als ik de bus miste ging er immers na 10-15 minuten weer een) terug te wandelen naar het station.Het zonnetje was inmiddels verdwenen: de wind gelukkig ook grotendeels waardoor het een stuk aangenamer aanvoelde dan 's morgens om acht uur. Tegen half vier was ik weer thuis waar ik er, na een uitgebreide verlate lunch, de rest van de dag ook maar mijn gemak van genomen heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten