Hij stapte op het bordes en schoof zijn pet wat naar achteren. Straks bij moeder de vrouw een lekker bord warm eten, maar nu was het eerst tijd voor een pijpje. Met omslachtige precisie stopte hij zijn pijp en schoof die in de hoek van zijn mond om de lucifers te zoeken.
Op dat moment klonk achter hem een luide kreet “Hee!” Hij haalde zijn schouders op. Kon nooit voor hem zijn, hij heette Jan. Hij stak zijn pijp aan en legde zijn armen op de leuning. Nu kwam een luidspreker met veel gekraak en een luide fluittoon tot leven. “Heeee, in plaats van herinneringen kun je beter de brug ophalen” klonk het deze keer.
Hij draaide zich half om en wees naar beneden. Daar hing een bord: “van 07:00 tot 09:00 en van 16:00 tot 19:00 uur geen brugbediening”. Hij legde zijn armen weer op de leuning en staarde in de verte. Wat een mieters baantje had hij toch. Eigen baas en een fantastisch uitzicht.
Weer werd de rust verstoord door luid gekraak en een aanhoudende fluittoon overgaand in een luid elektronisch gejoel. Kennelijk werd er iemand chagrijnig en had daarom het volume van de megafoon maar vol opengedraaid. Het gejoel stierf weg en maakte plaats voor een inderdaad niet al te vrolijk klinkende stem.
“Het is verd…. nog maar net drie uur, open, NU, of moet ik bij je komen?”
Hij schokschouderde en haalde zijn broek op. Draaide alleen zijn hoofd om en riep over zijn schouder: “ZOMERTIJD”.
Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday (ik loop dus een paar dagen achter). Meer informatie hierover en linkjes naar de verhalen van anderen naar aanleiding van de opdracht "Ophalen" vind je bij Aline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten