vrijdag, december 03, 2010

Bijna (WoW)

Terwijl hij weer een bocht om snelde keek hij even over zijn schouder. Ze waren er nog steeds. Na die eerste spurt had hij nauwelijks nog op ze gewonnen.

Eerder was hij altijd “top of the bill” geweest. Wat hij zei gebeurde. Iedereen kende hem. Wist dat hij zijn beloftes nakwam, de gewenste prestatie leverde. Natuurlijk hadden ze wel eens geprobeerd hem ten val te brengen. Zo ging dat nu eenmaal in dit wereldje. Daar moest je je maar tegen wapenen, tonen dat je een bikkel was.

Maar dit was iets anders. Dit was het grote werk. Hij wist zeker dat hij er klaar voor was, dat hij ook hier aan de top mee zou kunnen draaien. Maar nu dreigde het toch nog mis te gaan.

Hoe lang ze al achter hem aan renden wist hij niet meer, de tijd was iets vloeibaars geworden, hij liep bijna automatisch door, het kloppen van zijn hart in zijn oren, iedere ademteug maximaal benuttend. Toch kwam hij niet weg, de afstand bleef steeds ongeveer even groot.

Zo lang hij dit volhield had hij nog een kans, maar als ze iets dichterbij wisten te komen was hij verloren. Daar was hij wel zeker van. Zijn nabijheid zou hen extra kracht geven, hen nog fanatieker doen proberen hem te pakken. Dan was alles verloren.

Weer een bocht. Een snelle blik over de schouder. Nog steeds dezelfde voorsprong.

Hij zag het bord: “42 kilometer”. Nog een klein eindje.

Dan had hij de eerste prijs te pakken.

(Dit verhaal werd geschreven in het kader van Write on Wednesday (WoW). De opdracht, spelregels en linkjes naar verhalen van anderen over deze opdracht vind je bij Aline)

Geen opmerkingen: