Vijf van Vrijdag 007: Indringer.

Ze zat rustig een kopje koffie te drinken. Ondertussen nadenkend over de boodschappen. Het was nu te laat. De supermarkt was wel tot negen uur open maar het was in deze buurt niet vertrouwd om zo laat nog over straat te gaan als vrouw alleen. Misschien moest ze eens een brief schrijven naar de gemeente om wat te doen aan de toenemende criminaliteit in de buurt. Of een ingezonden stuk in de krant. Hoewel, daar zetten ze dan natuurlijk haar naam onder en dat zou ook maar weer problemen geven, er waren al eens gezinnen weggepest uit de wijk.

Een daverende klap achter het huis. Glasgerinkel en wilde kreten. Ze schrok en sprong op. De koffie lag overal en het kopje viel in stukken. Angstig liep ze naar de gang. Zo ver mogelijk weg van wat er ook aan de achterkant van het huis gebeurde. Inbrekers? Was zij nu aan de beurt om weggepest te worden? Maar zij was toch maar een onbeduidend persoontje? Wie zou er iets tegen haar kunnen hebben? Misschien de jongens die ze laatst die lege flesjes van de straat op had laten rapen?

De geluiden hielden aan. Vreemde klanken. Gegil en gekrijs dat onmenselijk leek. En het was binnen. Ze hoorde hoe een bloempot kapot viel, geluiden alsof er iets over de grond gesleept werd, klappen als van een krant waarmee iemand wild om zich heen sloeg. Doodeng allemaal. Wat kon ze doen? Haar sleutels lagen in de kamer en om de hulpdiensten te bellen moest ze ook daar zijn. Geen haar op haar hoofd die daar over dacht. Ze zou zich gewoon heel stil houden en hopen dat ze weg gingen. Zo stond ze wel een kwartier op trillende benen in de gang.

Eindelijk leken ze wat tot bedaren te komen. De geluiden in de kamer werden minder. Vijf minuten later was het stil. Zouden ze weg zijn? Ze wachtte nog eens tien minuten, waarin niets te horen was, en durfde toen eindelijk de deur op een kiertje te openen. Het tafereel was onbeschrijfelijk. Ze haastte zich naar de telefoon en draaide met trillende vingers het nummer. Toen er werd opgenomen gaf ze haar adres en drong er op aan dat ze snel zouden komen want het was helemaal niet goed. Kon wel een zaak van leven of dood zijn!

Terwijl ze wachtte probeerde ze alvast de boel wat te beredderen. Dan was ze in ieder geval bezig en hoefde ze dat vreselijke niet te zien. Ze belde ook de verzekering. Er zou toch iemand moeten komen voor de ruit, zo kon ze de nacht niet in. Toen er werd aangebeld haastte ze zich naar de deur en liet de mannen binnen. Wees ze de weg. Na een paar minuten zei een van de mannen “het valt mee, een paar oppervlakkige wondjes en een gebroken vleugel. Die komt er wel weer bovenop”.

Vijf van Vrijdag is een initiatief van Aline. Bij haar vind je ook de opdracht, de spelregels en linkjes naar de andere deelnemers.

(zoals jullie zien slaat de inspiratie hier momenteel meedogenloos toe en grijp ik dus maar iedere schrijfopdracht e.d. aan om iets met die inspiratie te doen ;) )