Hij schonk zich nog maar eens een kop koffie in. Boog zich opzij en pakte een broodje kaas uit de koffer. Eigenlijk zou hij zijn hengel weer eens moeten controleren, hij had het laatste uur geen aanbeet meer gehad.
Hij haalde zijn schouders op. Zijn vrouw vroeg hem wel eens wat hij daar nou aan vond. Urenlang langs de waterkant zitten, meestal zonder iets te vangen. Hij had geprobeerd het uit te leggen, maar ze had het niet begrepen. “Waarom ga je dan niet gewoon op een bankje bij het water zitten?” had ze gevraagd.
Hij kon haar niet duidelijk maken dat hij zich dan vreemd zou voelen. Die hengel was zijn excuus om hier te zitten en voor zich uit te staren. Van het uitzicht te genieten. De zon op te zien komen. Zeker op een nevelige dag als vandaag was dat een magisch moment. Zijn gedachten konden vrijuit alle kanten op zonder dat iets of iemand de loop ervan beïnvloedde of verstoorde.
Gisteravond had zijn vrouw opeens gezegd: “Ga jij morgen maar vissen, dan loop je mij niet voor de voeten”. Dus was hij om half vier opgestaan, had zijn visspullen in de auto geladen en om vier uur zat hij hier. Nu was het half twaalf, tijd om op te pakken en naar huis te gaan.
Hij draaide de straat in en bracht verbaast de auto tot stilstand. Er was geen vrij parkeerplekje te bekennen, de anders zo rustige straat stond vol met auto’s. Sommige hadden een buitenlands kenteken. Hij reed door en constateerde tot zijn opluchting dat ze de oprit vrij hadden gelaten.
Links van hem stond een grote pop in de voortuin. Met een touwtje was een pot aan een van de armen gebonden. Vanuit de auto kon hij het etiket net ontcijferen: “Dijon mosterd”.
WE300 is een initiatief van Plato waarbij het de bedoeling is naar aanleiding van een opgegeven woord een verhaal van exact 300 woorden te schrijven. En dat zonder het betreffende woord te noemen. De opdracht en linkjes naar de verhalen van andere deelnemers vind je eveneens bij Plato
Geen opmerkingen:
Een reactie posten