Het was een daverende klap geweest. Zo’n autobus kwam hard aan. Vrienden, bekenden, zelfs wildvreemden hadden hem al vele malen gewaarschuwd dat wat hij met die motor uithaalde volstrekt onverantwoord was. Dat het ooit een keer helemaal fout zou gaan.
Hij had er altijd zijn schouders over opgehaald. Een heftige pijnscheut bracht hem weer enigszins bij zijn positieven. Hij hoorde rennende mensen. Een hoop geroezemoes. Hij deed een oog open. Om de een of andere reden wilde het andere oog niet mee doen. Kneep het gelijk weer dicht , verblindt door het felle licht. Witte figuren stonden om hem heen. Zijn engelen.
Hij voelde hoe hij werd opgeheven. Hoe hij leek te zweven. Hoe hij langzaam wegdreef. Zijn engelen zouden voor hem zorgen, het zou allemaal goed komen. Plotseling voelde hij een heftige pijn.
Iemand was bezig de helm van zijn hoofd te verwijderen en bij iedere beweging ging er een vlammende pijn door zijn schouder en ribbenkast.
Hij sloeg weer zijn ogen op. Knipperde met het ene oog dat reageerde tot het licht hem niet meer verblindde. Een geruststellende glimlach, of was het een gerustgestelde glimlach, verscheen op het gelaat van de engel.
Hij probeerde voorzichtig om overeind te komen. Toen hij eenmaal stond tussen twee engelen in tuitten zijn oren van de storm van geluid die opsteeg terwijl de stadionspeaker schreeuwde “applaus voor Charlie and his Angels”.
Hij had het weer voor elkaar. Dit waren de prikkels die hij nodig had om echt te voelen dat hij leefde.
WoW (Write on Wednesday) is een initiatief van Aline. Bij haar vind je ook de opdracht en linkjes naar de verhalen van andere deelnemers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten