zaterdag, maart 12, 2005

Nee hier wordt je beter van -2-

(Over ziek zijn en al wat daar, eventueel vaag, mee samenhangt)

SOMMIGE MENSEN…

Als je een ziekte hebt die aan je uiterlijk niet duidelijk is af te lezen (je zit niet in een rolstoel, je vocabulaire is uitgebreider dan dadagoegoe en ook verder zie je er uit als een normaal mens –wat je natuurlijk ook bent, alleen: je hebt een handicap) kunnen mensen af en toe nogal dom reageren:

Mijn auto staat in een parkeerverbod. Als ik terugkom staat oom agent ernaast wat bedenkelijk te kijken en als hij doorheeft dat ik kennelijk naar deze auto op weg ben wenkt hij dringend dat ik mij bij hem dien te vervoegen. Het gaat hem blijkbaar niet snel genoeg want als ik er eindelijk ben begint hij met “kan dat niet een beetje vlotter”.
Gierend wijs ik hem op de invalidenparkeerkaart. Ja, die had hij gezien, maar aan de overkant is een enorm parkeerterrein en die kaart is toch echt niet bedoeld om de gulden van de parkeermeter uit te sparen en is die kaart wel van mij, ik zie er helemaal niet invalide uit. Wat ik daar wel op te zeggen heb.

Vervolg:

Eigenlijk een heleboel, maar ik moet eerst het zuurstofpeil in mijn lichaam weer enigszins op een aanvaardbaar niveau zien te krijgen en ik weet dat ik tot dat moment nauwelijks iets uit zal kunnen brengen, in ieder geval niet iets verstaanbaars.
Oom agent is duidelijk niet blij met me en begint maar vast om papieren te roepen.
Als ik eindelijk met horten en stoten mijn kant van het verhaal heb verteld is zijn reactie dat hij mij toch net heeft zien lopen en dat ik dus net zo goed even naar de parkeermeter kan. Als ik hem uit leg dat ik na in- of uit stappen al minstens vijf minuten nodig heb om weer op adem te komen en dat ik of bij de winkel kan parkeren en naar de meter heen en weer, of bij de meter parkeren en naar de winkel heen en weer en dat ik na die inspanning het winkelen wel kan vergeten lijkt hij gezien het weifelende “Hmm” dat uit hem opwelt maar half overtuigd.
Met een nog steeds bedenkelijk gezicht laat hij me uiteindelijk toch zonder verder commentaar vertrekken. Helaas is hij niet de enige oom agent die zo reageert

Ik zit op een stoeltje in de tuin. Een passant begint een praatje met “ook al werkeloos?” Ik leg hem uit dat ik in de WAO zit. “Oh, bent U er zo een, rugklachten zeker?” Ik probeer het hem uit te leggen, maar na een gemompeld “simulanten zijn het, allemaal” vertrekt hij: einde discussie. Als hij nou maar de enige was.

Sommigen willen nog wel naar je uitleg luisteren, maar je wordt er zo moe van (ook van dat uitleggen trouwens).

Ik heb mensen wel eens voorgesteld om te proberen enig idee te krijgen van wat ik meemaakte door een rietje door een pleister te steken, die over hun mond te plakken (ik kan ook niet smokkelen), en een knijper op hun neus te plaatsen. En dan over de trap naar de 14e verdiepingen van een nabijgelegen flat proberen te komen. De meesten konden zich er dan iets bij voorstellen, alleen een goede vriend heeft het een keer echt geprobeerd. Hij vertelde later dat hij tot de 4e verdieping was gekomen (wat op zich al knap is) en daar vloekend de pleister van zijn mond had gerukt (of hij vloekte om het gevoel dat hij begon te krijgen of omdat de pleister een deel van zijn snor meenam heb ik eigenlijk nooit gevraagd). Hij heeft daarna regelmatig de taak van het uitleggen van me overgenomen door dit verhaal te vertellen.

Het is na de transplantatie. Dus krijg ik regelmatig de vraag wanneer ik weer aan het werk ga want ik ben nu toch weer beter?
Ik kan inderdaad weer redelijke einden wandelen en als het redelijk windstil is kan ik zelfs af en toe een eind fietsen. De medicijnen werken echter het opbouwen van een betere conditie tegen: om alleen maar op het zelfde niveau te blijven moet ik meerdere keren per week 20 minuten fietsen/hometraineren, 20 minuten lopen en 20 minuten gewichten training doen. Als ik dat afgewerkt heb ben ik al een heel eind door mijn energie voor die dag heen. (eigenlijk is het natuurlijk logisch: je loopt je het vuur uit de sloffen, resultaat: afgebrand en uitgeblust)

De medicijnen hebben verder nog een keur aan mogelijke bijwerkingen, gelukkig krijg je ze niet allemaal, maar met 11 medicijnen zijn er altijd wel een paar waar je mee te maken krijgt. De arts bij de vijfjaarlijkse WAO-herkeuring begreep het gelukkig wel (die keek wat verder dan alleen mijn uiterlijk) maar voor de rest van de wereld is het veel minder logisch.

Zucht… ( het uitleggen is er niet gemakkelijker op geworden.)
Maar ik heb nu wel één groot voordeel: tegenwoordig kan ik weg lopen!

Ik heb er mee leren leven, maar toch hoop ik dat dit verhaal er voor zal zorgen dat wat meer mensen voortaan twee keer nadenken voordat ze iemands gezondheidstoestand beoordelen op niet meer dan hoe hij er uit ziet.

Ik word hier opgewonden van dus ik denk dat ik me op mijn ballen ga afreageren.

Naar aflevering -3-

Geen opmerkingen: