(Over ziek zijn en al wat daar, eventueel vaag, mee samenhangt)
Komt dit wel goed.
Dat is een vraag die familie en vrienden zich de weken na de transplantatie herhaaldelijk gesteld moeten hebben, ik moet ze af en toe flink hebben laten schrikken.
Twee weken na de transplantatie kreeg ik weer een afstotingsreactie. Dat betekent drie dagen 1000 mg methylprednisolon per infuus en daarna afbouwen. Gedurende zo’n kuur wordt je afweersysteem even grondig de nek omgedraaid en mag je dus helemaal de kamer niet af.
Daarna ging het tot vier weken na de transplantatie snel vooruit. Tot het moment dat ik last kreeg van een darminfectie. Gelukkig wist men dit snel te onderdrukken. Het was toen de bedoeling dat ik de dinsdag daarop, 5 ½ week na de transplantatie, naar huis zou gaan.
Vervolg:
Zaterdag begon ik me echter ineens niet zo goed te voelen. Nou staat er op de kamer waar je na de transplantatie ligt een saturatie(zuurstofverzadiging van het bloed) meter, dus ik keek maar eens wat die aangaf. 98-99: niks mis mee. Maar dat apparaat geeft ook de hartslag aan en die was 220-240! Toen heb ik de verpleging dus maar even gebeld. Die zijn op deze afdeling heel wat gewend, en prima in staat om paniek te voorkomen. De verpleger kwam binnen, wierp 1 blik op de meter, trok de klem van mijn vinger, zei laconiek “dat vinden wij niet goed Frans”en verdween weer. Om binnen een minuut weer terug te zijn met de arts, die de cardioloog erbij riep. Na een paar pogingen met “eenvoudige”medicijnen wilde mijn hart zich echter nog steeds niet aan de maximum snelheid houden zodat ik voor twee dagen naar de hartbewaking verhuisde waar men wat grovere middelen in kon zetten. En dat hielp.
Maar vervolgens bleek het CMV (een virus dat vrijwel iedereen bij zich draagt, maar dat zolang je afweer enigszins normaal is gewoonlijk niet actief wordt) actief geworden te zijn. De medicijnen die dat moesten verhelpen zijn niet bepaald leuk. Na anderhalve dag begon de ader waar het infuus in zat te ontsteken zodat een nieuw infuus geprikt moest worden. Dit zou zich nog een aantal malen herhalen.
Hierdoor werd het verblijf in het ziekenhuis met een week of twee verlengd Maar ruim 7 weken na de transplantatie kon ik op zaterdag eindelijk naar huis. Om de volgende dag weer met spoed naar het ziekenhuis terug gebracht te moeten worden: de longfunctie zakte ineens in, en in het ziekenhuis bleek dan ook dat ik weer een afstotingsreactie had. Weer een stevige prednisolon stoot, en binnen een week was ik weer thuis.
Later heb ik nog twee keer een afstoting gehad, maar nadat eerst 1 van de medicijnen door een nieuwer, en vervolgens een ander door het allernieuwste, medicijn om afstoting tegen te gaan was vervangen heb ik daar nu al jaren geen last meer van gehad.
Wel stak nog een keer het CMV de kop op, wat weer de nodige ontstoken aders gaf door het medicijn, zodat men besloot een “lange lijn”in te brengen (een infuus in een grote ader onder het sleutelbeen). Dat leverde dus een lichte pneu op doordat de eerste keer het inbrengen niet wilde lukken en men de long per ongeluk aanprikte. Gevolg een dikke hals en vreemde krakende geluiden als ik mijn hoofd of nek bewoog. Dat blijkt dan te komen doordat er lucht tussen diverse weefsels zit en moet vanzelf weer over gaan. Dat deed het gelukkig ook.
Zonder transplantatie was ik er niet meer geweest, maar het is en blijft een ingrijpende operatie die je hele lichaam op zijn kop zet.
Naar aflevering -13-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten