Murphy’s Law…maar dan anders.
Na een rustige overtocht kwamen we in Engeland aan, waar de aanhanger direct voor de eerste komische situatie zorgde. Ik verkeerde door informatie die ik had gekregen in de veronderstelling dat voor een motorvoertuig een tijdelijke invoervergunning nodig was. Het duurde even voordat duidelijk was dat dit voor een verblijf van minder dan twee weken niet nodig was. De alleraardigste jongedame van de douane meende namelijk dat ik de boel in de maling nam: een motorfiets met zo’n vreemd geval erachter kon toch alleen van een Engelsman zijn?
Ook een blik op de kentekenplaat leverde niets op: die was geel, net als de Engelse kentekenplaten. Ze bleef dus van mening dat ik Engels was en of de boel in de maling nam, of de aanhanger in wilde voeren. Het duurde even voor dit misverstand was opgelost, maar nadere bestudering van de kentekenplaat en mijn paspoort leverde uiteindelijk een hoop excuses en de mededeling dat we door konden rijden op.
Vervolg:
Inmiddels was de lucht aardig betrokken en we besloten dan ook om op de parkeerplaats direct maar onze regenkleding aan te trekken. Na een paar kilometer knapte het weer echter op, zodat het al snel te warm werd en de regenkleding weer werd opgeborgen. Dat hadden we dus niet moeten doen: een paar kilometer verderop begon het prompt te regenen.
Dit spelletje herhaalde zich nog twee keer, waarop we besloten het Murphy maar aan te rekenen en verder in regenkleding zijn blijven rijden.
De BMW met de geleende aanhanger
Prompt bleef het nu verder droog en na bij een wegrestaurant gegeten en getankt te hebben pakten we de regenkleding maar weer in. Nu bleef het inderdaad droog, maar het werd wel steeds donkerder. Bij Malmesbury zijn we daarom van de Motorway afgegaan om op zoek te gaan naar een camping die volgens de kaart tussen Malmesbury en Ditmarton moest liggen. Maar wat we ook vonden: geen camping.
Uiteindelijk zijn we gestopt bij een pub in een klein dorp. Na het bestellen van een consumptie vroegen we of men ook een camping in de buurt wist en jawel: als wij het weggetje tegenover de pub inreden en tot het eind volgden zouden we bij een andere pub komen met een kampeerterreintje erachter.
Toen we weer buiten stonden kwam iemand ons nog vertellen dat we ons niet hoefden te haasten want ze hadden even gebeld en men wist dat we er aan kwamen.
Aan het eind van het weggetje vonden we inderdaad de Holford Arms met een kampeerterreintje dat we helemaal voor ons alleen hadden.
Na het opzetten van de tenten en het nuttigen van enige glaasjes Engels bier werd de slaapzak opgezocht voor de inmiddels zeer welkome rust.
Naar aflevering -12-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten