Nu had ik me toch bijna verslapen voor de door JPB gevraagde twee minuten stilte. Je zou natuurlijk kunnen stellen dat ik dan automatisch stil was geweest. Maar die stilte is natuurlijk helemaal niet belangrijk, dat verzoek van JPB kunnen we dus rustig negeren (zouden we vaker moeten doen eigenlijk, maar dat terzijde).
Hetgeen van belang blijft is dat we de slachtoffers niet vergeten, en dat geldt overal waar slachtoffers vallen. En of je daar nu in stilte aan denkt of juist door veel lawaai te maken, door een gedicht te schrijven of een schilderij te maken of op welke manier jij zelf ook maar passend vindt, maakt allemaal niet uit.
Het enige wat het initiatief van JPB doet is de daders nog een keer van de door hen gewenste grootschalige aandacht voorzien. Ik ben dus zeker niet van plan de slachtoffers te vergeten, maar denk daar wel op mijn manier en op mijn moment aan. (Voor vandaag zit het na het typen van dit verhaal in ieder gaval wel goed met dat niet vergeten).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten