Ik las op een ander log een postje over rouw en hoe die na jaren nog steeds opnieuw gevoeld kan worden. Soms vaak, soms af en toe, soms heftig, soms mild. Bij mij riep het herinneringen op aan mensen die ik kwijt ben geraakt. Ik kon geen passende reactie bij dat log geven. Maar ooit heb ik jaren na het overlijden van een goede bekende een gedicht over die gevoelens geschreven. Dat vind je hieronder, opgedragen aan allen die hier niet meer zijn, en vooral aan allen die hen niet vergeten zijn.
Lang geleden is alweer die dag
Dat voor het laatst ik jou nog zag
Je moede ogen, je smal gezicht
Maar in die ogen nog een licht
En toch, even, nog een kleine lach
Zo ziek, zo zwak, al opgegeven
Toch hield je nog steeds van het leven
Verdroeg je steeds weer alle pijn
Om nog wat langer hier te zijn
Gewoon bij ons, gewoon nog even
Een steun, een schuilplaats voor je kind
En voor een ander steeds een vrind
Die voor iedereen er steeds wou zijn
Al was je ziek en deed het pijn
Je wordt nog steeds gemist, bemind
De jaren zijn zo snel voorbij gegaan
Ze zeggen "je kunt niet blijven staan"
Dus draait de wereld gewoon nog rond
Maar soms dan trekt opeens de wond
En is daar plotsling weer een traan
Een traan die stil valt in de nacht
Even wordt er weer aan jou gedacht
Even kan ik toch weer niet geloven
Dat jouw kaars zo vroeg moest doven
En keer op keer wordt dan gedacht:
Rust zacht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten