Sjaak.

De boodschappen waren nogal zwaar. Eigenlijk een beetje te zwaar dus stopte ik bij de bank voor de Etos om even een kleine pauze in het sjouwwerk in te lassen. Sjaak zat er ook. Zoals elke dag. Ik kende Sjaak wel uit de tijd dat ik in een café hielp.

Sjaak was één van de mensen die ik vriendelijk maar beslist de toegang moest weigeren. In ieder geval als het druk was. Sjaak begreep dat: dat goldt bij de meeste café's voor hem. Op rustige momenten kon hij nog wel eens een borrel of een kop koffie krijgen, maar als het wat drukker werd was hij niet welkom.

Niet dat Sjaak vervelend is, maar hij zit altijd erg om een praatje verlegen en naarmate het later wordt probeert hij dat steeds amicaler en doortastender aan te knopen. Daarbij praat hij ook nog met consumptie, wat niet bepaald aangenaam is als hij met zijn arm om je schouder van dicht bij probeert je iets duidelijk te maken.

Ik was dan ook blij met het beeld van een verliefd paartje op een bankje dat deel uitmaakt van de bank in het winkelcentrum, het zat mooi tussen ons in. Dat weerhield Sjaak niiet van het starten van een gesprek, maar ving wel mooi op wat er meer dan woorden uit zijn mond kwam.

"Zwaar zeker?" vroeg hij, ellebogen op de knieën, hoofd op zijn rechter hand gesteund om het beeld heenkijkend. Ik bevestigde dat en vroeg of het nu niet koud was de hele tijd op dat bankje, of het thuis niet beter uit te houden zou zijn. Hij haalde zijn schouders op. "thuis is om te slapen en te eten, overdag wil ik wat gezelligheid om me heen. En ik heb het niet koud hoor!" Hij stak zijn handen naar voren en toonde mij twee mooie dikke handschoenen; links een felblauwe, rechts een roodbruine die zo te zien eigenlijk iets te klein was. Ik merkte op dat ze ze ook nooit per paar verloren.

Sjaak glimlachte; "dat gebeurd wel hoor, alleen dit jaar nog niet zo veel geluk gehad. Maar van de week had ik toch een mazzeltje, stond er bij de Aldi tegen de muur bij de fietsenrekken zomaar een tas. Weet je wel wat er in zat?" Op mijn ontkennende antwoord vertelde hij dat hij een brood, een potje jam, een stuk worst, een netje mandarijnen en een pakje sigaretten in de tas had gevonden. Hij graaide in de tas tussen zijn voeten en toonde een pakje Marlboro. "Alleen dat damesblaadje heb ik maar weggegooid, ik hou niet van lezen" voegde hij er nog aan toe.

Toen ik op stond voor het vervolg van de sjouwtocht naar huis stak hij zijn hand op; "tot ziens, was best even gezellig hè" riep hij. Terwijl ik dat bevestigde en ook even een hand opstak rommelde hij in zijn binnenzak en haalde de fles jenever te voorschijn. Hij keek nog een keer naar me en legde samenzweerderig een vinger op de lippen. Hij weet best dat er in het winkelcentrum niet gedronken mag worden, maar zolang hij zich gedraagt en het niet te opvallend doet trekt niemand zich veel van hem aan. Zijn ander hand verdween weer in de tas en ik hoorde wat rammelen voor zijn hand weer verscheen met een borrelglaasje.

Er zal wel weer een café-baas zijn die hem gisteren hardgrondig vervloekt heeft toen met Sjaak ook een deel van het glaswerk vertrokken bleek te zijn.