In de reacties op het log over de door de WHO voorgestelde nieuwe manier van begroeten gaf Beau aan de voorkeur te geven aan de Thaise manier van groeten: de handen samenbrengen en een hoofdbuiginkje.
Ik zie dat wel zitten. Het lijkt me een stuk eenvoudiger uit te voeren en bovendien een stuk prettiger overkomen dan een tot schouder- of gezichtshoogte geheven elleboog.
Ik zou dan echter nog iets verder willen gaan en het Japanse systeem willen adopteren: hoe meer achting voor iemand hoe dieper de buiging (in Japan speelt ook rang/positie een rol maar daar ben ik dan weer geen voorstander van).
Dus voor iemand die je werkelijk hoogacht handen samen en een buiging als een knipmes. Voor een toevallige passant handen kort samen en een eenvoudig hoofdknikje.
En voor politici handenwringend de blik ten hemel richten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten